Παρά τις προσπάθειες που καταβάλλει το γερμανικό κράτος, η Ντάνια Ρασίντ, που ζει στο Βερολίνο από το 2014, δεν πιστεύει πια ότι η οικογένειά της έχει μέλλον στη Γερμανία
ΒΕΡΟΛΙΝΟ. Αυξάνονται οι εθελοντικοί επαναπατρισμοί προσφύγων και μεταναστών που ζητούν να φύγουν από τη Γερμανία, καθώς ο περυσινός ενθουσιασμός για μια νέα ζωή στη βόρεια Ευρώπη δίνει τη θέση του στις σκληρές συνθήκες της ζωής στο περιθώριο της γερμανικής κοινωνίας. Φέτος αναμένεται να εγκαταλείψουν οικειοθελώς τη Γερμανία 61.000 άτομα, αντί 37.000 πέρυσι, ενώ μεγάλος είναι και ο αριθμός όσων θέλουν να φύγουν αλλά δεν βρίσκουν τρόπο, καταφεύγοντας, για μια ακόμη φορά, στους διακινητές. Αντίθετα, οι απελάσεις από τις γερμανικές αρχές θα παραμείνουν στα ίδια επίπεδα, αυξανόμενες ελαφρά από τις 22.000 στις 27.000.
Οι τάσεις αυτές καταγράφονται παράλληλα με την έναρξη των τεχνικών συζητήσεων για την επίλυση του ζητήματος της χορήγησης βίζας εισόδου στην Ε.Ε. σε Τούρκους πολίτες. Πρόκειται για το βασικό αίτημα της Τουρκίας προκειμένου να τηρήσει τη συμφωνία με την οποία δεσμεύεται να συγκρατήσει τους πρόσφυγες και μετανάστες στο έδαφός της. Ο νέος Τούρκος υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων, Ομέρ Τσελίκ, δήλωσε χθες από τις Βρυξέλλες ότι οι συζητήσεις για τη βίζα είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με τη συμφωνία επανεισδοχής και μετεγκατάστασης προσφύγων και μεταναστών και δεν μπορούν να εξεταστούν ξεχωριστά.
Πολλοί πρόσφυγες και μετανάστες έχουν περάσει μήνες ή και χρόνια στην Τουρκία μέχρις ότου αποτολμήσουν το ταξίδι προς την Ελλάδα και τη Βόρεια Ευρώπη. Για πολλούς, η παραμονή στην Τουρκία είναι τραυματική, καθώς συχνά η μόνη τους επιλογή είναι να εργάζονται 15 ώρες την ημέρα σε αγροτικές εργασίες και εργοστάσια, χωρίς χρήματα, αφού το όποιο ημερομίσθιο παρακρατείται από τους εκμεταλλευτές-εργοδότες τους για τη στέγη και την τροφή τους.
Στη Γερμανία, όμως, κάποιοι έχουν φθάσει να νοσταλγούν τη ζωή στην Τουρκία. «Μόλις γεννηθεί η κόρη μας, θα βρούμε έναν τρόπο να φύγουμε και να γυρίσουμε στην Κωνσταντινούπολη» είπε η Ντάνια Ρασίντ από τη Συρία, που ζει στο Βερολίνο με τον άνδρα της και τον γιο τους από το 2014. «Τουλάχιστον εκεί μπορούμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια και να δουλέψουμε, εδώ δεν μας σέβονται».
Το γερμανικό κράτος καταβάλει σημαντικές προσπάθειες για την ενσωμάτωση των προσφύγων και των μεταναστών, αλλά οι τυπικές απαιτήσεις της γερμανικής γραφειοκρατίας, η απαγόρευση εργασίας και η άσχημη ζωή στους καταυλισμούς έχει κόψει τα φτερά πολλών νεοεισερχομένων. «Είναι λίγο-πολύ παγιδευμένοι στη Γερμανία», είπε η εκπρόσωπος της βερολινέζικης υπηρεσίας Ασύλου Lageso, Σίλβια Κόστνερ. «Φυσικά μπορούν να φύγουν με άλλους τρόπους -και κάποιοι το κάνουν, γιατί τους λείπουν πάρα πολύ οι οικογένειές τους- αλλά δεν μπορούμε να αναλάβουμε την ευθύνη να τους βοηθήσουμε να επιστρέψουν σε μια εμπόλεμη ζώνη». Το σχετικό ρεπορτάζ αναφέρει ότι κάποιοι βγάζουν αεροπορικά εισιτήρια προς Αθήνα και εν συνεχεία αναζητούν διακινητές προκειμένου να επιστρέψουν στην Τουρκία και από εκεί στη Συρία.
Οι τάσεις αυτές καταγράφονται παράλληλα με την έναρξη των τεχνικών συζητήσεων για την επίλυση του ζητήματος της χορήγησης βίζας εισόδου στην Ε.Ε. σε Τούρκους πολίτες. Πρόκειται για το βασικό αίτημα της Τουρκίας προκειμένου να τηρήσει τη συμφωνία με την οποία δεσμεύεται να συγκρατήσει τους πρόσφυγες και μετανάστες στο έδαφός της. Ο νέος Τούρκος υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων, Ομέρ Τσελίκ, δήλωσε χθες από τις Βρυξέλλες ότι οι συζητήσεις για τη βίζα είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με τη συμφωνία επανεισδοχής και μετεγκατάστασης προσφύγων και μεταναστών και δεν μπορούν να εξεταστούν ξεχωριστά.
Πολλοί πρόσφυγες και μετανάστες έχουν περάσει μήνες ή και χρόνια στην Τουρκία μέχρις ότου αποτολμήσουν το ταξίδι προς την Ελλάδα και τη Βόρεια Ευρώπη. Για πολλούς, η παραμονή στην Τουρκία είναι τραυματική, καθώς συχνά η μόνη τους επιλογή είναι να εργάζονται 15 ώρες την ημέρα σε αγροτικές εργασίες και εργοστάσια, χωρίς χρήματα, αφού το όποιο ημερομίσθιο παρακρατείται από τους εκμεταλλευτές-εργοδότες τους για τη στέγη και την τροφή τους.
Στη Γερμανία, όμως, κάποιοι έχουν φθάσει να νοσταλγούν τη ζωή στην Τουρκία. «Μόλις γεννηθεί η κόρη μας, θα βρούμε έναν τρόπο να φύγουμε και να γυρίσουμε στην Κωνσταντινούπολη» είπε η Ντάνια Ρασίντ από τη Συρία, που ζει στο Βερολίνο με τον άνδρα της και τον γιο τους από το 2014. «Τουλάχιστον εκεί μπορούμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια και να δουλέψουμε, εδώ δεν μας σέβονται».
Το γερμανικό κράτος καταβάλει σημαντικές προσπάθειες για την ενσωμάτωση των προσφύγων και των μεταναστών, αλλά οι τυπικές απαιτήσεις της γερμανικής γραφειοκρατίας, η απαγόρευση εργασίας και η άσχημη ζωή στους καταυλισμούς έχει κόψει τα φτερά πολλών νεοεισερχομένων. «Είναι λίγο-πολύ παγιδευμένοι στη Γερμανία», είπε η εκπρόσωπος της βερολινέζικης υπηρεσίας Ασύλου Lageso, Σίλβια Κόστνερ. «Φυσικά μπορούν να φύγουν με άλλους τρόπους -και κάποιοι το κάνουν, γιατί τους λείπουν πάρα πολύ οι οικογένειές τους- αλλά δεν μπορούμε να αναλάβουμε την ευθύνη να τους βοηθήσουμε να επιστρέψουν σε μια εμπόλεμη ζώνη». Το σχετικό ρεπορτάζ αναφέρει ότι κάποιοι βγάζουν αεροπορικά εισιτήρια προς Αθήνα και εν συνεχεία αναζητούν διακινητές προκειμένου να επιστρέψουν στην Τουρκία και από εκεί στη Συρία.
