Μια όμορφη παραβολή του Αισώπου , χρήσιμη και για όλους εμάς, που σήμερα ως λαός, ως μία συλλογική κοινότητα, κουβαλάμε ένα άχρηστο και καταστροφικό βάρος, είτε το πούμε κρίση, είτε μνημόνιο, στρέφοντας τα βέλη μας είτε στη νέα τάξη είτε το ντόπιο διεφθαρμένο κατεστημένο. Παρά τις διαμαρτυρίες μας εξακολουθούμε όμως να κουβαλάμε τα άχρηστα κι επικίνδυνα αυτά βάρη στην πλάτη μας, μαζί με την ατομική μας σύγχυση, αδυναμία , πάθη κι εξαρτήσεις μας. Οι ίδιοι τα διατηρούμε εν ζωή και τα μεταφέρουμε μέσα και στη δική μας ζωή, δίνοντάς τους τη δυνατότητα να μας δηλητηριάζουν διαρκώς!
Οι όποιες δυνάμεις προωθούν την καταστροφή του Ελληνισμού, ουσιαστικά απεργάζονται την αυτοκαταστροφή τους. Ωστόσο το ερώτημα για εμάς είναι το γιατί δεν αποτινάζουμε από την πλάτη μας το επικίνδυνο βάρος!!!

κι ένα σκορπιό συμφώνησε στην πλάτη ν’ ανεβάσει.
Μα στα μισά της διαδρομής εκείνος τον τσιμπάει
και το φονιά του ο βάτραχος πριν βυθιστούν ρωτάει:
« Δε σκέφτηκες πως θα πνιγείς μ’ έναν πνιγμό δικό μου; »
« Μα δεν μπορώ να κάνω αλλιώς· είναι το φυσικό μου ».

*Ένα παράδοξο: ο πιο γνωστός μύθος του Αισώπου φαίνεται τελικά πως δεν είναι του Αισώπου.

**Ενδιαφέρουσα παραλλαγή του μύθου ως ιστορίας ζεν:
 Η φύση των πραγμάτων
Δύο μοναχοί έπλεναν τις κούπες τους στο ποτάμι, όταν είδαν έναν σκορπιό να πνίγεται. Ο ένας μοναχός, αμέσως τον άρπαξε και τον άφησε δίπλα στην όχθη. Κατά την διάρκεια, ο σκορπιός τον τσίμπησε. 
Καθώς συνέχισε να πλένει την κούπα του, ο σκορπιός και πάλι έπεσε στο νερό. Ο μοναχός και πάλι τον έσωσε, ενώ ο σκορπιός και πάλι τον τσίμπησε. 
Ο άλλος μοναχός τον ρώτησε «αδελφέ μου, γιατί συνεχίζεις να τον σώζεις, αφού το γνωρίζεις ότι είναι στην φύση του σκορπιού να τσιμπάει;»
«Διότι είναι στην δική μου φύση να σώζω» απάντησε ο μοναχός.
(από εδώ)

***Περισσότερα για το μύθο εδώ .