Υπό την πίεση των εμπορικών της εταίρων, τον Ιούλιο του 2005 η Κίνα ανακοίνωσε ότι δεν θα συνδέσει το γουάν με το δολάριο.
Το 2009 η Κίνα κατόρθωσε να επιτύχει για μία ακόμη φορά τον στόχο της για ανάπτυξη 8% όταν η Δύση αγωνιζόταν να ανακάμψει από τη βαθύτατη ύφεση. Οι εκτεταμένες δαπάνες στις οποίες προχώρησε το Πεκίνο ήρθαν σε οξεία αντίθεση με τη σχετική δυσπραγία της Ουάσιγκτον και της
παγκόσμιας ελίτ στη συνάντησή τους στο Νταβός της Ελβετίας το 2011. Η Κίνα, υποστήριζαν, ήταν η απόδειξη πως με τον αυταρχισμό επιτυγχάνεται ευκολότερα η διαχείριση της οικονομίας και ιδιαιτέρως σε περιόδους κρίσης.
Κοιτάζοντας, όμως, πίσω διαπιστώνουμε πως ήταν η στιγμή που η Κίνα άρχισε να βγαίνει από τον δρόμο του οικονομικού θαύματος. Υπό την πίεση των εμπορικών της εταίρων, τον Ιούλιο του 2005 ανακοίνωσε ότι δεν θα συνδέσει το νόμισμά της με το δολάριο. Κι ενώ αύξανε διαρκώς την υπερχρέωσή της, όλο και περισσότερος δανεισμός διοχετευόταν σε περιττές κερδοσκοπίες. Οι κρατικές τράπεζες σύντομα βρέθηκαν στην ανάγκη να ανταγωνιστούν τις «σκιώδεις τράπεζες».
Οσο κι αν προσπάθησαν οι κινεζικές αρχές να ελέγξουν την κατάσταση, δεν μπορούσαν να υποσχεθούν ότι θα εμποδίσουν τις «σκιώδεις τράπεζες» να δανείζουν όλο και περισσότερους, που κερδοσκοπούσαν επενδύοντας σε ακίνητα. Αφού πρώτα παρέμεινε σταθερό περίπου στο 150% του ΑΕΠ της για μεγάλο μέρος της περιόδου ανάπτυξης, το ιδιωτικό και δημόσιο χρέος της Κίνας εκτινάχθηκε μετά το 2008 και έφτασε στο 230% το 2014. Πρόκειται για αύξηση τριπλάσια από την αντίστοιχη που είχε καταγραφεί στις ΗΠΑ πριν από την κατάρρευση του 2008. Η αυταρχική διακυβέρνηση που βοήθησε την Κίνα να αναπτυχθεί σήμερα υπονομεύει την οικονομική της σταθερότητα: το 2008 το Πεκίνο οδήγησε την Κίνα στον δρόμο του αυξανόμενου χρέους και της λιγότερης ανάπτυξης. Στα τέλη του 2014, ελπίζοντας να δώσει νέα ώθηση στις επιχειρήσεις, άρχισε να ενθαρρύνει τις αγορές μετοχών. Οταν έσκασε η «φούσκα» το καλοκαίρι του 2015, απαγόρευσε τις μαζικές πωλήσεις αλλά η αγορά κατέρρευσε. Τον Απρίλιο οι Αρχές προώθησαν νέα μέτρα τόνωσης της οικονομίας και το χρέος αυξανόταν με ρυθμό τριπλάσιο από την ανάπτυξη. Κατά τη μεταπολεμική περίοδο κάθε προηγούμενη ύφεση άρχιζε με μια επιβράδυνση στις ΗΠΑ, αλλά η επόμενη μάλλον θα αρχίσει με ένα σοκ στην Κίνα.
Έντυπη
