Με τις κουρδικές οργανώσεις να έχουν αποκτήσει μεγαλύτερη δύναμη έπειτα από πέντε χρόνια πολέμου στη Συρία, το Κόμμα της Δημοκρατικής Ένωσης (PYD) τον περασμένο Μάρτιο ανακήρυξε ομόσπονδη περιφερειακή ζώνη στις τρεις περιοχές που ελέγχουν οι Κούρδοι στα βόρεια της χώρας. Όμως πόσο ρεαλιστική είναι η υλοποίηση των εδαφικών φιλοδοξιών του PYD, όταν όχι μόνο έχει το καθεστώς της Συρίας και της Τουρκίας απέναντί του, αλλά αντιμετωπίζει και κατηγορίες για βίαιες ενέργειες κατά των κούρδων αντιπάλων του; διερωτάται σε άρθρο του το βρετανικό BBC.

«Όταν ξεκίνησαν οι διαδηλώσεις στη Συρία, το 2011, ήταν οι νεαροί Κούρδοι της Αμούντα, στα βόρεια της χώρας, που βγήκαν στους δρόμους απαιτώντας ελευθερία και δημοκρατία. Ο πρόεδρος Μπασάρ αλ Άσαντ σύντομα ανακοίνωσε ότι θα αναγνώριζε κάποια από τα δικαιώματα που απαιτούσαν οι Κούρδοι και τους επέτρεψε να δηλωθούν ως πολίτες και να φέρουν ταυτότητα, δικαίωμα που τους είχε αποστερηθεί από το 1962. Αλλά δεν συμβιβάστηκαν, λέγοντας ότι θα αποκτούσαν αυτά τα δικαιώματα όταν όλοι οι Κούρδοι θα είχαν επιτύχει την ελευθερία και τη δημοκρατία. Πέντε χρόνια αργότερα, το σκηνικό είναι διαφορετικό. Καθώς ο πόλεμος στη Συρία συνεχίζει, οι κουρδικές οργανώσεις έχουν βρει ευκαιρία για να αποκτήσουν περισσότερη δύναμη. Το PYD ανακοίνωσε την αυτοδιοίκηση της κουρδικής περιοχής της Συρίας τον Νοέμβριο του 2013» αναφέρει το άρθρο.

Άλλα κουρδικά κόμματα, σχημάτισαν το Κουρδικό Εθνικό Συμβούλιο, που συμμετέχει στο Συριακό Εθνικό Συμβούλιο, μία από τις βασικές αντιπολιτευτικές οργανώσεις στη Συρία. Επίσης, το PYD έχει σχέσεις με το PKK, το οποίο έχει χαρακτηριστεί από πολλές δυτικές κυβερνήσεις και τη Τουρκία ως τρομοκρατική οργάνωση. Όπως σχολιάζει στο BBC, ο κούρδος δημοσιογράφος Φαρούκ Χατζί Μουσταφά, το PYD έχει ένα μεγάλο πλεονέκτημα: είναι πραγματιστικό και οργανωμένο, σε αντίθεση με άλλες κουρδικές οργανώσεις της περιοχής . «Το PYD έκανε όσα υποσχέθηκε με την υποστήριξη των περιφερειακών και διεθνών συμφωνιών καθώς ήταν η μοναδική αξιόπιστη δύναμη στη μάχη κατά του Ισλαμικού Κράτους» είπε ο Μουσταφά.

Ωστόσο, σύμφωνα με τον ίδιο, πρόκειται για ένα αυταρχικό κόμμα που δεν του αρέσει να το αντιπολιτεύονται, ενώ έχουν υπάρξει και κρούσματα βίας κατά ατόμων της κουρδικής κοινότητας. Το PYD αργότερα σχημάτισε μαζί με κάποιες αραβικές φυλές της Συρίας, τις Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις (SDF). Η οργάνωση έγινε μία από τις κυριότερες στον αγώνα κατά του Ισλαμικού Κράτους και έχει την υποστήριξη των δυτικών δυνάμεων. Όμως δέχονται επικρίσεις για την αντιμετώπιση που επεφύλαξαν σε κούρδους αντιπάλους τους και κατοίκους των περιοχών όπου πολεμούν. «Μας απείλησαν, μας συνέλαβαν και μας χτύπησαν στη διάρκεια των διαδηλώσεών μας. Όποιος τους αντιτίθεται πηγαίνει φυλακή. Κάποιοι πήγαν φυλακή για δύο και τρία χρόνια» είπε στο BBC, ο Σέρο Άλο από το Αφρίν της βόρειας Συρίας. Την ίδια εικόνα περιγράφουν και άραβες ακτιβιστές από την Ταλ Αμπιάντ, στα περίχωρα της Ράκα.

«Όταν το PYD, μπήκε στο Ταλ Αμπιάντ το 2015, έδιωξε όλους τους Άραβες από τα σπίτια τους» είπε ο Αχμάντ Χατζ Σάλεχ, που καταγράφει τις ενέργειες του PYD από το 2015. «Λεηλάτησαν, βασάνισαν ανθρώπους και τους έστειλαν φυλακή. Χρησιμοποίησαν μία τρύπα για να θάψουν ζωντανούς ανθρώπους στο ίδιο σημείο που το Ισλαμικό Κράτος είχε ανοίξει μαζικούς τάφους» προσέθεσε. Το PYD αρνείται τις κατηγορίες και κάνει λόγο για μεμονωμένα περιστατικά. Όμως δεν είναι μόνο τα προβλήματα νομιμοποίησης που στέκονται εμπόδιο στις εδαφικές βλέψεις του PYD αλλά και οι κυβερνήσεις της Δαμασκού και της Άγκυρας. Υπάρχουν αναφορές ότι η Αλγερία μεσολαβεί σε συνομιλίες μεταξύ της Συρίας και της Τουρκίας για την κοινή απειλή των Κούρδων. Παρότι κάποιοι πιστεύουν ότι η συριακή κυβέρνηση διευκόλυνε το PYD στην αρχή του πολέμου, το γεγονός ότι τώρα η οργάνωση έχει γίνει τόσο ισχυρή προκαλεί ανησυχία στη Δαμασκό.

Η Τουρκία από την πλευρά της δεν επιθυμεί ένα κουρδικό κράτος στα σύνορά της και οι σχέσεις του PYD με το PKK επιδεινώνουν την κατάσταση. «Δυστυχώς τώρα λαμβάνει χώρα ένας proxy πόλεμος και οι δικτάτορες στη Συρία είναι πολλοί» είπε ο Ισμαήλ Σαρίφ, κούρδος δημοσιογράφος από την Αμούντα. Ο Σαρίφ θέλει μία δημοκρατική και ενωμένη Συρία και αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την πόλη του, φοβούμενος αντίποινα από το PYD. «Το PYD δεν μπορεί να διοικήσει μία περιοχή από το Κομπάνι ως το Αφρίν με τόσες αραβικές πόλεις και χωριά στη μέση. Δεν μπορούν να συνεχίσουν να διοικούν αυτή την περιοχή χωρίς μία συμφωνία μεταξύ όλων των Σύριων για μία ελεύθερη και δημοκρατική χώρα που θα διασφαλίζει ίσα δικαιώματα για όλους τους πολίτες της» είπε.