Πολιτική και κοινωνική κρίση. Λύσεις και προτάσεις της Κίνησης Οργανικότητας ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ

Από την ομιλία μου στην ημερίδα στο
Δήμο Αλίμου, το Δήμο

του μεγάλου Θουκυδίδη, στις 4
Σεπτεμβρίου 2015

Όπως ορθά πιστεύουν οι Ιάπωνες ευγενείς πολεμιστές Σαμουράι,
κάθε καλή συζήτηση ξεκινά με τη γνωριμία. Για όσους δεν με γνωρίζετε είμαι
Δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω, έχω ειδίκευση στο ποινικό κι εμπορικό δίκαιο κι
είμαι μεσολαβητής και διαπραγματευτής. Είμαι ειδικευμένος στην ασφάλεια, ιδίως
τη ναυτική. Τα ενδιαφέροντά μου στρέφονταν πάντα γύρω από τη φιλοσοφία, τη
θρησκεία και την αλήθεια, τον Ελληνισμό, την ιστορία και τον πολιτισμό και την
πρακτική διάσταση της εσωτερικής αναζήτησης, που είναι η εθελοντική προσφορά.

Μέσα από τις αναζητήσεις μου εδώ και 22 χρόνια
δραστηριοποιούμαι σε ποικίλους εθελοντικούς φορείς κι έχω την τιμή να είμαι
Αντιπρόεδρος του Συνδέσμου Ελλήνων Βατραχανθρώπων, μια κι η θητεία μου ως
Αλεξιπτωτιστής και Βατραχάνθρωπος στις Ειδικές Δυνάμεις, αποτελεί μέχρι και
σήμερα από τα ισχυρότερα βιώματά μου ως ανθρώπου, που με όπλισαν με την
ποιότητα εκείνη στο σώμα, την ψυχή και το πνεύμα, που είναι ικανή να ξεπερνά
κρίσιμες καταστάσεις, να προσαρμόζεται, να πολεμά και να επιβιώνει.

Τα τελευταία χρόνια η έμφυτη δίψα μου για αναζήτηση με
οδήγησε στην ανάπτυξη, μελέτη, καταγραφή και καλλιέργεια μιας πρωτότυπης ιδέας,
την οποία ονόμασα ΟΡΓΑΝΙΚΟΤΗΤΑ και
την οποία με πολλούς καλούς φίλους, ανήσυχα και δημιουργικά κύτταρα της
κοινωνίας μας, ήδη καλλιεργούμε στην Κίνηση
ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ, που ευελπιστεί να
βοηθήσει τους ανθρώπους να ξαναγίνουν κοσμήματα του ΚΟΣΜΟΥ!

Θα επιχειρήσω μία προσέγγιση της σύγχρονης κρίσης κι
εκτίμησης των αιτίων και μέσων διεξόδου, υπό την οπτική της ΟΡΓΑΝΙΚΟΤΗΤΑΣ,
επιχειρώντας αυτό, που όσοι ασχολούνται με τη δημιουργική σκέψη και τη ηγεσία,
ονομάζουν έξοδο από το κάδρο ή το
επίπεδο.

Έχουμε προγραμματιστεί από σειρά παραγόντων, όπως η
οικογένεια, το σύστημα εκπαίδευσης, την πολιτεία και κυρίως το σύγχρονα μέσα
προπαγάνδας, που είναι τα ΜΜΕ, η τηλεόραση κι ο κινηματογράφος με τα μηνύματά
τους, να σκεπτόμαστε εντός περιοριστικών
πλαισίων. Τα πλαίσια αυτά μπορούν να βοηθούν να αναζητούμε λύσεις στα απλά
καθημερινά προβλήματα ζωώδους επιβίωσης – τι θα φάω, τι θα πιώ, που θα
κατοικήσω, που θα εργαστώ, πώς θα θεραπευτώ, πώς θα λύσω τα οικονομικά μου
προβλήματα – αλλά είναι έτσι φτιαγμένα ώστε να εγκλωβίζουν τις δημιουργικές
δυνάμεις του νοός. Έτσι εγκλωβίζουν τις νοητικές δυνάμεις της φαντασίας, της
βούλησης και της ισχύος, στη λειτουργία εντός των ελεγχόμενων αυτών πλαισίων,
ώστε να μην συμβεί κανένα «λάθος» και προκύψει καμμιά συνειδητοποίηση των
ανθρώπων και των κοινωνιών τους, που εξελίσσονται σε κοπάδια ζώων, προς
αναπαραγωγή κι εκμετάλλευση, λειτουργούντα με άγνοια της πραγματικότητας, με
στρεβλή αντίληψη, πλανημένα κι ελεγχόμενα με αντίστοιχα μέσα ζωωδών
ανακλαστικών, ως ο φόβος κι η ένταση των αναγκών ικανοποίησης των ενστίκτων.

Εμείς για να επιχειρήσουμε μία ανάλυση της κρίσης, καλό
θα ήταν να επιχειρήσουμε να βγούμε εκτός του κάδρου και να αναλύσουμε τις
κοινωνικές κρίσεις σε μία μεγαλύτερη περίοδο από αυτήν των τελευταίων ετών ή
δεκαετιών, στις οποίες περιορίζεται η δημόσια συζήτηση.

Για να βγούμε από το ελεγχόμενο πλαίσιο σκέψης κι
ανάλυσης των δεδομένων, χρειάζεται να σας αποκαλύψουμε το νόημα που προσδίδουμε
στην έννοια της οργανικότητας.

Η ιδέα αυτή, που διατρέχει την ανθρώπινη φιλοσοφία και
θρησκείες, ιδίως τη Χριστιανική, έχει αναφορές στη στωική φιλοσοφία, τον
Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη και βρίσκει την τέλεια διατύπωσή της στην Αγία
Γραφή. Διαβάζουμε στον κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο την απόλυτη τεκμηρίωση της
οργανικότητας στα λόγια του Κυρίου:

21 ἵνα πάντες ἓν ὦσι, καθὼς
σύ, πάτερ, ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν σοί, ἵνα καὶ αὐτοὶ ἐν ἡμῖν ἓν ὦσιν, ἵνα ὁ κόσμος πιστεύσῃ ὅτι σύ με ἀπέστειλας.  22 καὶ ἐγὼ τὴν δόξαν ἣν δέδωκάς μοι δέδωκα αὐτοῖς, ἵνα ὦσιν ἓν καθὼς ἡμεῖς ἕν ἐσμεν,  23 ἐγὼ ἐν αὐτοῖς καὶ σὺ ἐν ἐμοί, ἵνα ὦσι τετελειωμένοι
εἰς ἕν, καὶ ἵνα γινώσκῃ ὁ κόσμος ὅτι σύ με ἀπέστειλας καὶ ἠγάπησας αὐτοὺς καθὼς
ἐμὲ ἠγάπησας. 

Η ιδέα αυτή της οργανικότητας που ωρίμασε, δεν πρεσβεύει παρά αυτό, ότι
δηλαδή οι άνθρωποι στην πραγματικότητα είμαστε
συνδεδεμένοι ο ένας με τον άλλο, κατά τρόπο άρρηκτο εντός του ενιαίου Οργανισμού
της Ανθρωπότητας κι όλοι μαζί με το Δημιουργό, ευρισκόμενοι εν ζωή για να
επιτελέσουμε έναν σκοπό, που είναι να ανακτήσουμε συνείδηση και να ζήσουμε
σύμφωνα με αυτήν, επιφέροντας τάξη στο διαταραγμένο επίπεδο της ΥΛΗΣ.

Δεν είμαστε παρά κύτταρα ενωμένα
μέσα σε ένα μεγαλύτερο οργανισμό, που είναι η όλη ανθρωπότητα. Κύτταρα
αναγκαία για τη λειτουργία του όλου, που όταν δεν λειτουργούν σωστά, ασθενούν
αυτά αλλά κι όλος ο Οργανισμός. Και μέσα
σ’ αυτόν τον οργανισμό υπάρχουν μερικότερες συλλογικότητες κι ομάδες κυττάρων,
που καθεμιά επιτελεί το δικό της αναγκαίο ρόλο- λειτουργία, που υπηρετεί πάντα
κι εκ της φύσεως τάξης την ευημερία τόσο αυτών ως ατόμων – κυττάρων, όσο και
του οργάνου , αλλά και του οργανισμού. Οι συλλογικότητες αυτές, που παίζουν
το ρόλο των οργάνων και λειτουργιών του σώματος κι από την φυσική ανάγκη και τη
θεία τάξη, δημιουργήθηκαν για να εκπληρώσουν το Θείο σχέδιο, είναι οι
οικογένειες, οι φιλίες, οι κοινότητες και πόλεις, οι επιχειρήσεις, οι ομάδες,
τα έθνη , τα κράτη, οι υπερεθνικοί οργανισμοί, μέχρι την ίδια την ανθρωπότητα
ως σύνολο.

Πότε όμως τα κύτταρα και τα όργανα υπηρετούν τη
φύση τους; Όταν έχουν συνείδηση του ατομικού τους ρόλους εντός του συνόλου,
που ανήκουν, τόσο του μερικού, δηλαδή του οργάνου – δες μία κοινωνική ομάδα ή
ένα έθνος – όσο και του συνολικού οργανισμού, και τον επιτελούν με βάση τις Θείες
Δημιουργικές Αρχές, όσο και της αναγκαιότητας της διασύνδεσής τους με τα υπόλοιπα
κύτταρα του Οργανισμού, εν αγάπη , ελευθερία και δικαιοσύνη.

Αυτές οι δημιουργικές αρχές είναι οι Αρετές, που πάντα ακούγαμε, αλλά δεν κατανοούμε ή δυσκολευόμαστε να εφαρμόσουμε. Η
σοφία, η συνείδηση δηλαδή και γνώση της πραγματικότητας, η αγάπη, η αίσθηση δηλαδή
ενότητας μεταξύ μας και το πρακτικό ενδιαφέρον για την ευημερία των άλλων, η
δικαιοσύνη, που επαναφέρει σε τάξη την κάθε εκτροπή κι η ελευθερία, υπό την
ορθή της έννοια, της δυνατότητας καθενός να πραγματώνει τον φυσικό του ρόλο, με
την εκδήλωση της ελεύθερης βούλησής του, αντιστεκόμενος έτσι στις εντός του κόσμου
εκδηλούμενες δυνάμεις της άρνησης.

Πλην όμως όλα αυτά τα όμορφα δεν ισχύουν αυτονόητα στην πράξη. Αντίθετα βιώνουμε
ως άνθρωποι εκτροπές και πτώσεις, ζούμε στο matrix, στον παραμορφωτικό φακό του κόσμου και πλανώμενοι έχουμε πίστη σε λάθος
παραδοχές. Πιστεύουμε στην ατομικότητα, ότι καθένας από εμάς είναι ένα χωριστό
άτομο, μονάδα, σε πλήρη αποσύνδεση κι αυτοτέλεια από τους άλλους ανθρώπους κι
από το Θεό Δημιουργό. Πιστεύουμε ότι η επιδιωκόμενη ευημερία και το τέλος , ο
σκοπός της ζωής καθενός από εμάς, εξαρτάται από τη συσσώρευση υλικών αγαθών,
γύρω από το άτομό μας κι εκεί αναπαύουμε τις καρδιές μας, εκεί στηρίζουμε την
ψευδαίσθηση ασφάλειάς μας.

Όταν βεβαίως  ερχόμαστε αντιμέτωποι
με τις συνεχώς επαναλαμβανόμενες κρίσεις, που ανακυκλώνονται στην ανθρώπινη
ιστορία, σαν να επισκέπτεται τον κόσμο μας ένας αυστηρός δάσκαλος για να μας
επαναφέρει στο σωστό δρόμο, όπως τα τελευταία 5 χρόνια, εμείς ταραζόμαστε .
Απελπιζόμαστε γιατί αισθανόμαστε να χάνουμε το έδαφος κάτω από τα πόδια μας, το
ψευδοστήριγμα της πλασματικής ευημερίας μας.

Ας δούμε όμως λίγο τα δεδομένα της σύγχρονης ιστορίας των τελευταίων 15
ετών, για να αντιληφθούμε ότι η ζωή των ανθρώπων ήταν πάντα έτσι, με δυσκολίες
και προκλήσεις:

Οι Έλληνες πέρασαν από τα χρόνια μιας οδυνηρής επανάστασης για την
απελευθέρωσή τους από τον Οθωμανικό ζυγό, που και μέσα σ’ αυτήν πρόλαβαν να
βγάλουν τα μάτια τους με εμφυλίους, με ιδιοτέλειες , καταχρήσεις, άκρατο
εγωισμό και φιλοδοξίες, με δολοφονία ενός καταπληκτικού Κυβερνήτη κι εν τέλει
με ηθελημένη υπαγωγή σε μία ξενόφερτη βασιλεία.

Επακολούθησαν οι πτωχεύσεις του 1827, του 1843, του 1893, του 1932, η
διεθνής κρίση του 1929 και μια σειρά από φοβερές και διαρκείς πολεμικές συγκρούσεις,
ο πόλεμος του 1897, οι Βαλκανικοί Πόλεμοι, ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος η
Μικρασιατική Εκστρατεία, ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, η Απελευθέρωση της
Κύπρου με την ΕΟΚΑ Α. Πόσα πέρασαν οι παππούδες κι οι γονείς μας. Και έμελλε
εις εμάς να διαχειριστούμε τις τύχες του κόσμου τα τελευταία 40-50 χρόνια με
μία σχετική ηρεμία κι ειρήνη, αλλά κι εμείς κάναμε τραγικά λάθη.

Καταφέραμε μέσα σε 40-50 χρόνια να αφανίσουμε τον όμορφο παραδοσιακό κόσμο
του Ελληνισμού, τη γνώση και την αγάπη για τη γλώσσα, την ιστορία και τον
πολιτισμό και την αδιαπραγμάτευτη ανάγκη μας για ελευθερία, εντασσόμενοι μέσα
σε ισχυρές διεθνείς ομάδες εξουσίας, που φαίνεται ότι δεν εμφορούνταν από τις
ίδιες αρχές κι αξίες. Αυτό δε που έκανε το κράτος κι οι δημόσιοι θεσμοί του,
επαναλάμβανε κι ο πολίτης με τους κοινωνικούς φορείς. Έτσι από μία χώρα, όπου
όσο κι αν δεν είμαστε συνεπείς προς τις αρχές της αρετής, δικαιοσύνης κι
ελευθερίας, τουλάχιστον αναγνωρίζαμε την αξία τους, φθάσαμε στο άλλο άκρο, να
ζούμε χωρίς έρμα, χωρίς πυξίδα και χωρίς αναφορά σε καμμία αξία. Εξέλειπαν άνθρωποι
με οράματα, ιδανικά και ισχυρή προσωπικότητα για να τα επιδιώξουν και να ευθυγραμμίζουν
τις κοινωνίες με αυτά.

Ως πολίτες ασπαστήκαμε το αιρετικό δόγμα του άκρατου ατομικισμού και της
πιο φαύλης ανάγκης για μία υλιστική κι εικονική ευτυχία, βασισμένη μόνον σε
αύξηση του υλικού πλούτου, με τον οποίο συνδέσαμε την ανθρώπινη ύπαρξή μας. Ως
αντάλλαγμα ξεπουλήσαμε τα ιδανικά μας και την ίδια μας τη συλλογική ταυτότητα, κοινότητα
και πολιτεία, για να την διαχειρίζονται, ως θέλουν, ξένα ταπεινά και σκοτεινά συμφέροντα,
που καμμιά συνείδηση δεν είχαν, ούτε σχέση έχουν, με τις αξίες της υγιούς και
πραγματικής ατομικής και συλλογικής ευημερίας ανθρώπων κι ανθρωπότητας.
Αντίθετα αυτά τα συμφέροντα ενδιαφέρονται και προωθούν την παγίδευση των
ανθρώπων στην απάνθρωπη αυτή μορφή εξανδραποδισμού κι αυτοϋποδούλωσής τους.

Μέσα στην παραζάλη και τα παραισθησιογόνα, που πλουσιοπάροχα μας προσφέρει
ο κυρίαρχος υλισμός και οι ιερείς του, αποδεχθήκαμε να υποδουλωθούμε στις
τράπεζες και στους εξουσιαστές τους, για να έχουμε 2 αυτοκίνητα και τρία
σπίτια, να κάνουμε διακοπές σε όλο τον κόσμο και να ανοίγουμε το βήμα μας
παραπάνω  από εκεί που αντέχουμε. Κι η
τάση μας αυτή μας απομάκρυνε από τον ίδιο μας το σκοπό, που ήταν να ζούμε
συνειδητά κι ευτυχισμένα , κοντά και σε κοινωνία με τους ομοίους μας,
προωθώντας και τη συλλογική έτσι ευημερία. Υποδουλωθήκαμε πιστεύοντας ότι
απελευθερωνόμαστε κι αυτή η κυριαρχία της πλάνης, είναι η μέγιστη επιτυχία του κυρίου
της διαβολής.

Διαχωριστήκαμε μεταξύ μας σε ένα σχιζοφρενικό αγώνα να εξουσιάσουμε όσα
περισσότερα πράγματα κενά περιεχομένου μπορούσαμε, χάνοντας τον χρόνο και την
ψυχή μας και στερώντας άδικα ανάλογες δυνατότητες από τους αδελφούς μας,
συγκρουόμενοι άνευ αιτίας και λόγοι και καταστρέφοντας ο ένας τον άλλο σε ένα αέναο
ανακυκλούμενο αυτοκαταστροφικό πόλεμο, που σκοτώνει τις δυνατότητες των ανθρώπων,
πριν αυτού καταφέρουν να γίνουν ΑΝΘΡΩΠΟΙ.

Ο διαχωρισμός αυτός είναι τόσο πρόδηλος όταν η πολιτική εξουσία ασκείται
από κόμματα, που διαχωρίζουν τις κοινωνικές κι εθνικές δυνάμεις και δεν
ομονοούν ούτε καν στα αυτονόητα, οδηγούμενοι από άκρατο ατομισμό, εγωισμό κι ιδιοτέλεια.

Επίσης ενδεικτικά κι οι κοινωνικές κι οικονομικές δυνάμεις διαχωρίζονται με
τη δημιουργία ταξικής κι όχι οργανικής συνείδησης, με την ανάπτυξη ενός φαύλου
συνδικαλιστικού κινήματος και της εγκαθίδρυσης ενός καθεστώτος ακραίων
ανισοτήτων και μοιραίων αλληλοσυγκρούσεων.

Σήμερα ζούμε τις συνέπειες από ένα τσουνάμι, που ξεκίνησε την πορεία του
δεκαετίες πίσω, το οποίο λίγοι προέβλεψαν κι ελάχιστοι το αποδίδουν στις σωστές
αιτίες.

Οι χώρες της λεγόμενης κατ’ ευφημισμό πολιτισμένης καπιταλιστικής Δύσης,
μεταξύ των οποίων κι η Ελλάδα, αναπτύχθηκαν μέσα σε ένα σύστημα αναπαραγωγής φράκταλς
φαυλότητας, ασθένειας κι αδικίας, το μοντέλο δε αυτό αναπαράχθηκε σε όλα τα
κράτη κι έχει τα ακόλουθα χαρακτηριστικά.