Ιδού η λύση στο οικονομικό κουβάρι: 7+7/7+7Χ7-7 Αν απαντηθεί το ίδιο απ’ όλους βγαίνουμε απ’ το μνημόνιο!

Του Κυριάκου Κόκκινου-Δικηγόρου

Αντιπρ. Συνδέσμου Ελλήνων Βατραχανθρώπων

Μέλους Εκτ. Γραμμ. ΚΙΕΣΥ

Αγαπώ
ιδιαιτέρως τους γρίφους και πιο πολύ τη διαδικασία λύσης τους. Άλλωστε η
επιστήμη συμφωνεί στο ότι το θαυμαστό εργαλείο, με το οποίο έχει προικιστεί ο
άνθρωπος και λέγεται εγκέφαλος, λειτουργεί καλλίτερα όσο περισσότερο
χρησιμοποιείται, όσο εσαεί διαμορφώνεται, με τη δημιουργία συνεχώς νέων συνάψεων,
νέων χαράξεων επί του σκληρού μας δίσκου, με εξάντληση κάθε δυνατότητας που μας
παρέχει. Πού λέει ο λόγος, γιατί δυστυχώς οι περισσότεροι το έχουμε
παραπεταμένο και κάνουμε χρήση, κατά κύριο λόγο, του βοηθητικού δίσκου, των
εργαλείων μας επιβίωσης, των ενστίκτων, σπανίως ελεγχομένων και τις
περισσότερες φορές άγριων, ταπεινών ως και στρεβλά προσανατολισμένων προς την
εγκληματικότητα.

Αφορμή
για τις σκέψεις που σας παραθέτω, πήρα από την παρακάτω εικόνα. Μία απλούστατη
μαθηματική ακολουθία πράξεων , με ένα ερώτημα : Ποια είναι η ορθή απάντηση; Για
να μας προκαλέσει, αναφέρει από κάτω ότι οι περισσότεροι βρίσκουν λάθος
αποτέλεσμα.

Παρατήρησα
από κάτω κάποιες χιλιάδες διαφορετικών απαντήσεων. Μια τεράστια ποικιλία
προσεγγίσεων, σε ένα καλειδοσκόπιο διαφορετικότητας, που με χτύπησε σαν με
σφυρί. Η διαφορετικότητα της ανθρώπινης σκέψης, δημιουργεί μια όμορφη ποικιλία,
σαν τα χρώματα της ίριδας, αλλά ποιόν βαθύτερο σκοπό εξυπηρετεί; Μπορεί να
υπάρξει συμφωνία κατά τρόπο αντικειμενικό και πώς;

Έδωσα τη δική μου απάντηση στο ερώτημα της
φωτογραφίας κι αμέσως σκέφτηκα ότι όλοι από τη δική τους σκοπιά είχαν δίκαιο. Όλες οι διαφορετικές απαντήσεις, δεν ήσαν
λάθος, απλά είχαν δοθεί με διαφορετική λογική προσέγγιση κι οδηγούσαν έτσι σε
διαφορετικό αποτέλεσμα.

Θυμήθηκα συνειρμικά την καταπληκτική σκηνή από
τον Τελευταίο Σαμουράι, όπου ο επί μία ζωή φιλόσοφος – πολεμιστής Σαμουράι αναζητώντας
το τέλειο άνθος ροδακινιάς, φθάνει πριν αφήσει την τελευταία του πνοή, στην αποκάλυψη της Αλήθειας ότι ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΤΕΛΕΙΑ!

Για να φθάσει κανείς στο ίδιο αποτέλεσμα, είναι αδύνατο, αν δεν τεθούν
«κανόνες», εν προκειμένω
νόμοι μαθηματικοί, ότι πρώτα θα κάνεις τον πολλαπλασιασμό, μετά τη διαίρεση και
μετά πρόσθεση κι αφαίρεση. Θέτοντας τον κανόνα, όσοι τον ακολουθούν φθάνουν
στην αυτή λύση. Αλλιώς επικρατεί η υποκειμενικότητα κι επομένως η διαφορά στην
προσέγγιση και την αναδεικνυόμενη λύση.

Κάπως έτσι συμβαίνει και στην κοινωνία, την
πολιτική και την οικονομία. Μπορεί ο καθένας να ακολουθεί τη δική του
υποκειμενικότητα ή εγωισμό, να την πιστεύει, να την λατρεύει, να αφήνει να τον
οδηγήσει στο δικό του δρόμο για τη λύση. Αυτός
είναι ένας κατ’ εξοχήν «Ελληνικός» δρόμος, υποβιβασμένος σε μία εσφαλμένη κι καταδικασμένη
να αποτύχει προσπάθεια, να επιτύχουμε το αντικειμενικά επιδιωκόμενο αποτέλεσμα,
μέσα από τη δική μας υποκειμενικότητα. Αυτή η νοοτροπία είναι που στην
πτωτική της διάσταση τροφοδοτεί τη γενετική ιδιαιτερότητα του Έλληνα, που
εκφράζεται ως φθόνος και διχασμός.

Για να οδηγηθούμε σε ένα κοινά επιθυμητό στόχο, οφείλουμε κατά πρώτον να τον θέσουμε ξεκάθαρα κι
αυτό απαιτεί μαθηματική λογική, δηλαδή μια λογική, που να περιορίζει στο
ελάχιστο την υποκειμενικότητα, τη διαφορετικότητα, την ανάγκη ερμηνείας και την
δυνατότητα παρείσφρησης της σύγχυσης.

Στο κοινωνικοπολιτικό πεδίο η γενικευμένη κρίση
, που ζούμε, θα πρέπει με ανάλογο τρόπο να αναλυθεί κι ο στόχος κι ο δρόμος, που οδηγεί σ’ αυτόν πρέπει να καθοριστούν όσο
γίνεται πιο ξεκάθαρα. Γιατί είναι άλλο πράγμα να θέτει κάποιος ως επιθυμητό
στόχο το να βγούμε από τις δεσμεύσεις του μνημονίου, άλλο πράγμα να επιδιώκει
την επάνοδο στις αγορές, άλλο να επιζητεί μία αυτόνομη Ελλάδα, άλλο μία Ελλάδα
σε μία Ε.Ε., άλλο να εξυπηρετήσει την ιδιοτέλειά του υπό το πρόσχημα
εξυπηρέτησης της πολιτείας, άλλο να στοχεύει στη διαμόρφωση μιας κοινωνίας, ,
την οποία αποτελούν κι όπου ζουν, συνειδητοί κι ευημερούντες πολίτες.

Το πρώτο λοιπόν που διαπιστώνει κανείς στην
προσπάθεια όλων όσων αναλύουν την κρίση, είναι ότι δεν εισέρχονται βαθιά στη
ρίζα του «κακού», γιατί αυτό πονά. Μένουν στην επιφάνεια. Με τέτοια ανάλυση, οι προτεινόμενες λύσεις αναδεικνύονται εξ ίσου
επιφανειακές, αντιμετωπίζουν, σαν τα φάρμακα της κοινής ιατρικής, το σύμπτωμα
κι όχι τη νόσο, δηλαδή τη συνολική οργανική ανισορροπία.

Το δεύτερο είναι ότι δεν έχουν ταυτόσημους και ξεκάθαρους και πολύ περισσότερο, ακόμη κι εξ
όσων συμμετέχουν στην κυβέρνηση, δεν συμμερίζονται καν κοινό στόχο!!! Αυτό
δεν έχει καθόλου συζητηθεί, πολύ περισσότερο δεν μας έχουν οι διοικούντες
εκμυστηρευθεί το πού οδηγούν το καράβι, πώς έχουν μελετήσει την πορεία του κι αν
αυτή διασφαλίζεται με τα μέτρα που έχουν λάβει.

Έτσι κι εμείς, επιβάτες που ανέμελοι ή κι
υποψιασμένοι, εμπιστευόμαστε τη ζωή μας στον καπετάνιο και το πλήρωμα, δεν έχουμε επίσης καμμία επίγνωση και
συνταύτιση μ’ αυτούς, για το πού κατευθυνόμαστε! Θα έκανε κανείς μας ένα τέτοιο
ταξίδι; Θα έμπαινε σε ένα πλοίο, χωρίς να γνωρίζει πού θα τον πάει ο
καπετάνιος, από ποια διαδρομή και τι σκοπό έχει; Αν όχι, πώς εμπιστευόμαστε τις
τύχες μας, σε μία ανακυκλούμενη πολιτική διοίκηση της χώρας, που οδηγεί το
καράβι τυφλά και χωρίς πυξίδα; Πώς εμείς δεν ζητούμε εξηγήσεις, δεν σηκώνουμε
ανάστημα, δεν απαιτούμε να συζητήσουμε και συμφωνήσουμε στα αίτια των δεινών,
στα μέσα ανάκαμψης, στην πορεία και στον τελικά επιδιωκόμενο στόχο;

Αυτό είναι ένα απλό παράδειγμα του γιατί οι
κοινωνίες δεν μπορούν να βρουν τις ιδανικές λύσεις των προβλημάτων. Αγνοούν τη μαθηματική σκέψη, υποτιμούν τη
φιλοσοφία, αποφεύγουν την αναζήτηση της μοναδικότητας, φθονούν την υπεροχή ή
αλλιώς αντιμάχονται την αντικειμενικότητα … αυτήν που ενυπάρχει εντός της
ΑΛΗΘΕΙΑΣ και της ΑΡΕΤΗΣ!

Για να συμφωνήσουμε μεταξύ μας, απαιτείται πρώτα να θέσουμε τον κανόνα,
να εφαρμόσουμε το νόμο, για να κατευθυνθούμε στο κοινά αποδεκτό αποτέλεσμα. Άλλως αιθεροβατούμε. Κι ο κανόνας βεβαίως, ο νόμος, δεν θα έχει στοιχεία τυχαιότητας
κι αυθαιρεσίας – μια και θα μπορούσαμε κάλλιστα αντί να κάνουμε πρώτα
πολλαπλασιασμούς, να συμφωνήσουμε να κάνουμε αφαιρέσεις – αλλά θα πρέπει να προκύπτει
από μαθηματικό λογισμό, φιλοσοφική πληρότητα, την ανάγκη ενοποίησης της
πολυδιασπασμένης κοινωνίας και της καθοδήγησής της προς την ευημερία και την
Αρετή.

Ας μην κοροϊδευόμαστε λοιπόν ότι υπάρχει λύση
στο πρόβλημα με την οικονομία και το μνημόνια, χωρίς να συζητήσουμε όλα τα
παραπάνω και να συμφωνήσουμε στους κανόνες και το στόχο. Αν δεν το ζητήσουμε, ως λαός, δεν θα λάβουμε, αν δεν αγωνιστούμε, δεν
θα γευτούμε την επιτυχία, αν δεν απαιτήσουμε ξεκάθαρες λύσεις και μια κοινωνία
βασισμένη στην ευημερία όλων και την ανάδειξη της Αρετής, ως του μόνου
συνεκτικού στοιχείου των διαφορετικών ανθρώπων, δεν θα βγούμε ποτέ από το
Πρίσμα του Κόσμου, για να ατενίσουμε πόσο είμαστε δεμένοι μεταξύ μας! Πόσο
οι σωστές λύσεις των γόρδιων δεσμών, μας αφορούν κι επηρεάζουν όλους.

Να λοιπόν
η πρότασή μου προς το πολιτικό προσωπικό και τους οικονομολόγους της χώρας:

Κύριοι για να βγούμε από το πρόβλημα και το
μνημόνιο:

Πρώτα θα κάνετε τους πολλαπλασιασμούς των
θετικών παραγόντων των ανθρώπων, της κοινωνίας και της πολιτείας.

Μετά θα κάνετε τις διαιρέσεις του αποτελέσματος
αναδιανέμοντάς το στους ανθρώπους, που φροντίζετε κι οι οποίοι δεν είναι εχθροί
της πολιτείας, αλλά παιδιά της.

Ακολούθως θα προσθέσετε τα όσα όλοι μαζί πρέπει
να προσφέρουμε οικειοθελώς και με χαρά στην πολιτεία, για να μπορεί να
ανταπεξέλθει στις ανάγκες της ευημερίας.

Τέλος θα αφαιρέσετε τις έξοδα και τις ανάγκες
λειτουργίας του κράτους και τις υποχρεώσεις προς τους πιστωτές.

Αν δεν
κατανοήσετε το πρόβλημα και τη διαδικασία εξόδου απ’ αυτό, ως μαθηματικό και
φιλοσοφικό «γρίφο» και συνεχίσετε να προσφέρετε ασπιρίνες για τον πονοκέφαλο, διαχειριζόμενοι απλώς τις εξωτερικές συνθήκες, θα μένουμε όλοι στην επιφάνεια κι υπόγεια η νόσος θα υπονομεύει τις ζωές όλων
μας.

Με αγάπη και
πολύ περίσκεψη!

Κυριάκος Κόκκινος