Η ασφάλεια υπό το πρίσμα της Οργανικότητας. Ολιστική αντίληψη περί ασφαλείας και κοινωνικές παθογένειες.

Όλη η ομιλία του προέδρου της Κίνησης Οργανικότητας ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ και Δικηγόρου Κυριάκου Κόκκινου, που ανέπτυξε στην Ημερίδα Ασφαλείας με τίτλο “SECURITY ΩΡΑ ΓΙΑ REENGINEERING”, που έλαβε χώρα στον ‘Αλιμο, στις 26/9/2015 .

Οι εξέχοντες κι εκλεκτοί ομιλητές (Σπύρος Κυριακάκης ,Συγγραφέας, Εκπαιδευτής,Δρούγος Αθανάσιος , Στρατιωτικός αναλυτής-διεθνολόγος Παρασκευάς Βερώνης, Security Μanager,Νίκος Δενιόζος , Υποναύαρχος Λ.Σ. ε.α. , Γιώργος Κεραμιδάς, Σύμβουλος Ασφαλείας Επιχειρήσεων και Δημήτρης Κανναβός και Γιάννης Βερώνης, Δημοσιογράφοι κι οργανωτές), με το αξιόλογο και με ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το συγκεκριμένο επάγγελμα ακροατήριο, είχαν ως αποτέλεσμα μια πολύ αξιόλογη ημερίδα, την πρώτη στο είδος της, που έθεσε τις βάσεις για τη διαμόρφωση ενός γόνιμου διαλόγου για τη βελτίωση ενός πολλά υποσχόμενου επαγγελματικού επιχειρηματικού τομέα στην Ελλάδα και διεθνώς.

Όλη η ομιλία σε pdf Η ασφάλεια υπό το πρίσμα της Οργανικότητας. Ολιστική αντίληψη περί ασφαλείας και κοινωνικές παθογένειες

Το αληθές νόημα της Ασφάλειας υπό το πρίσμα της Οργανικότητας (από το 3ο λεπτό και μετά διαβάστε το κείμενο)

Το αληθές νόημα της Ασφάλειας υπό το πρίσμα της Οργανικότητας. Ολιστική αντίληψη περί ασφαλείας και κοινωνικές παθογένειες.

Αρχή Σοφίας η των Ονομάτων Επίσκεψις (Αντισθένης – ιδρυτής της σχολής των Κυνικών Φιλοσόφων, 444 -365 π.Χ.)

Τι είναι η Οργανικότητα και πώς εννοούμε την ασφάλεια;

Το όραμα της Οργανικότητας, αποτελεί μία ιδέα αναμορφωτική των κοινωνιών, που έρχεται να γιατρέψει τις αρνητικές και συγκρουσιακές αντιλήψεις, από τις οποίες πάσχει ο σύγχρονος άνθρωπος, για να προσδώσει ένα μήνυμα ενότητας και πληρότητας στους ανθρώπους και τη ζωή τους στον κόσμο.

Οι συγκρούσεις αυτές εμφανίζονται κυρίως στις σχέσεις του κάθε πολίτη με τους υπόλοιπους, αλλά και στον τρόπο δόμησης και λειτουργίας διαφόρων συλλογικοτήτων, είτε αυτές λέγονται οικογένεια, είτε επιχείρηση, είτε πόλη, είτε πολιτεία, είτε ανθρωπότητα, δηλαδή μέσα στα «κοινωνικά συστήματα», υπό την έννοια της συστημικής επιστήμης, εκεί όπου ο άνθρωπος γεννιέται,, διαμορφώνεται, συνειδητοποιείται και δρα.

Η ιδέα της Οργανικότητας έχει βαθιές ρίζες στην φιλοσοφία και τη θρησκεία κι εμφορείται από τη βασική πεποίθηση ότι κάθε άνθρωπος δεν αποτελεί παρά κύτταρο ευρύτερων «οργανισμών» , δηλαδή συλλογικοτήτων υπό την ανωτέρω έννοια, οι οποίες με τη σειρά τους συνθέτουν ακόμη ευρύτερες συλλογικότητες, μέχρι το σύνολο της ανθρωπότητας.

Οι κοινωνίες κι οι πάσης φύσεως υγιείς ανθρώπινες συλλογικότητες δεν αποτελούν αναλογικά παρά ευρύτερα «πολυκυτταρικά» όργανα και οργανισμούς, όπου κάθε άνθρωπος βρίσκει τη μοναδική κι αναγκαία του θέση εντός της συλλογικότητας, χωρίς να χάνει τη δική του ατομικότητα, άρα κι υπευθυνότητα, τόσο για τον ίδιο, όσο και για ποιοτική κατάσταση της συλλογικότητας, στην οποία ανήκει.

Δεν είμαστε παρά κύτταρα ενωμένα μέσα σε ένα μεγαλύτερο οργανισμό, που είναι η όλη ανθρωπότητα. Κύτταρα αναγκαία για τη λειτουργία του όλου, που όταν δεν λειτουργούν σωστά, ασθενούν αυτά αλλά κι όλος ο Οργανισμός. Και μέσα σ’ αυτόν τον οργανισμό υπάρχουν μερικότερες συλλογικότητες κι ομάδες κυττάρων, δηλαδή ανθρώπων, που καθεμιά επιτελεί το δικό της αναγκαίο ρόλο- λειτουργία, που υπηρετεί πάντα κι εκ της φύσεως τάξης την ευημερία τόσο αυτών ως ατόμων – κυττάρων, όσο και του οργάνου , αλλά και του οργανισμού. Οι συλλογικότητες αυτές, που παίζουν το ρόλο των οργάνων και λειτουργιών του σώματος κι από την φυσική ανάγκη και τη θεία τάξη, δημιουργήθηκαν για να εκπληρώσουν το Θείο σχέδιο, είναι οι οικογένειες, οι φιλίες, οι κοινότητες και πόλεις, οι επιχειρήσεις, οι ομάδες, τα έθνη , τα κράτη, οι υπερεθνικοί οργανισμοί, μέχρι την ίδια την ανθρωπότητα ως σύνολο.

Η ιδέα αυτή της οργανικότητας που ωρίμασε, δεν πρεσβεύει παρά αυτό, ότι δηλαδή οι άνθρωποι στην πραγματικότητα είμαστε συνδεδεμένοι ο ένας με τον άλλο, κατά τρόπο άρρηκτο εντός του ενιαίου Οργανισμού της Ανθρωπότητας κι όλοι μαζί με το Δημιουργό, ευρισκόμενοι εν ζωή για να επιτελέσουμε έναν σκοπό, που είναι να ανακτήσουμε συνείδηση και να ζήσουμε σύμφωνα με αυτήν, επιφέροντας τάξη στο διαταραγμένο επίπεδο της ΥΛΗΣ.

Υπό την έννοια αυτή μέσω της Οργανικότητας προσδίδεται η ορθή διάσταση στις έννοιες ατομικότητα και συλλογικότητα, που αρχίζουν να χάνουν την απόλυτη περιχάραξή τους, αφού αρχίζουμε σταδιακά να κατανοούμε τον κόσμο με όρους αναγκαίας διασύνδεσης όλων των ανθρώπων και των συλλογικοτήτων τους μεταξύ τους, οι οποίες αλληλεπιδρούν με τρόπους πολυσύνθετους, επηρεάζοντας ο ένας τις ζωές του άλλου, σύμφωνα με το κλασσικό παράδειγμα της θεωρίας του χάους, όπου το πέταγμα της πεταλούδας στην Κίνα, προκαλεί τυφώνα στην Αμερική.

Υπό την έννοια της οργανικότητας η φυσική διαφορετικότητα των ανθρώπων, δημιουργεί την ανάγκη ενότητας των ιδίων και των συλλογικοτήτων τους, όπως το ενιαίο παζλ έχει ανάγκη κάθε διαφορετικό κομμάτι, που το αποτελεί. Εξ ου κι ο άνθρωπος πράγματι είναι Ον φύσει κοινωνικό και πολιτικό κι η Αγάπη ως το συνδετικό στοιχείο των ανθρώπων, το ισχυρότερο όπλο ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ.

Πότε όμως τα κύτταρα και τα όργανα υπηρετούν τη φύση τους; Όταν έχουν συνείδηση του ατομικού τους ρόλου εντός του συνόλου, που ανήκουν, τόσο του μερικού, δηλαδή του οργάνου – δες μία κοινωνική ομάδα ή ένα έθνος – όσο και του συνολικού οργανισμού και τον επιτελούν με βάση τις Θείες Δημιουργικές Αρχές, όσο και της αναγκαιότητας της διασύνδεσής τους με τα υπόλοιπα κύτταρα του Οργανισμού, εν αγάπη , ελευθερία και δικαιοσύνη.

Με τον τρόπο αυτό μπορεί καθένας να αντιληφθεί το ρόλο των ανθρώπων – κυττάρων στη δημιουργία ευρύτερων συλλογικοτήτων – οργάνων, εντός της κοινωνίας κι ακόμη ευρύτερων οργανισμών – πολιτειών, έως τη δόμηση της ίδιας της ανθρωπότητας, στο σύνολό της, όπου ο ρόλος καθενός είναι μοναδικός και αναγκαίος για τη συνολική ευημερία, αρκεί να επιτελείται με συνείδηση κι αρετή.

Η φυσική κατάσταση ανθρώπων και συλλογικοτήτων, υπό την έννοια της Οργανικής τους διασύνδεσης, απαιτεί ενότητα, συνεργασία, δικαιοσύνη και απόλυτο σεβασμό στο ρόλο καθενός, όπως ακριβώς συμβαίνει με τα κύτταρα κι όργανα ενός ανθρώπινου οργανισμού.

Αυτές οι αρχές, που διασφαλίζουν την υγιή διαβίωση ανθρώπων και κοινωνιών είναι οι Αρετές, η σοφία, η συνείδηση δηλαδή και γνώση της πραγματικότητας, η αγάπη, η αίσθηση δηλαδή ενότητας μεταξύ μας και το πρακτικό ενδιαφέρον για την ευημερία των άλλων, η δικαιοσύνη, που επαναφέρει σε τάξη την κάθε εκτροπή κι η ελευθερία, υπό την ορθή της έννοια, της δυνατότητας καθενός να πραγματώνει τον φυσικό του ρόλο, με την εκδήλωση της ελεύθερης βούλησής του, αντιστεκόμενος έτσι στις εντός του κόσμου εκδηλούμενες δυνάμεις της άρνησης.

Όταν οι αρετές δεν γίνονται συνείδηση στους ανθρώπους κι οι κακές συνήθειες, το φαύλο πολιτικοκοινωνικό σύστημα και η στρεβλή εκπαίδευση επικρατούν, τότε εμφανίζονται οι διάφορες ασθένειες, ως συνθήκες και παράγοντες , που υπονομεύουν είτε τη δυνατότητα διαβίωσης των ανθρώπων και των συλλογικοτήτων τους είτε διαβίωσης αυτών εν τάξει κι συνειδήσει, οπότε αυτό συνδέεται με μια ζωή χωρίς νόημα και χαρά, μια και το όλο σύστημα πάσχει.

Σ’ αυτό το πεδίο γεννιούνται κι οι αναλογίες, μεταξύ ασθενειών και κινδύνων για τον ανθρώπινο οργανισμό , που αφορούν τον επιχειρηματικό κλάδο της Ιδιωτικής Ασφάλειας ή Security, που αντιμετωπίζει τους εξωγενείς παράγοντες κινδύνου, δηλαδή ουσιαστικά την εγκληματικότητα, χωρίς όμως πλήρη κατανόηση της προέλευσης των κινδύνων, που είναι τόσο εξωγενείς όσο κι ενδογενείς.

Μέσα σε αυτά κρύβονται οι κίνδυνοι, που αποτελούν το αντικείμενο ενασχόλησης κάθε συστήματος ασφάλειας, είτε το αποδώσουμε με την αγγλική λέξη safety είτε με τη λέξη security.

Τι εννοούμε όταν λέμε ΑΣΦΑΛΕΙΑ;

Ας ξεκινήσουμε και πάλι από την καταπληκτική μαθηματική και πλούσια φιλοσοφική , εννοιολογική μας γλώσσα, ΓΙΑ ΝΑ ΞΑΝΑΔΏΣΟΥΜΕ ΖΩΉ ΚΑΙ ΤΟ ΑΛΗΘΈς ΝΌΗΜΑ στις ΛΈΞΕΙς, ΠΟΥ ΠΡΟΗΓΟΥΝΤΑΙ ΤΩΝ ΠΡΑΞΕΩΝ.

Θα έχετε άλλωστε όλοι παρατηρήσει πώς οι «αντι-λέξεις» παρερμηνεύουν τα αληθή γεγονότα, όταν για παράδειγμα διάφορα κατά καιρούς συμφέρονται χρησιμοποιούν λέξεις με συναισθηματική φόρτιση για λόγους πολιτικής παραπλάνησης, ως συνέβη την περίοδο 1955-1959 με τον απελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ, που οι Άγγλοι είχαν τότε χαρακτηρίσει ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ, κρεμώντας τους Ελληνοκυπρίους αγωνιστές με ανάλογες κατηγορίες.

Έτσι λόγω της επικρατούσας σύγχυσης για το νόημα της λέξεως κι επακολουθούσης δράσεως, γινόμαστε όλοι μας θύματα μία επιστημονικής πλέον προπαγάνδας, που βαφτίζει τρομοκράτη έναν αγωνιστή της ελευθερίας, επιτρέπει την ανάπτυξη στρατών θρησκευτικών φανατικών, που καταστρέφουν ολόκληρες χώρες με εκατόμβες εκατοντάδων χιλιάδων θυμάτων, αποφυλακίζει σκληρούς κι αμετανόητους εγκληματίες χάριν αποσυμφόρησης των φυλακών κι άλλα τέτοια ευτράπελα κι επικίνδυνα.

Security λοιπόν!

Μια αγγλική και διεθνής λέξη από το cura στα λατινικά, που σημαίνει φροντίδα κι επομένως Sine+cura= χωρίς φροντίδα, χωρίς φόβο και αγωνία. Μια συνθήκη λοιπόν , που διασφαλίζει στους ανθρώπους να ζουν χωρίς φόβο κι ανασφάλεια.

Το λατινικό cura προέρχεται από το ρήμα κορέω-κορώ , που σημαίνει μεριμνώ/φροντίζω .

Νεωκόρος είναι εκείνος που φροντίζει την εκκλησία, ο κούρος είναι ο νέος ο οποίος χρειάζεται την φροντίδα των μεγαλυτέρων του για να μεγαλώσει, καθώς και η νέα κοπέλα-κόρη, κόρη όμως λέγεται και το ευαίσθητο μέρος των ματιών μας, που χρειάζεται προσοχή, συνεπικουρούμενος, αυτός που επιπρόσθετα ενισχύεται, φροντίζεται βοηθιέται κι επίκουρος αυτός που σπεύδει προς φροντίδα άλλων.

Οι Άγγλοι λοιπόν μιλώντας για security επικεντρώνονται στο να μπορεί ο άνθρωπος κι οι συλλογικότητές τους να ασχολούνται με το έργο τους χωρίς επικίνδυνες περισπάσεις κι εξωτερικούς κινδύνους.

Πότε και πώς δημιουργείται αυτή η αναγκαία συνθήκη για τις ζωές όλων ;

ΑΣΦΑΛΕΙΑ!

Η Ελληνική λέξη ασφάλεια, αποδίδει μία ευρύτερη ανάγκη του ανθρώπου, συντιθέμενη από το στερητικό Α και το ΣΦΑΛΛΩ (Σφάλμα) κι έχει το νόημα του ζειν υπό συνθήκες τελειότητας, πληρότητας, μη υποπίπτοντας σε σφάλματα, τα οποία αποτελούν κερκόπορτες, δια των οποίων εισάγονται στη ζωή των ανθρώπων και των κοινωνιών πάσης φύσεως προβλήματα και κίνδυνοι.

Υπό αυτήν την έννοια η ΑΣΦΑΛΕΙΑ αποτελεί ατομική και κοινωνική ανάγκη, αφορά όλους, συνιστά τρόπο και μέθοδο ζωής, που συνδέει τους πάντες σε δίκτυα, αυτοδιορθούμενα και αυτοθεραπευόμενα, μια κι όταν γίνεται κατανοητό το πόσο εξαρτώμαστε ο ένας από την τελειότητα ή τα σφάλματα του άλλου, η ανάγκη μείωσης των σφαλμάτων όλων αποτελεί πλέον το μέσο και της δικής μας ασφάλειας και του συνόλου.

Κατανοείτε έτσι γιατί σύμφωνα με το ναυτικό δίκαιο πάντα το SAFETY υπερέχει του SECURITY, έστω κι αν αυτό γίνεται για άλλους λόγους.

Το ΣΦΑΛΜΑ αποτελεί ανέκαθεν αντικείμενο φιλοσοφικής, θρησκειολογικής, μαθηματικής κι εν γένει επιστημονικής μελέτης. Μέσα από το ανθρώπινο σφάλμα, απόρροια μιας κακής, συνειδητής ή λόγω αγνοίας επιλογής και χρήσης της ελευθερίας της βούλησης, με την οποίο ο άνθρωπος μόνον προικοδοτήθηκε στη Θεία Δημιουργία, ανακυκλώνονται οι κύκλοι του κακού, του κινδύνου και του θανάτου στον κόσμο. Είναι αποτέλεσμα συγκρουσιακών αντιλήψεων, κακού εθισμού, επικράτησης των παθών και της αρρώστιας του πνεύματος, του εγωισμού , που μπορεί να οφείλεται σε ψυχώσεις είτε σε αποτέλεσμα εκπαιδευτικής και βιωματικής παραμόρφωσης των ανθρώπων από τα κοινωνικά συστήματα, που διαμόρφωσαν την προσωπικότητά τους.

Χαρακτηριστικά τέτοια παραδείγματα στρέβλωσης του ψυχισμού των ανθρώπων σε σημείο ανάπτυξης ψυχώσεων , δηλαδή ΣΦΑΛΜΑΤΟΣ, του συστήματος κι Οργανισμού , που λέγεται Ανθρωπότητα, είναι ο μηχανισμός θρησκευτικού φανατισμού των Μουσουλμανικών πληθυσμών, για τη θυσία τους για την ΤΖΙΧΑΝΤ, όπως ονομάζεται στα αραβικά ο αγώνας. Κι η «Τζιχάντ φι σαμπίλ Αλλά», ο αγώνας για το Θεό, ως είναι το κύριο εσωτερικό μήνυμα του Ισλάμ, παραμορφώθηκε χάριν προώθησης συγκεκριμένων γεωπολιτικών κι άλλων συμφερόντων, στο να αποτελεί σήμερα το κύριο όπλο δημιουργία ορδών άκρως επικίνδυνων, φανατικών κι απάνθρωπων στρατών ανθρώπων, που απώλεσαν την ανθρώπινη υπόσταση τους στο όνομα της πλάνης τους, με όπλο τον τρόμο και την απόλυτη υποδούλωση των ανθρώπων , στις άθλιες ερμηνείες μιας κάστας ηγετών, των αρχών μιας θρησκείας, που φαίνεται να αποτελεί το μέγιστο σύγχρονο όπλο επιβολής των στόχων μιας νέας τάξης, που προωθείται παγκοσμίως ταχύτατα.

Έτσι βλέπουμε από το πουθενά να ξεπηδούν σε νέα κύματα οι Μουτζαχεντίν, η Αλ Κάιντα και οι Ταλιμπάν και πρόσφατα το Ισλαμικό Κράτος στο Ιράκ και το Λεβάντε / Συρία (ΙΚΙΛ – ISIS), ως το μέγιστο σύγχρονο ΣΦΑΛΜΑ του συστήματος ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ, που χρήζει αμέσου αντιμετώπισης και θεραπείας.

Πώς διορθώνεται το ΣΦΑΛΜΑ, εκ του οποίου πηγάζει ο κίνδυνος κι η ανασφάλεια; Πώς η διαταραχθείσα ΤΑΞΗ επανέρχεται, πώς η κοσμική ΕΝΤΡΟΠΙΑ μειώνεται;

Ας αναλογιστούμε στο σημείο αυτό ξανά το τι υπηρετεί η ΑΣΦΑΛΕΙΑ και το SECURITY. Υπηρετούν τη διατήρηση μιας κατάστασης, που χαρακτηρίζεται από έλλειψη κινδύνων και φροντίδας για την αντιμετώπισή τους, φόβου και σφαλμάτων, αφήνοντας έτσι τη δυνατότητα στους ανθρώπους να επιτελέσουν το σκοπό της ύπαρξής τους, να ζήσουν ευτυχείς κι αγαπημένοι.

Το τελευταίο όμως, ο σκοπός της ύπαρξης, έχει ηθικό πρόσημο, μια και τάση αυτοσυντήρησης, επιβίωσης και διατήρησης της υφιστάμενης κατάστασής τους, που συνδέεται και με την αρχή της Αδράνειας, στη Φυσική, όπως ονομάζεται η χαρακτηριστική ιδιότητα των σωμάτων να αντιστέκονται στην οποιαδήποτε μεταβολή της κινητικής τους κατάστασης , αφορά όλους τους ανθρώπους και τις συλλογικότητές τους, ανεξαρτήτως της συνειδησιακής κατάστασής τους ή του καλού ή κακού σκοπού τους.

Ωστόσο δεν χρήζουν όλες οι συμπεριφορές, καταστάσεις, σκοποί και συμφέροντα, που συνδέονται με ανθρώπους και συλλογικότητες ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ, δηλαδή διατήρησης σταθερής της κατάστασής τους, ιδίως όταν είναι φορείς ασθένειας, κινδύνου, εγκληματικότητας και ΣΦΑΛΜΑΤΟΣ. Αυτά χρήσουν θεραπείας …..

Μία πρώτη επομένως κατάκτηση της Οργανικής αντίληψης περί ασφαλείας είναι η παραδοχή ότι στα ζητήματα ασφάλειας θα πρέπει πάντα να εισάγεται ηθικό πρόσημο, τι φροντίζουμε, τι προστατεύουμε και για ποιο σκοπό!

Ποιος είναι αυτός, ως άτομο ή σύνολο, που επιζητεί «ασφάλεια», δηλαδή τη διατήρηση της κατάστασής του και τι υπηρετεί, πώς αλληλεπιδρά με το περιβάλλον του;

Χρήζει ασφαλείας ο εγκληματίας ή ο ανισόρροπος, υπό την έννοια του να διατηρεί ένα περιβάλλον, όπου να μπορεί να συνεχίζει απερίσπαστος το διαλυτικό του έργο;

Εφαρμοστέες αρχές ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ συναγόμενες από τον ανθρώπινο μικρόκοσμο, τον ανθρώπινο οργανισμό:

Πώς ελέγχει κι αντιμετωπίζει ο οργανισμός τους κινδύνους;

Ενεργοποιεί αμυντικούς μηχανισμούς, που διέπονται από αρχές α-σφαλείας, ΔΗΛΑΔΉ ΈΛΛΕΙΨΗΣ ΣΦΑΛΜΆΤΩΝ, ΤΕΛΕΙΌΤΗΤΑ:

Ο οργανισμός, διαθέτει μία σαφή δομή και οριοθέτηση, που επιτελείται δια του δέρματος, που ελέγχεται και φυλάσσεται σε όλη του την επιφάνεια. Το ίδιο συμβαίνει και σε όλες τις πύλες εισόδου εντός του οργανισμού (στόμα, μάτια, αυτιά, μύτη κλπ).

Συμπέρασμα:

Σαφής οριοθέτηση του προστατευόμενου – έλεγχος περιμέτρου – δημιουργία ελεγχόμενων θυρών εισόδου-πρόσβασης και περιφρούρηση όλων κατάλληλα
Δημιουργία πολλαπλών γραμμών άμυνας, ανάλογων με όλους τους πιθανούς κινδύνους, κλιμακούμενης δυναμικότητας, προς εξοικονόμηση πόρων
Δημιουργία πρωτοκόλλων διαφορετικής έντασης κι αντίδρασης ανάλογα με το σημείο προστασίας

Η κλιμάκωση της άμυνας του οργανισμού , στο δεύτερο επίπεδό της διαθέτει εξωτερικά σημεία της επίθεσης και κινδύνου, που ταυτόχρονα υποδηλώνουν μία εσωτερική διεργασία αντιμετώπισής του. Η άμεση αντίδραση, η ειδοποίηση για βοήθεια κι η ενεργοποίηση του αμυντικού μηχανισμού είναι κρίσιμα, ως προς το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα της ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ.