Ειδικότερα το ΣτΕ, σε υπόθεση που αφορούσε επιβολή διαφυγόντων δασμών και φόρων και πολλαπλού τέλους λόγω λαθρεμπορίας, όπου οι αιτούντες κηρύχθηκαν αθώοι, λόγω αμφιβολιών, της ποινικής κατηγορίας λαθρεμπορίας, με αμετάκλητη απόφαση ποινικού δικαστηρίου, έκανε δεκτό ότι η αρχή ne bis in idem δεν βρίσκει πεδίο εφαρμογής, διότι το πολλαπλό τέλος δεν συνιστά ποινή του ποινικού δικαίου, που επιβάλλεται από τα ποινικά δικαστήρια κι αυτό διότι το τέλος, κατά τη φύση και το χαρακτήρα του, διαφέρει από τις κυρώσεις ποινικής φύσης, δεδομένου ότι επιβάλλεται για τη διασφάλιση της είσπραξης των σχετικών πόρων και για την αντιστάθμιση των συνεπειών παραβιάσεων διοικητικής φύσης υποχρεώσεων (καταβολής οφειλόμενων φόρων). Συνεπώς, όπως κρίθηκε, ούτε η έναρξη ούτε η εξέλιξη της διαδικασίας επιβολής του πολλαπλού τέλους και της τυχόν ανοιγείσης διοικητικής δίκης κωλύεται σε περίπτωση που για την ίδια παράβαση έχει ολοκληρωθεί η ενώπιον των ποινικών δικαστηρίων διαδικασία με απόφαση που έχει καταστεί απρόσβλητη. Επίσης το Δικαστήριο έκρινε ότι η αμετάκλητη αθώωση του κατηγορούμενου για λαθρεμπορία από τα ποινικά δικαστήρια δεν αποκλείει την – κατόπιν συνεκτίμησης της αθώωσης αυτής – αιτιολογημένη διαφορετική κρίση στο πλαίσιο της διοικητικής δίκης για πολλαπλό τέλος λαθρεμπορίας. (πηγή: humanrightscaselaw.gr)
