Αυτή είναι μια ιστορία για τις «γκρίζες ζώνες» που δημιουργεί ο πόλεμος, η ιστορία ενός εργοστασίου τσιμέντου, που συνέχισε να λειτουργεί σε μια φλεγόμενη χώρα με τίμημα τη σύναψη προβληματικών και ανομολόγητων σχέσεων με τις ένοπλες δυνάμεις της περιοχής και κατ’ επέκταση με το Ισλαμικό Κράτος. Η τσιμεντοποιία της Τζαλαμπίγια στα βορειοανατολικά της Συρίας πέρασε στα χέρια της γαλλικής εταιρείας Lafarge το 2007. Εως το 2010, η ετήσια παραγωγή μπορούσε να αγγίξει τους 2,6 τόνους τσιμέντου. Με εκτιμώμενο κόστος εξακόσια εκατ. ευρώ, επρόκειτο για μία από τις πιο σημαντικές ξένες επενδύσεις στη Συρία εκτός της αγοράς πετρελαίου.
Μέχρι το 2013, το εργοστάσιο της Lafarge συνέχισε να παράγει παρά την αστάθεια στην περιοχή. Η ασφάλεια των εγκαταστάσεων διασφαλιζόταν αρχικά από τον συριακό στρατό και αργότερα, από το καλοκαίρι του 2012 και έπειτα, από τις κουρδικές δυνάμεις του YPG. Το 2013 ωστόσο ήταν μια δύσκολη χρονιά για την τσιμεντοποιία ως προς την παραγωγή.
Σταδιακά, την άνοιξη του 2013, οι περιοχές γύρω από το εργοστάσιο της Lafarge βρέθηκαν η μια μετά την άλλη υπό τον έλεγχο του ISIS. Αναγκαστικά, η εταιρεία έπρεπε να έρθει σε επαφή με την τζιχαντιστική οργάνωση. Ενας απεσταλμένος της γαλλικής εταιρείας, κάποιος Αχμετ Τζαλούντι, μετέβη στο Μανμπίτζ για να ζητήσει την άδεια των εξτρεμιστών, ώστε να μπορούν να διέρχονται ελεύθερα οι εργαζόμενοι του εργοστασίου. Το όνομα του συγκεκριμένου απεσταλμένου δεν εντοπίζεται πουθενά στο οργανόγραμμα της «Lafarge Συρίας». Οπως διευκρινίζει ένας πρώην εργαζόμενος του εργοστασίου, ο Τζαλούντι είχε εισέλθει παράνομα στη Συρία από την Τουρκία. Η καταγωγή του ήταν ιορδανική, αλλά μιλούσε αραβικά με συριακή προφορά. Το ISIS είχε ζητήσει λίστα με τα ονόματα των εργαζομένων. Οι αρμόδιοι του παραρτήματος στη Συρία έκαναν μεγάλη προσπάθεια να συμφωνήσουν με τη γαλλική Lafarge και τους εξτρεμιστές. Το αποτέλεσμα της αρχικής επικοινωνίας δεν γνωστοποιείται. Δεν επρόκειτο ωστόσο για τη μόνη απόπειρα επικοινωνίας με το ISIS. Εφόσον η τσιμεντοποιία τροφοδοτούσε τη συριακή αγορά με τσιμέντο, είχε ανάγκη από πρόσβαση σε διάφορες διαδρομές. Η πορεία που επέλεξαν τα φορτηγά της Lafarge ήταν: Τζαλαμπίγια-Μανμπίτζ-Χαλέπι-Σαρακέμπ και Τζαλαμπίγια-Ταλ Αμπιάντ-Ράκα-Ντεΐρ εζ Ζορ-Αλμπου Καμάλ. Ολες αυτές οι περιοχές ανήκαν εξ ολοκλήρου ή εν μέρει στο ISIS.
Toν Σεπτέμβριο του 2014, το Ι.Κ. κατέλαβε το εργοστάσιο πλήρως και η Lafarge αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη Συρία. Λίγους μήνες αργότερα, η γαλλική εταιρεία δέχθηκε πρόταση για συνεργασία με τους «άνδρες που χειρίζονται τις υποθέσεις στη Ράκα», δηλαδή με τους τοπικούς παράγοντες του ISIS. Η παραγωγή θα άρχιζε ξανά με αντάλλαγμα το 15% αυτής. Η Lafarge αρνήθηκε. Λίγο αργότερα σημειώθηκε η επίθεση στο περιοδικό Σαρλί Εμπντό. Με τρόμο η εταιρεία επιδίωξε να κόψει κάθε επαφή με τους εξτρεμιστές. Τον Φεβρουάριο του 2015, το YPG εκδίωξε τους μαχητές του ISIS από τη ζώνη της τσιμεντοποιίας. Σήμερα, το σημείο έχει καταληφθεί από τους Κούρδους και άλλες δυτικές στρατιωτικές δυνάμεις.
Μέχρι το 2013, το εργοστάσιο της Lafarge συνέχισε να παράγει παρά την αστάθεια στην περιοχή. Η ασφάλεια των εγκαταστάσεων διασφαλιζόταν αρχικά από τον συριακό στρατό και αργότερα, από το καλοκαίρι του 2012 και έπειτα, από τις κουρδικές δυνάμεις του YPG. Το 2013 ωστόσο ήταν μια δύσκολη χρονιά για την τσιμεντοποιία ως προς την παραγωγή.
Σταδιακά, την άνοιξη του 2013, οι περιοχές γύρω από το εργοστάσιο της Lafarge βρέθηκαν η μια μετά την άλλη υπό τον έλεγχο του ISIS. Αναγκαστικά, η εταιρεία έπρεπε να έρθει σε επαφή με την τζιχαντιστική οργάνωση. Ενας απεσταλμένος της γαλλικής εταιρείας, κάποιος Αχμετ Τζαλούντι, μετέβη στο Μανμπίτζ για να ζητήσει την άδεια των εξτρεμιστών, ώστε να μπορούν να διέρχονται ελεύθερα οι εργαζόμενοι του εργοστασίου. Το όνομα του συγκεκριμένου απεσταλμένου δεν εντοπίζεται πουθενά στο οργανόγραμμα της «Lafarge Συρίας». Οπως διευκρινίζει ένας πρώην εργαζόμενος του εργοστασίου, ο Τζαλούντι είχε εισέλθει παράνομα στη Συρία από την Τουρκία. Η καταγωγή του ήταν ιορδανική, αλλά μιλούσε αραβικά με συριακή προφορά. Το ISIS είχε ζητήσει λίστα με τα ονόματα των εργαζομένων. Οι αρμόδιοι του παραρτήματος στη Συρία έκαναν μεγάλη προσπάθεια να συμφωνήσουν με τη γαλλική Lafarge και τους εξτρεμιστές. Το αποτέλεσμα της αρχικής επικοινωνίας δεν γνωστοποιείται. Δεν επρόκειτο ωστόσο για τη μόνη απόπειρα επικοινωνίας με το ISIS. Εφόσον η τσιμεντοποιία τροφοδοτούσε τη συριακή αγορά με τσιμέντο, είχε ανάγκη από πρόσβαση σε διάφορες διαδρομές. Η πορεία που επέλεξαν τα φορτηγά της Lafarge ήταν: Τζαλαμπίγια-Μανμπίτζ-Χαλέπι-Σαρακέμπ και Τζαλαμπίγια-Ταλ Αμπιάντ-Ράκα-Ντεΐρ εζ Ζορ-Αλμπου Καμάλ. Ολες αυτές οι περιοχές ανήκαν εξ ολοκλήρου ή εν μέρει στο ISIS.
Toν Σεπτέμβριο του 2014, το Ι.Κ. κατέλαβε το εργοστάσιο πλήρως και η Lafarge αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη Συρία. Λίγους μήνες αργότερα, η γαλλική εταιρεία δέχθηκε πρόταση για συνεργασία με τους «άνδρες που χειρίζονται τις υποθέσεις στη Ράκα», δηλαδή με τους τοπικούς παράγοντες του ISIS. Η παραγωγή θα άρχιζε ξανά με αντάλλαγμα το 15% αυτής. Η Lafarge αρνήθηκε. Λίγο αργότερα σημειώθηκε η επίθεση στο περιοδικό Σαρλί Εμπντό. Με τρόμο η εταιρεία επιδίωξε να κόψει κάθε επαφή με τους εξτρεμιστές. Τον Φεβρουάριο του 2015, το YPG εκδίωξε τους μαχητές του ISIS από τη ζώνη της τσιμεντοποιίας. Σήμερα, το σημείο έχει καταληφθεί από τους Κούρδους και άλλες δυτικές στρατιωτικές δυνάμεις.
