ΙΩΑΝΝΗΣ Ν. ΓΡΗΓΟΡΙΑΔΗΣ
Τα αυξανόμενα κρούσματα κυβερνητικού αυταρχισμού στην Τουρκία έχουν ήδη προκαλέσει την έντονη ανησυχία διεθνών μη κυβερνητικών οργανώσεων. Αυτά δεν συνδέονται μόνον με τη δραματική κλιμάκωση των συγκρούσεων στη Νοτιοανατολική Τουρκία μεταξύ των δυνάμεων ασφαλείας και των μελών του ΡΚΚ. Μετά το ανεπιτυχές για το κυβερνών Κόμμα Δικαιοσύνης και
Αναπτύξεως (Adalet ve Kalknma Partisi-ΑΚΡ) αποτέλεσμα των εκλογών του προηγουμένου Ιουνίου και την απώλεια της απόλυτης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, ο κ. Ερντογάν προέβη σε μια τακτική κίνηση υψηλού ρίσκου. Εγκαταλείποντας την ειρηνευτική διαδικασία για την επίλυση του Κουρδικού και ευθυγραμμιζόμενος με τις πάγιες τουρκικές θέσεις και μεθόδους για την αντιμετώπιση του θέματος ως ζητήματος τρομοκρατίας και όχι ως ζητήματος συνδεόμενου με τον εκδημοκρατισμό της χώρας, ο κ. Ερντογάν ήλπισε ότι ο στρατός αλλά και η κοινή γνώμη θα στοιχηθούν μαζί του.
Επιπλέον, υπολόγισε ότι η υποτροπή της βίας θα οδηγούσε ένα ικανό τμήμα των ψηφοφόρων του κουρδικής καταγωγής που ψήφισε για πρώτη φορά το φιλοκουρδικό Δημοκρατικό Κόμμα των Λαών (Halklarn Demokratik Partisi-HDP) να οδηγείτο στον εκλογικό επαναπατρισμό, στο ΑΚΡ. Ο κ. Ερντογάν δικαιώθηκε και στις δύο εκτιμήσεις. Τα αποτελέσματα των εκλογών του Νοεμβρίου αλλά και οι έκτοτε δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η κυβέρνηση του ΑΚΡ και ο κ. Ερντογάν απολαμβάνουν της εμπιστοσύνης της πλειονότητος της τουρκικής κοινής γνώμης, η οποία εγκρίνει και την εκτεταμένη χρήση βίας εναντίον του ΡΚΚ. Αλλά και εντός των ψηφοφόρων κουρδικής καταγωγής η αλλαγή είναι αξιοσημείωτη. Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, το φιλοκουρδικό HDP θα δυσκολευθεί να ξεπεράσει το εκλογικό όριο του 10%, ώστε να εκπροσωπηθεί στη Βουλή. Παράλληλα, η στροφή στην τουρκική πολιτική στο Κουρδικό έφερε κοντύτερα την κυβέρνηση του ΑΚΡ στις θέσεις του ακροδεξιού Κόμματος Εθνικιστικής Δράσεως (Milliyetçi Hareket Partisi-ΜΗΡ).
Ενώ η χρήση στρατιωτικής βίας στο Κουρδικό φαίνεται να αποδίδει εκλογικώς για τον κ. Ερντογάν και το κυβερνών κόμμα, την ίδια στιγμή έχει τοξική επίδραση στους τουρκικούς δημοκρατικούς θεσμούς. Η αναθεώρηση των άρθρων του Συντάγματος των σχετικών με τις βουλευτικές ασυλίες, που ανοίγει τον δρόμο για τη δίκη και τη φυλάκιση της συντριπτικής πλειονότητος των βουλευτών του HDP, είναι ένα μόνον από τα πολλά παραδείγματα. Η στροφή Ερντογάν στον αυταρχισμό δείχνει να δικαιώνεται εκλογικώς, ωστόσο υποθηκεύει τη μεσοπρόθεσμη πολιτική και οικονομική σταθερότητα της χώρας.
