Ενώ η Ευρώπη ισλαμοποιείται με ταχείς ρυθμούς, κάποιοι «χρήσιμοι ηλίθιοι» τρέμουν μην χαλάσει το «κοσμικό» τους κράτος από μία όπερα για παιδιά που αναφέρεται στον – ήμαρτον – Νώε. (Πάω στοίχημα ότι εάν το story της όπερας είχε παιδάκι με δύο «μαμάδες» ή δύο «μπαμπάδες» θα είχε πάρει έγκριση).
Διαβάζουμε την είδηση από το blog του Yves Daoudal: Η παραγωγή μιας όπερας για παιδιά, με την Ορχήστρα Δωματίου της Γενεύης, δεν έγινε δεκτή από το Τμήμα Δημόσιας Εκπαίδευσης, επειδή το έργο είναι «αντίθετο προς την αρχή της θρησκευτικής ουδετερότητας». Το άρθρο 15 του Ομοσπονδιακού Συντάγματος απαγορεύει να αναγκάζεται κάποιος να «εκτελέσει μια θρησκευτική πράξη», και το Τμήμα εξηγεί: «. Δεδομένου ότι οι συμμετέχοντες είναι νεαρής ηλικίας δεν τους επιτρέπεται να κάνουν προσδιορισμούς σε θέματα πίστης».
Το εν λόγω έργο είναι το “Noye’s Fludde” του Benjamin Britten. Ένα μικρό κόσμημα, που βασίζεται σε ένα «μυστηριώδες παιχνίδι» του 15ου αιώνα, σύμφωνα με το οποίο τα παιδιά είναι στη σκηνή (παίζουν τα ζώα στην Κιβωτό), αλλά και στην ορχήστρα, με τον Britten να έχει φτιάξει ένα μουσικό κομμάτι στο οποίο ακόμα και οι αρχάριοι μπορούν να παίξουν μερικές νότες. Είναι πρώτα απ’ όλα ένα έργο για να μυηθούν τα παιδιά στην κλασική μουσική, μετατρέποντάς την σε ένα παιχνίδι, σύμφωνα με το ιδιαίτερο χάρισμα του Britten.
Σημείωση: Ο Benjamin Britten (1913 – 1976) είναι ίσως πιο γνωστός για το “Young Person’s Guide to the Orchestra” (Οδηγός στην Ορχήστρα για Νέους), ένα συμφωνικό έργο, με αφήγηση, που εξηγεί πώς τα επιμέρους όργανα ακούγονται χωριστά και συλλογικά. Χαρακτηριστικό είναι τα κρουστά με κούπες! Συχνά εκτελείται κατά τη διάρκεια της περιόδου των Χριστουγέννων.
Φυσικά ένα αγγλικό κείμενο, από τον 15ο αιώνα κάνει το Νώε να είναι… Χριστιανός. Αλλά ο Britten θα έμενε κατάπληκτος αν μάθαινε ότι τον θεωρούν ότι «προσηλυτίζει» τα παιδιά στο να εκτελέσουν μια θρησκευτική πράξη … Ο ίδιος, ήταν ένας «ειρηνιστής ανθρωπιστής», αριστερός ομοφυλόφιλος, και αγνωστικιστής (!!!), αλλά δεν τον πείραζε να προωθήσει τη μεγάλη αγγλική θρησκευτική παράδοση και την παρα-λειτουργική μουσική.
Ωστόσο, υπήρχαν ορισμένες αντιδράσεις αγανακτισμένων για αυτή την απόφαση. Ανάμεσά τους μι αντίδραση από έναν… Πράσινο (!) πολιτικό, τον Jean-Michel Bugnion, αναπληρωτής από το καντόνι της Γενεύης, ο οποίος τόνισε ότι «ο πολιτισμός είναι απαραίτητα θρησκευτικός». Κάθε πραγματικός πολιτισμός είναι, θρησκευτικός, αυτό είναι αλήθεια.
Οι εφημερίδες δεν το ανέφεραν, αλλά είναι πιθανό ότι αυτή η ξαφνική έκρηξη της αντι-χριστιανικής εκκοσμίκευση, λίγο ή πολύ καθοδηγείται από το πνεύμα της δουλικότητας (ραγιαδισμού) των σύγχρονων ευρωπαίων που δεν έχει σταματήσει να εξελίσσεται στο μυαλό τους.
Για όσους ενδιαφέρονται, εδώ ένας σύνδεσμος της Wikipedia σχετικά με τον Benjamin Britten αφιερωμένο στην προσωπική του ζωή και τις αμφιλεγόμενες σχέσεις του με τα παιδιά.
Στο βίντεο διάρκειας πέντε λεπτών παρακάτω, η Όπερα του Λος Άντζελες υπό τη διεύθυνση του James Conlon παίζει το “Noye’s Fludde”. Η αφήγηση τονίζει την εξαιρετικά θετική επίδραση που είχε αυτή όπερα στην κοινότητα. Πουθενά δεν υπάρχει καν υπαινιγμός ότι τα παιδιά «κινδυνεύουν» να αναγκαστούν να «εκτελέσουν μια θρησκευτική πράξη». Το αντίθετο μάλιστα, όχι μόνο τα παιδιά αγαπούν να παίζουν τα ζώα, αλλά το κοινό βιώνει την πνευματική ανάταση του να είσαι σε μια εκκλησία.
