Όχι ρε παιδιά, μην ξανακούσω ότι οι Υπουργοί της Ελληνικής Δημοκρατίας, όπως την κατάντησαν, είναι εργολάβοι σκοτεινών συμφερόντων ή φθηνοί μεταπράτες διαφθοράς!
Οι άνθρωποι είναι και πατριώτες – πάνω απ’ όλα, όπως όλοι άλλωστε οι πολιτικοί (!!!) – είναι και ανιδιοτελείς και κυρίως μετά από την εθνική και κοινωνική καταστροφή, που προκάλεσε στους Έλληνες πολίτες η διαχρονική νέμηση της εξουσίας, από τους ίδιους ή τους ομοίους τους, με το ένα χέρι απλωμένο στο δημόσιο κορβανά και το άλλο να μπουκώνει ακατασχέτως στόματα και τσέπες και να στομώνει συνειδήσεις, διορθώθηκαν οι άνθρωποι… Μεταμελήθηκαν κι ας μην έκλαψαν δημόσια, ως ο Ιάπωνας Ριουτάρο Νονομούρα, που ξεφτιλίστηκε ο ανίδεος, κλαίγοντας και ζητώντας δημόσια συγνώμη γιατί καταχράστηκε 30 ψευτοχιλιάρικα … Αν είναι δυνατόν, εδώ στην Ελλάδα μάθαμε πώς να δικαιολογούμε, πώς να καλύπτουμε, πώς να ξεπλένουμε κάθε έγκλημα αρκεί να πληρεί κάποιες βασικές αρχές: 1. Να στρέφεται κατά της πολιτείας, τουτ’ έστιν καθ’ όλων των Ελλήνων. 2. Η ζημιά να είναι όσο το δυνατόν μεγαλύτερη. 3. Ο δράστης να είναι μεγαλόσχημος, πολιτικός, υπουργός, οικονομικός μεγαλοπαράγων, συνδικαλιστής, τραπεζίτης, δηλαδή να ανήκει στην κάστα των «ανέγγιχτων», αυτών που απαγορεύεται να πειραχτούν, αφού αποτελούν τα στηρίγματα του ιδίου του συστήματος.
Και μετά σου λέει ότι δεν έχουμε εξαγώγιμη παραγωγή! Να τους στείλουμε εμείς, στους απαίδευτους της δύσης και
της ανατολής, τρόπους συγκάλυψης λαμογιών, τρόπους παραγραφής των μέγιστων κακουργημάτων, μέσα παραπληροφόρησης και κατατρομοκράτησης των προβάτων, υπόγειους αλλά και φανερούς τρόπους προώθησης της πλέον προκλητικής παρανομίας – αρκεί να γίνεται από τα δικά μας παιδιά, συνοδευόμενη πάντα από τη δυνατότητα φωτογραφικής νομοθέτησης των αναγκαίων βοηθημάτων, από τη Βουλή, όπου προφανώς κανείς δεν διαβάζει τι ψηφίζει – να τρίβουν τα μάτια τους!
Ένα χαρακτηριστικό μέσο ελέγχου, σύμφωνα με τα δικά μου λογικά κριτήρια, του πώς αντιλαμβάνονται οι πολιτικοί μας τη διοίκηση των δημοσίων πραγμάτων και τη διαχείριση της πρωτόγνωρης κρίσης, στην οποία αυτοί και το σύστημα που υπηρετούν, μας έριξαν, είναι η ανάλυση των νόμων που καθημερινά ψηφίζονται, η αιτιολόγηση κι ο σκοπός που υπηρετούν.
Μιλάμε για νομοσχέδια, που ελάχιστοι εκ των βουλευτών διαβάζουν, αλλά αδιάφορα και πειθήνια ψηφίζουν. Νόμοι που με μία αμείωτη υπερπαραγωγή μας βομβαρδίζουν, με χιλιάδες διατάξεις, παραγράφους κι υποπαραγράφους, αριθμούς, όρους, εξαιρέσεις, σε ένα σύστημα σκόπιμα χαοτικό, ώστε να αποτελεί το σύγχρονο λαβύρινθο, το μέσο κολασμού των «απείθαρχων», αλλά ταυτόχρονα και κολυμβήθρα του Σιλωάμ, μέσο εξαγνισμού των πάσης φύσεως κακούργων, από τα δικά τους παιδιά, που πιάνονται με το χέρι μέσα στο μέλι!
Ναι θα μπορούσε να αποτελεί τίτλο από ταινία φαντασίας, αν δεν ήταν μία απτή καθημερινή πραγματικότητα. Έλληνες στο λαβύρινθο της κακονομίας, πολίτες απέναντι στο Μινώταυρο κάθε κακοδαιμονίας, το θηρίο που προσπαθούν να μεταμφιέσουν σε σύμβολο σωτηρίας, σε μία αναστροφή λογικής κι αξιών.
Και κάθε μεγάλος και μικρός υποτακτικός του θηρίου της αταξίας κι ασυναρτησίας, να σκύβει και να παίζει το ρόλο του πειθήνια, σαν καλό παιδί, για να ανέβει άκοπα ένα ακόμη σκαλί, να ζήσει χωρίς αγωνίες και ιδρώτες, όπως οι λοιποί συμπολίτες του, τον ανούσιο βίο του.
Μέσα λοιπόν στο μνημονιακό χάος μας προέκυψαν νέα κατορθώματα αρμοδιότητας του Υπουργού Δικαιοσύνης. Μετά από δεκαετίες συνταγματικής εκτροπής με τη θέσπιση των συνταγματικών διατάξεων της ντροπής, που αμνηστεύουν και θωρακίζουν τους πάσης φύσεως εγκληματίες πολιτικούς κι ιδίως Υπουργούς, ώστε να μην ελεγχθούν ποτέ δικαστικά, όσα στοιχεία κι αν βρεθούν εις βάρος τους, τα τελευταία χρόνια του κατ’ ευφημισμό συμμαζέματος της χώρας, τα πράγματα εκτρέπονται προς το χειρότερο.
Το σύνταγμα έγινε το ίδιο ένα κουρελόχαρτο, οι θεσμοί έχουν πάψει να ισχύουν , η διάκριση των εξουσιών αποτελεί απλά ένα βαρετό κεφάλαιο συνταγματικού δικαίου άνευ πρακτικής σημασίας, αφού όλα καθορίζονται από την εκτελεστική εξουσία κι αυτή έχει παραδοθεί σε ένα αδιαφανές κέντρο διεθνούς εξουσίας, απροσπέλαστο κι ανέλεγκτο από τη λαϊκή βούληση, ενώ σε επίπεδο ποινικού δικαίου η κατάσταση είναι δραματική.
Ως Δικηγόρος αντιμετωπίζω κι εισπράττω καθημερινά μία περιρρέουσα και κυριαρχούσα αίσθηση πλήρους απονομιμοποίησης των θεσμικών εξουσιών, συχνής μη εφαρμογής του νόμου ή εφαρμογής του αυθαιρέτως και κατά το δοκούν, ενώ στο πεδίο του ποινικού δικαίου τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα, αφού σειρά διαδοχικών διατάξεων περί αποσυμφόρησης των φυλακών, έχουν εμπεδώσει στο λαό μία αίσθηση ατιμωρησίας και έλλειψης σημασίας των ποινικών κυρώσεων. Η θέσπιση μέτρων επί παραγγελία και προκλητικά φωτογραφικών έχει πείσει και τον τελευταίο Έλληνα ότι η κυρίαρχη στην Ελλάδα τάξη χαίρει μίας προκλητικής και διακριτικής ευνοϊκής μεταχείρισης, γεγονός που έχει αυξήσει στο έπακρο την εγωπάθεια, την οίηση και ξιπασμό των εκπροσώπων της.
Πρόσφατο χαρακτηριστικό κατόρθωμα της διοίκησης της χώρας είναι η ψήφιση του ν. 4274/2014, στο άρθρο 11 του οποίου προβλέπονται τα ακόλουθα:
Άρθρο 11
Απόλυση κρατουμένων υπό όρο
1. Κρατούμενοι οι οποίοι, κατά τη δημοσίευση του παρόντος νόμου, εκτίουν ποινή κάθειρξης που δεν υπερβαίνει τα δέκα έτη, απολύονται με διάταξη του εισαγγελέα πλημμελειοδικών του τόπου έκτισης της ποινής, η οποία υπόκειται σε ανάκληση, χωρίς τη συνδρομή των προϋποθέσεων των άρθρων 105 και επόμενα του Ποινικού Κώδικα, εφόσον έχουν εκτίσει ή εκτίουν με οποιονδήποτε τρόπο τα δύο πέμπτα της ποινής. Η διάταξη δεν εφαρμόζεται αν έχει ασκηθεί ένδικο μέσο από τον εισαγγελέα και μέχρι, στην περίπτωση αυτή, να καταστεί αμετάκλητη η σχετική απόφαση.
2. Εξαιρούνται από τη ρύθμιση της προηγούμενης παραγράφου όσοι έχουν καταδικαστεί για κακουργήματα που προβλέπονται στα άρθρα 187 (εγκληματική οργάνωση), 187Α (τρομοκρατικές πράξεις), 299 (ανθρωποκτονία με πρόθεση), 322 (αρπαγή), 323Α (εμπορία ανθρώπων), 324 (αρπαγή ανηλίκων), 336 (βιασμός), 339 (αποπλάνηση παιδιών), 342 (κατάχρηση ανηλίκων σε ασέλγεια), 348Α (πορνογραφία ανηλίκων), 349 (μαστρωπεία), 351 (σωματεμπορία), 351Α (ασέλγεια με ανήλικο έναντι αμοιβής) και 380 παράγραφοι 1β και 2 (ληστεία) του Ποινικού Κώδικα…
11. Όσοι κατά τη δημοσίευση του παρόντος νόμου έχουν καταδικαστεί τελεσίδικα ή αμετάκλητα σε ποινή πρόσκαιρης κάθειρξης άνω των δέκα ετών για εγκλήματα που προβλέπονται στο Ν. 3459/2006 (Κώδικας Νόμων για τα Ναρκωτικά), απολύονται υφ’ όρον, αν έχουν συμπληρώσει το ένα τρίτο πραγματικής έκτισης της ποινής που τους επιβλήθηκε. Την απόλυση διατάσσει ο εισαγγελέας πλημμελειοδικών του τόπου έκτισης της ποινής.
Με λίγα λόγια, χωρίς καμμία άλλη διάκριση, χωρίς κανένα έλεγχο συμπεριφοράς, μεταμέλειας, επικινδυνότητας κλπ, όσοι διέπραξαν οιοδήποτε κακούργημα και καταδικάστηκαν σε μέχρι δεκαετή κάθειρξη θα αφεθούν υποχρεωτικά, εφ’ όσον εκτίσουν με οποιονδήποτε τρόπο τα 2/5 ή 6/15 της ποινής. Αν έχεις ποινή δέκα ετών μπορείς να αφεθείς στα 4 έτη. Προσοχή όχι 4 έτη παραμονής στη φυλακή αλλά 4 έτη έκτισης της ποινής με οποιονδήποτε τρόπο.
Σύμφωνα όμως με το άρθρο 105 ΠΚ: Μετά τη συμπλήρωση του εξηκοστού πέμπτου έτους της ηλικίας του καταδίκου, κάθε ημέρα παραμονής του σε σωφρονιστικό κατάστημα υπολογίζεται ευεργετικά ως δύο ημέρες εκτιόμενης ποινής, αν ο κατάδικος εργάζεται, κάθε ημέρα απασχόλησης υπολογίζεται ως επιπλέον μισή ημέρα εκτιόμενης ποινής, κάθε ημέρα παραμονής σε σωφρονιστικό κατάστημα κρατουμένων που πάσχουν από ημιπληγία ή παραπληγία, σκλήρυνση κατά πλάκας ή έχουν υποβληθεί σε επέμβαση μεταμόσχευσης καρδιάς, ήπατος, νεφρού ή μυελού ή είναι φορείς του συνδρόμου επίκτητης ανοσοποιητικής ανεπάρκειας ή πάσχουν από κακοήθη νεοπλάσματα ή από νεφρική ανεπάρκεια για την οποία γίνεται τακτική αιμοκάθαρση και από φυματίωση κατά τη διάρκεια της θεραπείας της, υπολογίζεται ευεργετικά ως δύο ημέρες εκτιόμενης ποινής. Το ίδιο ισχύει και: α) για κάθε πάθηση που το διαπιστωμένο από υγειονομική επιτροπή ποσοστό αναπηρίας είναι 80% και άνω, β) για τις κρατούμενες μητέρες για όσο διάστημα έχουν μαζί τους τα ανήλικα τέκνα τους.
Και το κερασάκι, για να χάσετε το μυαλό σας!!!
Για πρώτη φορά οι Έλληνες νομοθέτες, αφού απέκτησαν πείρα από τις δραπετεύσεις και παραβιάσεις αδειών, που άκριτα παρασχέθησαν σε αμεταμέλητους εγκληματίες, για να συνεχίσουν την αντικοινωνική τους δράση, αποφάσισαν με την ίδια λογική του παραλόγου, να αποδώσουν αυτόματα την ελευθερία σε εξαιρετικά βαριές περιπτώσεις καταδικασμένων με τις διατάξεις του νόμου περί ναρκωτικών (διακινητές κι έμποροι, υπάλληλοι διακινητές, εμπορία σε στρατόπεδα ή άλλους χώρους των ενόπλων δυνάμεων, αστυνομικών κρατητηρίων, σωφρονιστικών καταστημάτων, καταστημάτων ανηλίκων κάθε κατηγορίας, σχολικών μονάδων οποιασδήποτε βαθμίδας, εκπαιδευτικών ιδρυμάτων ή άλλων μονάδων κατάρτισης, επιμόρφωσης ή μετεκπαίδευσης, σε χώρους άθλησης, κατασκηνώσεων, φροντιστηρίων, σε χώρους παροχής κοινωνικών υπηρεσιών, σε χώρους συγκέντρωσης μαθητών ή σπουδαστών για εκπαιδευτικούς ή αθλητικούς σκοπούς, υπότροποι , υπεύθυνοι ανάμιξης ναρκωτικών σε τρόφιμα, ποτά ή άλλα είδη προορισμένα να εισαχθούν στον ανθρώπινο οργανισμό με σκοπό τη διάθεσή τους σε τρίτους, ιατροί , φαρμακοποιοί , παραβάσεις ναρκωτικών, που μπορούν να προκαλέσουν βαριά σωματική βλάβη είτε προκάλεσαν βαριά σωματική βλάβη ή θάνατο σε τρίτον είτε προκάλεσαν επικίνδυνη σωματική βλάβη στην υγεία πολλών ατόμων, από ενήλικο που τελεί τις άνω πράξεις κατ’ επάγγελμα με σκοπό να προκαλέσει τη χρήση ναρκωτικών από ανήλικο ή μεταχειρίζεται με οποιονδήποτε τρόπο ανήλικο πρόσωπο κατά την τέλεση των πράξεων αυτών, όταν κατ’ επάγγελμα χρηματοδοτεί την τέλεση κάποιας πράξης διακίνησης ή κατ’ επάγγελμα διακινεί ναρκωτικές ουσίες και το προσδοκώμενο όφελος του δράστη στις ανωτέρω περιπτώσεις υπερβαίνει το ποσό των εβδομήντα πέντε χιλιάδων (75.000) ευρώ ή όταν μετέρχεται κατά την τέλεση των πράξεων αυτών ή προς το σκοπό διαφυγής του τη χρήση όπλων).
Οι βαρύτατοι αυτοί εγκληματίες, που σκοτώνουν την κοινωνία κι ιδίως τη νεολαία με ναρκωτικά, επιλέχθηκαν λοιπόν από το «νομοθέτη» της συμφοράς, ειδικά, με την απλοϊκή και προκλητική για τον κοινό νου αιτιολογία της αποσυμφόρησης των φυλακών, σύμφωνα με την αιτιολογική έκθεση του νόμου, να τύχουν μία ευεργετικής και όλως διακριτικής μεταχείρισης, έναντι όλων των άλλων καταδικασμένων με ποινές κάθειρξης άνω των 10 ετών, για άλλα αδικήματα πλην του νόμου περί ναρκωτικών, για τους οποίους δεν προβλέπεται δυνατότητα υφ’ όρον απόλυσης!!!
Κι αυτοί λοιπόν χωρίς καμμία άλλη διάκριση, χωρίς κανένα έλεγχο συμπεριφοράς, μεταμέλειας, επικινδυνότητας κλπ, θα αφεθούν υποχρεωτικά, εφ’ όσον εκτίσουν με οποιονδήποτε τρόπο το 1/3 ή 5/15 πραγματικής έκτισης της ποινής, έναντι των 6/15 των καταδικασμένων μέχρι 10 έτη!
Έλεος επιτέλους, μα πώς εργάζεται ο εγκέφαλός σας κύριοι βουλευτές, κύριοι υπουργοί, σύμβουλοι και νομικοί παρατρεχάμενοι; Πάτε να τρελάνετε όλη την Ελληνική κοινωνία ή νομίζετε ότι έχετε να κάνετε με ηλιθίους;
Με ποια λογική θα πρέπει να αποσυμφορηθούν αυτομάτως οι φυλακές από τέτοια εγκληματικά στοιχεία, χωρίς να έχει επιδράσει επάνω τους και μέσα τους παιδευτικά κι αποτρεπτικά η ποινική κύρωση, σε ένα τουλάχιστον ικανό βαθμό και τέτοιος ασφαλώς δεν είναι ούτε το 1/3 ούτε το 1/5 της ποινής, εκτός αν ίσως ως ποινή εννοείτε την ξεκούραση, αναψυχή και περαιτέρω «κοινωνικοποίηση» κι επαγγελματική διασύνδεση των εγκληματιών με άλλους ομοίους τους στο πανεπιστήμιο των φυλακών, όπως έδειξε προσφάτως η ομογενοποίηση τρομοκρατών με κοινούς ποινικούς εγκληματίες, αλλά και διεθνείς τρομοκρατικές ομάδες!
Κυρίως όμως με ποια λογική επιλέγετε και διακρίνετε τους βαρείς εγκληματίες των ναρκωτικών, ως χρήζοντες μία ευνοϊκότερης μεταχείρισης έναντι όλων των υπολοίπων. Μήπως να αναμένουμε και καμμιά προσφυγή των υπολοίπων για άνιση μεταχείρισή τους, ώστε να υπάρξει αναγκαστική εξίσωση όλων ;
Καταλαβαίνετε βεβαίως ότι με τέτοιες πονηριές και τερτίπια τσιγκλάτε αρχέγονα ένστικτα του Έλληνα, που είμαι βέβαιος ότι δεν θέλετε να ενεργοποιήσετε.
Όταν καταλάβουν οι Έλληνες το μεγάλο παιχνίδι κοινωνικής μηχανικής , που παίζεται εις βάρος τους, με χρήση εντάσεων κι υφέσεων κοινωνικής ανασφάλειας κι ελπίδας – μέρος του οποίου αποτελούν και τα φαινομενικά αδικαιολόγητα σε μία ευνομούμενη κοινωνία ως άνω νομικά μέτρα – με χρήση ελεγχόμενης τρομοκρατίας, αυξομείωσης σε δόσεις της εγκληματικότητας και της κοινωνικής αντιπαλότητας, που αναλώνουν τα όποια αποθέματα ενεργητικότητας του λαού, τον εξουθενώνουν στην πάλη απλής επιβίωσης και μειώνουν στο ελάχιστο τη δυνατότητα νόησης, βούλησης και δράσης, τότε μπορεί ο μεγάλος αυτός Λαός επιτέλους ν’ ΑΠΑΣΦΑΛΙΣΕΙ και να κάνει το μεγάλο ΑΘΛΟ. Να πετάξει από πάνω του το φαύλο καθεστώς, που έμαθε να τον διοικεί κι εντελώς μηχανικά και φοβικά συντηρεί.
Ίσως τότε σκεφθεί καλλίτερα τις επιλογές του, σιγοτραγουδώντας τους στίχους του Πυθαγόρα και της εκπληκτικής Μαρινέλλας:
Κράτα, μάνα,
και θα γίνει
το μεγάλο πήδημα.
Λευτεριά και Ρωμιοσύνη
είν’ αδέρφια δίδυμα.
Χάριν υστερογράφου κι επειδή το έργο το έχουμε προφανώς ξαναδεί:
Νίκος Σταυρίδης , από την ταινία “Οι παπατζήδες”.
“Αμα αρπάξεις ένα δεκαχίλιαρο, λέγεται κλοπή εις βαθμόν πταίσματος και χράπ!.. τσακώνεις ένα διναρέ…
Αμα γραπώσεις εκατό χιλιάδες λέγεται κλοπή εις βαθμό πλημμελήματος και μπορεί να αρπάξεις μέχρι 4…
Αμα τσακώσεις δέκα εκατομμύρια λέγεται υπεξαίρεσις, συμφωνούντος λοιπόν Εισαγγελέως και ανακριτού, εξέρχεσαι από την ανάκριση…
Αμα τσακώσεις εκατό εκατομμύρια λέγεται κατάχρα εμπιστοσύνης, με κακούργημα, να πούμε και … τέλος πάντων , η δίκη αναβάλλεται και εξέρχεσαι με βούλευμα…
Αμα τσακώσεις πεντακόσια εκατομμύρια, λέγεται σύμβασις και δέχεσαι συγχαρητήρια…
Και άμα μπλεχτείς με τα δις και με τα τρις λέγεται εξαγωγή συναλλάγματος και χράπ! παίρνεις το παράσημο…”
