..Στη δίκη τον ρώτησαν, τον ξαναρώτησαν
Εκείνος ούτε λέξη… Τότε ο πρόεδρος
χτύπησε το κουδούνι δυνατά, φώναξε οργίστηκε:
Να γίνει ησυχία να μην ακούγεται η σιωπή του κατηγορούμενου!
(Μαρτυρίες Α’, 1963)
“Να γίνει ησυχία να μην ακούγεται η σιωπή του κατηγορούμενου”! Ένας κατηγορούμενος, που περίεργα σιωπά, ο Κόσμος όλος! Μια σιωπή που ζυγώνει νέους ορίζοντες, μια σιωπή που ζυμώνει αγώνες, μια σιωπή, που σιμώνει αλλαγές! Να ‘ναι για καλό …; Κι ο Πρόεδρος, η υψηλή τυφλή αρχή, που η σιωπή ανέδειξε, ζητά να πνίξει με σιωπή τη σιωπή, ούτ’ αυτή να μην σημαίνει. Πρέπει κάθε νόημα να χαθεί. Κι ο κόσμος να σβηστεί μέσ’ στ’ άγνωστο, στην άβυσσο του λειψού νοήματος. Μεσ’ στο πνιγερό αγέρα, που κόβεται με το μαχαίρι, ένας Λόγος ξέφυγε, για της Αλήθειας το Καλό κι έσκισε τη σιωπή με την ντροπή. Τα βλέμματα συναντήθηκαν κι οι ψυχές ανασαίνουν και πάλι. Είναι καιρός να πάψ’ η σιωπή. Καιρός για έργα, για έργα με Ψυχή!
