Εισαγωγή στην Κοσμοθεωρία και Πράξη της ΟΡΓΑΝΙΚΟΤΗΤΑΣ και της Ελληνικής ΚΟΣΜΟΠΟΛΗΣ!

Κυριάκου Κόκκινου –Δικηγόρου

Ιδρυτή Κίνησης Οργανικότητας ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ

Αντιπροέδρου Συνδέσμου Ελλήνων Βατραχανθρώπων

Ο όρος Οργανικότητα προήλθε από την ανάγκη μας να περιγράψουμε με μία λέξη
μια ιδέα κι ένα όραμα.

Η
Ιδέα αφορά το λόγο ύπαρξης των ανθρώπων στον Κόσμο κι η λέξη περιγράφει την Οδό, την οποία όλοι μας αναζητούμε για την απόκτηση της Ευτυχίας και τους
όρους ενός επιτυχούς ταξιδιού.

Γιατί αυτό είμαστε φίλοι μου. Συνταξιδιώτες στο Χρόνο, πάνω στο καράβι
της Γης!

Ο καθένας μας στην Κίνηση Οργανικότητας ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ
έκανε το αναγκαίο ταξίδι στη ζωή, στα βιώματα και στις ιδέες, που παρείχε ο
κόσμος κι είναι αλήθεια ότι τα μοντέλα
κοινωνικής και πολιτικής οργάνωσης κι ολοκλήρωσης του Κόσμου, δεν μας
ξεδίψασαν. Μοντέλα όπως ο Κομμουνισμός, ο Σοσιαλισμός, ο Φασισμός, ο
Καπιταλισμός κι ο Νεοφιλελευθερισμός των αγορών, δεν μπόρεσαν να καλύψουν την ανάγκη μας για μία συνολική θεώρηση του
Ανθρώπου, του Κόσμου και της Ζωής, επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον τους σε
μικρό τμήμα της αλήθειας κι υποσχόμενα την ευημερία, μέσα όμως από συγκρούσεις
και καταπιέσεις, ανθρώπων κατά ανθρώπων, τάξεων κατά τάξεων, εθνών κατά εθνών,
πλούσιων κατά φτωχών κι αντίστροφα.

Έτσι
ξεφύγαμε από τη συγκρουσιακή αντίληψη,
που καθένα απ’ αυτά καθιέρωσε μέσα στον κόσμο.

Αναζητήσαμε την Αλήθεια μέσα από την
πλούσια Ελληνική και Χριστιανική μας παράδοση , απ’ όπου αντλήσαμε τα
αναγκαία εφόδια, για να δώσουμε τις δέουσες απαντήσεις, που να μπορούν να προσφέρουν δυνατότητα συνολικής εφαρμογής
σε κάθε άνθρωπο, σε κάθε φυλή, σε κάθε έθνος, μέσα από θείες κι αιώνιες αρχές
κι αξίες.

Ο δρόμος αυτός ονομάστηκε από εμάς
Οργανικότητα και προέρχεται από την
ανάλυση και μελέτη της Θείας Δημιουργίας, που ονομάζεται Άνθρωπος, το κατ’
εικόνα και καθ’ ομοίωση δημιούργημα του Θεού.

Ο Άνθρωπος είναι ένας ενιαίος Οργανισμός, ένα αρμονικό πλήρες
σύστημα, αποτελούμενο από σώμα, ψυχή και πνεύμα, χωρίς στοιχεία
τυχαιότητας, αλλά ενταγμένος μέσα στη συνολική δημιουργία, με σαφή σκοπιμότητα,
που είναι η με συνείδηση ορθή χρήση της ελεύθερης βούλησής του, για την εντός
του Σύμπαντος εδραίωση της αρμονίας.

Το
ενιαίο της φύσης του όμως δεν είναι ούτε αυτονόητο ούτε ευκολοεπιτεύξιμο.

Το να αποκτήσει κάθε άνθρωπος συνείδηση της φύσης του, του σώματος
και των λειτουργιών του, να το μελετήσει, φροντίσει κι ενεργοποιήσει στο
μέγιστο βαθμό, απαιτεί καθημερινή και
συνειδητή – καθόλου μηχανική – ενασχόληση. Το αυτό βεβαίως ισχύει και πολύ
περισσότερο, για την ψυχή και το πνεύμα, τα οποία ως άυλα στοιχεία του
ανθρώπινου οργανισμού, γίνονται αντιληπτά μόνον εκ προθέσεως κι απαιτούν
πολλαπλάσια μελέτη , επίγνωση και προσπάθεια. Όταν η εργασία εντός του ανθρώπου όμως είναι συνεχής και συνεπής, τότε
ο άνθρωπος μπορεί σταδιακά να φθάσει στην ανακάλυψη της πραγματικής του φύσης
και του ιδιαίτερου ρόλου του εντός του Κόσμου. Μπορεί έτσι να ενεργοποιεί
το σύνολο των στοιχείων του, ανασυνθέτοντας ένα ενιαίο Οργανισμό, όπου δεν
κυριαρχεί κανένα στοιχείο έναντι των άλλων, αλλά όλα συνεργάζονται αρμονικά. Με
το φωτισμό έτσι της πνευματικής του συνείδησης, ο Άνθρωπος εντάσσεται κι
ενεργοποιείται με ακρίβεια, στον ιδιαίτερο τομέα του κόσμου που αποτελεί τον «εργασιακό
του χώρο», εκφράζοντας έτσι την μοναδική κι ανεπανάληπτη φύση του.

Πλην όμως ο άνθρωπος ούτε γεννιέται, ούτε μπορεί να υπάρξει και να διαιωνιστεί
μόνος του.

Γεννιέται από την εξ έρωτος σύζευξη ενός ζεύγους άρρενος και θήλεος, διαμορφώνεται εντός
της συλλογικότητας της οικογένειας, ωριμάζει εντός της συλλογικότητας του
σχολείου, των φίλων, του στρατού και της κοινωνίας, συνειδητοποιείται εντός της
συλλογικότητας της εργασίας, του εθελοντισμού και της πολιτικής. Όλα αυτά
απαιτούν τη διασύνδεσή του με άλλους ανθρώπους, ώστε έτσι να αιτιολογείται
πλήρως και λογικώς το συμπέρασμα του Αριστοτέλη ότι ο άνθρωπος είναι Ον φύσει
κοινωνικό.

Ποιο είναι όμως το συστατικό της
σύνδεσης των ανθρώπων μεταξύ τους; Ποια είναι η κολλητική ουσία των
πάσης φύσεως σχέσεων των ανθρώπων; Όπως και να τις χαρακτηρίζουμε τις σχέσεις
αυτές, είτε αναπτύσσονται στο επίπεδο του έρωτος, είτε της φιλίας, είτε της
οικογένειας, είτε της εργασίας, είτε της πόλης, είτε του έθνους , είτε
υπερεθνικά, αυτό που συνδέει τους ανθρώπους μεταξύ τους, για να
δημιουργήσουν ένα περιβάλλον ευδαιμονίας, είναι η ΑΓΑΠΗ. Αυτή η ουσία
συγκολλά τον άνθρωπο ως ενιαίο οργανισμό, αυτή ενεργοποιεί τη συνείδησή του να
αναζητήσει το φωτισμό της από τη Θεία Πηγή του, αυτή, στο δρόμο της Ζωής , τον
διασυνδέει με τους συνανθρώπους του, στην κοινή αναζήτηση νοήματος κι ευτυχίας.

Στην πορεία αυτή κάθε άνθρωπος γίνεται
μέλος πολλών συλλογικοτήτων. Η σύλληψη της ιδέας
της Οργανικότητας εστιάζει σε αυτό ακριβώς το σημείο, ότι δηλαδή ο άνθρωπος,
έχει ως έργο την επέκταση της ενότητας και συλλογικότητας εν αγάπη, ως αναγκαία
προϋπόθεση φωτισμού, συνείδησης και επιδίωξης της ανθρώπινης ευτυχίας.

Η ενότητα αυτή δεν μπορεί να
επιτευχθεί ως προϊόν βίαιης

ή ασυνείδητης ομογενοποίησης και μαζικοποίησης των
ανθρώπων


			Η ενότητα προϋποθέτει συνειδητή διασύνδεση με την ανώτερη ποιότητά μας και μεταφορά αυτής στην κοινωνία, η οποία αποτελεί και τη βάση διαμόρφωσης του πολιτισμού

Ο άνθρωπος είναι ανάγκη να αντιληφθεί
ότι ζώντας στον Κόσμο, δεν αποτελεί παρά
ένα κύτταρο του σώματος της Ανθρωπότητας, ένα κύτταρο ενός ιδιαίτερου και
μοναδικού οργάνου της, που μπορεί να ονομάζεται Έθνος, κοινωνία, οικογένεια
ή όπως αλλιώς ανάλογα με το πώς φωτίζεις τον οργανισμό.

Κι ως κύτταρο έχει ένα απόλυτα ατομικό
ρόλο να παίξει, από τον οποίο εξαρτάται η ευημερία τόσο του ιδίου όσο κι όλου
του οργάνου στο οποίο ανήκει, αλλά κι όλου του οργανισμού. Με τη συνείδηση αυτή
κατανοούμε όλοι ότι κανείς άνθρωπος δεν περισσεύει, αλλά όλοι θα πρέπει να
ανακαλύψουν τη φύση τους και να παίξουν το ρόλο τους, με συνθήκες ελευθερίας,
δικαιοσύνης κι αλληλοσεβασμού.

Υπό τη συνείδηση της Οργανικότητας οι όποιες συγκρούσεις επομένως
προκαλούνται, εντός του οργανισμού, δεν αποτελούν παρά εκδηλώσεις διαφόρων
μορφών ασθένειας, δυσαρμονίας κι ανισορροπίας, τις οποίες ο οργανισμός με
συνείδηση κι αγάπη οφείλει να θεραπεύσει, χάριν της ευημερίας του όλου.

Υπ’ αυτή την αντίληψη, που χρησιμοποιεί
ως πρότυπο κοινωνικής και πολιτικής
οργάνωσης τη Θεία Δημιουργία, δεν νοείται καμμία μορφή καταπίεσης και
σύγκρουσης, πολύ δε περισσότερο εξόντωσης των αντιπάλων, ως δήθεν θεμιτό μέσο
προώθησης κοινωνικών και πολιτικών αγώνων. Η πορεία των ανθρώπων προς τη
συνείδηση και την ευημερία δεν ήταν και δεν είναι ατομικός , αλλά συνδυασμός
ατομικού και συλλογικού αγώνα. Προϋπόθεση της επίτευξής του είναι ο φωτισμός
της Συνείδησης σε όλο και περισσότερους ανθρώπους, μέχρι να ολοκληρωθεί ο
φωτισμός κι ενεργοποίηση του όλου οργανισμού, οπότε και θα εκπληρωθεί το Μέγα
Έργο του Ανθρώπου στον Κόσμο.

Αυτό
το Έργο προωθεί Η ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ στον Κόσμο.

Ένα έργο που καθιστά κάθε άνθρωπο κόσμημα της συλλογικότητας στην οποία ανήκει, τις
πόλεις κοσμήματα των εθνών τους και τα έθνη του κόσμου κοσμήματα αυτού. Δημιουργεί
το συλλογικό πρότυπο, όπου όλοι οι άνθρωποι που έλκονται από τις ιδέες αυτές,
βρίσκουν μόνοι τους και με αυτογνωσία τη θέση τους εντός της, μεταφέρουν
βιωματικά το πρότυπο, με την ίδια τη συνεπή ζωή τους, στο περιβάλλον τους και
διευρύνουν εν αγάπη την οργανική αυτή Συλλογικότητα.

Αυτός είναι ο Πολιτισμός των Ανθρώπων,
που βιώνουν την Οργανικότητα. Αυτός
είναι ο εγγεγραμμένος στο γενετικό κώδικα του Ελληνισμού δρόμος, για το φωτισμό
και την κατάδειξη του δρόμου εξόδου της Ανθρωπότητας από τις όποιες φαινομενικά
αδιέξοδες κρίσεις της.