Του Κυριάκου Ε. Κόκκινου
Δικηγόρου-Αντιπροέδρου Συνδέσμου Ελλήνων Βατραχανθρώπων
Ζήσαμε μία ακόμη βραδιά «μεγαλείων» και «εθνικής» υπερηφάνειας , παρακολουθώντας τον αγώνα kick boxing με τον χολιγουντιανό τίτλο «Iron Challenge» μεταξύ του Έλληνα παγκόσμιου πρωταθλητή Μιχάλη Ζαμπίδη και του Τούρκου πρωταθλητή , διεκδικητή του τίτλου, Ali Gunyar.
Θερμά συγχαρητήρια αξίζουν στο μεγάλο μας αθλητή για την καθαρή νίκη του, τη δυνατή ψυχή και το πατριωτικό του πνεύμα, μέσα απ’ το οποίο είναι φανερό ότι τροφοδοτείται με τις ιδιαίτερες εκείνες εσωτερικές δυνάμεις, που χρειάζονται οι μεγάλοι αθλητές, που υπερβαίνουν τα συνήθη μέτρα.
Ως λάτρης των πολεμικών τεχνών στην καθαρή τους μορφή, δηλαδή ως μέσου σωματικής εκγύμνασης, ψυχοπνευματικής καλλιέργειας και διατήρησης της αγωνιστικής αρμονίας, που απαιτείται να έχει ο ενεργός στη ζωή του άνθρωπος, θα ήθελα να κάνω κάποιες παρατηρήσεις , για κάθε αποδέκτη.
Είναι γνωστή η απόλυτη εκκοσμίκευση και εμπορευματοποίηση κάθε έκφανσης ανθρώπινης δραστηριότητα, που κατά το επιχειρηματικώς λεγόμενο «πουλάει» και δεν θα είμαι αυτός, που θα το παίξω ουτοπικός ηθικολόγος, ωστόσο συγκεκριμένες συμπεριφορές δεν θα πρέπει να μένουν ασχολίαστες, γιατί έτσι προσφέρεται αίσχιστη υπηρεσία στην κοινωνία.
Μιλώ κατ’ αρχάς για την απόλυτη κακογουστιά, κατά τα δικά μου κριτήρια , με την οποία σερβιρίστηκε σε όλους μας ένα αθλητικό γεγονός παγκόσμιας εμβέλειας, που υποβάθμισε αυτό ως προς την ουσία του και κατέδειξε το ευτελές επίπεδο μίας παραπαίουσας κοινωνίας, που πνιγόμενη προσπαθεί απελπισμένη «να πιαστεί από τα μαλλιά της».
Στο «Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας» , το «ναό» του σύγχρονου αθλητισμού μας, με τους ισχυρούς λεκτικούς συμβολισμούς των ευγενών αγώνων, στήθηκαν κόκκινα χαλιά, για την υποδοχή και το προσκύνημα του λαού, στην ελληνική διεθνή του χρήματος και της κατά τα άλλα κενότητας, των διασημοτήτων του τίποτα και της αθλιοτάτης αναγνωρισιμότητας, που στην Ελλάδα του 2011, μπορεί να μην σημαίνει τίποτε ουσιαστικό, μπορεί να μην συνδέεται με καμμία κοινωνική προσφορά, αλλά αρκεί να σε κάνει Βουλευτή και ηγέτη του Έθνους !!!
Αφού δε όλοι μας βαρυστομαχιάσαμε από το τόσο πλούσιο σε ανθρώπινο κρέας μενού της «εκδήλωσης» , η παντελώς άσχετη σκηνοθεσία μας αποτελείωσε προσφέροντάς μας έναν παρουσιαστή που δεν γνώριζε να σχολιάσει, ούτε καν να εκφραστεί σωστά – τόση φτώχεια πια στην Ελληνική κοινωνία του θεάματος (;) – ενώ περαιτέρω επικεντρώθηκε στους αγώνες, προσφέροντάς μας όμως περιοδικά πλάνα από την «ταβέρνα» του ΣΕΦ, όπου οι εκλεκτοί καλεσμένοι απόλαυσαν ως άλλοι Τραϊανοί και Καίσαρες το φαγητό και το ποτό τους, καθώς οι μονομάχοι μάτωναν εμπρός τους!
Εκεί όμως που ντράπηκα ως Έλληνας ήταν όταν παρουσιάστηκε ο Τούρκος διεκδικητής του τίτλου και γουχαΐστηκε από τον «όχλο», που κατ’ ευφημισμό ονομάστηκε φίλαθλο κοινό από τον εκφωνητή. Οποίος ευτελισμός του φίλαθλου πνεύματος και της ιερής αλλά ξεχασμένης φιλοξενίας στο “Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας”. Οποία θλιβερή απόδειξη τ
ης κατάντιας ενός λαού, που μέσα στην άγνοια, το φανατισμό, την πλάνη και την ασυνειδησία, πίστεψε ότι η εκδήλωση αυτή προσέφερε κάτι στους ίδιους, στο Ζαμπίδη, στην Ελλάδα ή δεν ξέρω και εγώ πού . Οποίος ξεπεσμός να υβρίζεις έναν αθλητή, που ήρθε να παλέψει φανερά και δίκαια, να γελοιοποιείς το αθλητικό πνεύμα και να θρασύνεσαι εκφέροντας ταυτόχρονα συνθήματα «εθνικής και πατριωτικής περηφάνιας»!
ης κατάντιας ενός λαού, που μέσα στην άγνοια, το φανατισμό, την πλάνη και την ασυνειδησία, πίστεψε ότι η εκδήλωση αυτή προσέφερε κάτι στους ίδιους, στο Ζαμπίδη, στην Ελλάδα ή δεν ξέρω και εγώ πού . Οποίος ξεπεσμός να υβρίζεις έναν αθλητή, που ήρθε να παλέψει φανερά και δίκαια, να γελοιοποιείς το αθλητικό πνεύμα και να θρασύνεσαι εκφέροντας ταυτόχρονα συνθήματα «εθνικής και πατριωτικής περηφάνιας»!
Όχι δε μόνο αυτό, αλλά μετά την ήττα του αντιπάλου, ουδείς βρέθηκε να πει ένα λόγο για τον ηττημένο , που έπραξε και αυτός το προσυμφωνημένο καθήκον του, συμμετοχής σε ένα ευτελισμένο θέατρο και αποχώρησε μόνος, μέσα σε νέα γιουχαΐσματα και αποδοκιμασίες , σε μία τελείως ασύμβατη με κάθε έννοια αθλητισμού, αντιφατική με ιδεώδη και σουρεαλιστική ατμόσφαιρα, που για πολλούς αποτελούσε ένα θρίαμβο, αλλά για εμένα υπήρξε αφορμή λύπης και ντροπής. Ιδίως όταν ο μεγάλος Ζαμπίδης, ένα αθλητής άξιος , άνθρωπος ευγενής και ταπεινός, τυφλώθηκε από τα «φώτα της ράμπας» και μετά την απονομή εκτράπηκε ζητώντας συγνώμη από το κοινό, παρουσία του αντιπάλου του, γιατί δεν τον τελείωσε με νοκ άουτ!
Αυτά δεν λέγονται και είναι ασύμβατα με το πνεύμα του αθλητή και πολύ περισσότερο του πολεμιστή, που όσο και αν είναι σκληρός στη μάχη, οφείλει να διατηρεί την ευγένεια της ψυχής και τη μεγαθυμία ιδίως έναντι άξιων ηττημένων αντιπάλων, οι οποίοι έχουν το ίδιο με όλους δικαίωμα να αγαπούν και αγωνίζονται για τη δική τους πατρίδα και ιδανικά, άξιοι τότε ακόμη μεγαλύτερου σεβασμού.
Οφείλω να καταθέσω ότι όσο και αν χάρηκα τη νίκη, όσο και αν έχω κατανόηση για τα όσα συνέβησαν , αποδίδοντάς τα στην έλλειψη ουσιαστικής παιδείας, στα συσσωρευμένα απωθημένα και την απίστευτη πίεση για όλο το λαό, που βρίσκει πλέον διαφυγή ασφαλείας σε «άρτον και θεάματα», κατά την κλασσική καλή συνταγή των απανταχού προπαγανδιστών, παρ’ όλα αυτά το αίσχος αυτής της επονείδιστης συμπεριφοράς και της εν γένει αστείας παράτας, την επισκίασε. Η δε σκιά αποτελεί έλλειψη του Φωτός που έχουν ανάγκη οι Έλληνες, μία αρνητική συνθήκη, όπου αδυνατούν να ανθίσουν και καρπίσουν τα πραγματικά ιδανικά της φυλής μας. Ας το σκεφτούμε λίγο την επόμενη φορά στο γήπεδο ή σε όποια άλλη αρένα βρεθούμε .
Read more: http://tolimeri.blogspot.com/2011/03/iron-challenge.html#ixzz1MT7anFyN
