είναι η ημεδαπή (πρβλ. άρθρα 1 και 2 του ν.2238/1994 και άρ.3 ν.4172/2013 σύμφωνα με τα οποία ο φορολογούμενος που έχει τη φορολογική κατοικία του στην Ελλάδα υπόκειται, κατ’ αρχήν , σε φόρο για το παγκόσμιο εισόδημά του). Όπως συμπεραίνει το ΝΣΚ, η βούληση του νομοθέτη εν προκειμένω ήταν να μην καταλαμβάνει η παραπάνω ρύθμιση δραστηριότητες που ασκούνται στην αλλοδαπή (άρα και τα υποκαταστήματα που έχουν εγκατασταθεί σε αυτή), η ερμηνευτική δε αυτή προσέγγιση της εν λόγω διάταξης συνάδει και με το γράμμα του νόμου. Επομένως επί του ερωτήματος το ΝΣΚ γνωμοδοτεί ότι οι διατάξεις του άρθρου 31 του ν.3986/2011, που προβλέπουν την επιβολή του τέλους επιτηδεύματος, δεν έχουν εφαρμογή και επί υποκαταστήματος ημεδαπής εταιρίας στην αλλοδαπή. Δείτε το πλήρες κείμενο της Γνωμοδότησης εδώ
