Ταινία : Τραγούδια της Φωτιάς 1975 Σκηνοθεσία : Νίκος Κούνδουρος Παραγωγή : Νίκος Κούνδουρος Τραγούδι: Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί Μουσική : Γιάννης Μαρκόπουλ…
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΚΟΚΚΙΝΟΣ“Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί, κρατούσαν δίκηο οι οχτροί και μεις φωνάζαμε ζήτω και γειά, σαν κάθε μέρα …”!
Είναι μέσα στην πόλη οι οχτροί, κάθε φορά που κάνουμε τις λάθος επιλογές, κάθε φορά που βγάζουμε από μέσα μας ό,τι το χειρότερο, κάθε φορά που αντί να ενωθούμε κάτω από τη σημαία της μιάς Πατρίδας, του δίκαιου και της αρετής, εμείς διχαζόμαστε, βγάζουμε ο ένας το μάτι του άλλου, κάθε φορά που επιλέγουμε κυβερνήσεις με κριτήριο το βόλεμα και όχι την αξιοσύνη, που δικαιολογούμε με δήθεν μεγαλοψυχία κάθε ανήθικη και αλήτικη συμπεριφορά, γιατί αυτό αποδεσμεύει και μας, από την εφαρμογή του “νόμου”, από την πορεία στην ανηφόρα της οδού της Aρετής … Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί και μεις ανοίξαμε και κρατάμε ακόμη ανοικτή την πόρτα, λόγω της αδυναμίας μας . Δεν φταίει κανένα ΔΝΤ για την κατάντια μας, όπως κανένας Οθωμανός δεν θα κατέβαλλε την άλλοτε κραταιή Βυζαντινή Αυτοκρατορία, αν οι έσωθεν εχθροί δεν είχαν κάνει τα θαύματά τους. Αλλά και που την κατέβαλλε, σε τίποτε δεν την έβλαψε, αφού όταν και πάλι ανακαλύψαμε Πατρίδα και Αρετή , αναγεννηθήκαμε από τις στάχτες μας. Ας πάψουμε λοιπόν να γελάμε σαν ανεύθυνα παιδιά απέναντι στους εχθρούς, μέσα και έξω, εκλιπαρώντας τους με τις υποκύψεις μας να μας “ξεχάσουν”, να μας αφήσουν ήσυχους να απολαύσουμε το υπόλοιπο της “μη ζωής” μας. Ας πάψουμε να κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας, με το ότι δήθεν μας εκφράζει η σημαία του Αγανακτισμένου, γιατί η αγανάκτηση είναι μιά κατάσταση του θυμικού και δεν αποτελεί ΘΕΣΗ, δεν σε τοποθετεί με τα σωστά ψυχοπνευματικά εφόδια να στέκεσαι ορθός απέναντι στους οχτρούς στην πύλη του Ρωμανού! Αξίζει κάθε θυσία, όταν το κέρδος είναι η ίδια η Ζωή, αρκεί να ξέρουμε τί ζητάμε! Και δυστυχώς το ισοζύγιο της Αρετής, είναι αρνητικό. Αυτό που λείπει από την κοινωνία και την πολιτεία, δεν αποτελεί καν ζητούμενο, δεν συζητείται, σαν να είναι ζήτημα νόμων, το γεγονός ότι οι πλέον παράνομες και ανήθικες συμπεριφορές , έμεναν επί δεκαετίες αναπάντητες από τους πολίτες. Έχουμε την θέληση και την ισχύ να κλείσουμε την πόρτα και να εργαστούμε μέσα στην πόλη, ως συνειδητοί πολίτες;
Είναι μέσα στην πόλη οι οχτροί, κάθε φορά που κάνουμε τις λάθος επιλογές, κάθε φορά που βγάζουμε από μέσα μας ό,τι το χειρότερο, κάθε φορά που αντί να ενωθούμε κάτω από τη σημαία της μιάς Πατρίδας, του δίκαιου και της αρετής, εμείς διχαζόμαστε, βγάζουμε ο ένας το μάτι του άλλου, κάθε φορά που επιλέγουμε κυβερνήσεις με κριτήριο το βόλεμα και όχι την αξιοσύνη, που δικαιολογούμε με δήθεν μεγαλοψυχία κάθε ανήθικη και αλήτικη συμπεριφορά, γιατί αυτό αποδεσμεύει και μας, από την εφαρμογή του “νόμου”, από την πορεία στην ανηφόρα της οδού της Aρετής …
Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί και μεις ανοίξαμε και κρατάμε ακόμη ανοικτή την πόρτα, λόγω της αδυναμίας μας .
Δεν φταίει κανένα ΔΝΤ για την κατάντια μας, όπως κανένας Οθωμανός δεν θα κατέβαλλε την άλλοτε κραταιή Βυζαντινή Αυτοκρατορία, αν οι έσωθεν εχθροί δεν είχαν κάνει τα θαύματά τους.
Αλλά και που την κατέβαλλε, σε τίποτε δεν την έβλαψε, αφού όταν και πάλι ανακαλύψαμε Πατρίδα και Αρετή , αναγεννηθήκαμε από τις στάχτες μας.
Ας πάψουμε λοιπόν να γελάμε σαν ανεύθυνα παιδιά απέναντι στους εχθρούς, μέσα και έξω, εκλιπαρώντας τους με τις υποκύψεις μας να μας “ξεχάσουν”, να μας αφήσουν ήσυχους να απολαύσουμε το υπόλοιπο της “μη ζωής” μας.
Ας πάψουμε να κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας, με το ότι δήθεν μας εκφράζει η σημαία του Αγανακτισμένου, γιατί η αγανάκτηση είναι μιά κατάσταση του θυμικού και δεν αποτελεί ΘΕΣΗ, δεν σε τοποθετεί με τα σωστά ψυχοπνευματικά εφόδια να στέκεσαι ορθός απέναντι στους οχτρούς στην πύλη του Ρωμανού!
Αξίζει κάθε θυσία, όταν το κέρδος είναι η ίδια η Ζωή, αρκεί να ξέρουμε τί ζητάμε! Και δυστυχώς το ισοζύγιο της Αρετής, είναι αρνητικό. Αυτό που λείπει από την κοινωνία και την πολιτεία, δεν αποτελεί καν ζητούμενο, δεν συζητείται, σαν να είναι ζήτημα νόμων, το γεγονός ότι οι πλέον παράνομες και ανήθικες συμπεριφορές , έμεναν επί δεκαετίες αναπάντητες από τους πολίτες.
Έχουμε την θέληση και την ισχύ να κλείσουμε την πόρτα και να εργαστούμε μέσα στην πόλη, ως συνειδητοί πολίτες;