Οταν η ατμόσφαιρα είναι βαριά καθώς βρισκόμαστε εν αναμονή των κυρώσεων σε Ισπανία-Πορτογαλία, με ζητούμενη τη φόρμουλα ανακεφαλαίωσης των ιταλικών τραπεζών και με το
ΔΝΤ να προειδοποιεί για κίνδυνο δημοσιονομικού εκτροχιασμού της Γαλλίας, τότε η αναγγελία της Τριμερούς Συνάντηση Ολάντ, Μέρκελ, Ρέντσι στα τέλη Αυγούστου μόνον ανακούφιση προκαλεί. Ανακούφιση γιατί τα προαπαιτούμενα της τριμερούς είναι ηλίου φαεινότερον:
Πρώτον, να έχει προηγηθεί μιά επίλυση της ανακεφαλαίωσης των ιταλικών τραπεζών που να είναι πολιτικά διαχειρίσιμη από τον Ρέντζι, με άλλα λόγια να αποκλίνει από το σκληρό bail in με τη συμφωνία ή έστω τη σιωπηρή ανοχή του Βερολίνου όχι μόνον χάριν της πραγματοποίησης της τριμερούς, αλλά με το βλέμμα στραμμένο στην Deutsche Bank. Μένει να διευκρινισθεί αν η εξαγγελία της τριμερούς χθες από τον Γάλλο κυβερνητικό εκπρόσωπο εγγυάται την εξεύρεση συμβιβαστικής λύσης ή απλώς την εκβιάζει.
Δεύτερον, να είναι επίσης πολιτικά διαχειρίσιμες και ή δυνατόν συμβολικές οι κυρώσεις που θα επιβληθούν στην Ισπανία και στην Πορτογαλία και κυρίως να μη φθάσουμε στην επιβολή προστίμων επί του ΑΕΠ των χωρών. Σε αντίθετη περίπτωση, θα ήταν παράδοξο έως σουρεαλιστικό να κάθονται στο ίδιο τραπέζι ως δήθεν ισότιμοι ο Θεματοφύλακας της Ενάρετης Δημοσιονομικής Διαχείρισης και οι δύο επόμενοι προς τιμωρία εντός των προσεχών μηνών παραβάτες!
Τρίτον, να υπάρχει έστω και ως πρόσχημα και ως φραστική διατύπωση στο κοινό ανακοινωθέν η νομιμοποίηση της τριμερούς συνάντησης με προτάσεις κοινής αντιμετώπισης των μεγάλων προκλήσεων της Ε.Ε. -Ευρωζώνης.
Η πρώτη τριμερής συνάντηση κορυφής Γαλλίας, Γερμανίας, Ιταλίας έγινε τη Δευτέρα 27 Ιουνίου λίγες μέρες μετά το Δημοψήφισμα της 23ης Ιουνίου και η δεύτερη εξαγγέλλεται σε ορίζοντα δύο μηνών μετά.
Ανεξάρτητα από τις σκέψεις και τα κίνητρα των τριών συμμετεχόντων, είναι φανερό ότι υπάρχει μια δυναμική de facto κατοχύρωσης των τριμερών συναντήσεων, μιa εξέλιξη που υποδηλώνει έναν τουλάχιστον μίνιμουμ κοινό παρονομαστή.
Όμως όλα τα παραπάνω είναι πολύ πιθανόν να έχουν ορίζοντα λίγων μηνών και έτσι να περάσουν στην Ιστορία ως ασκήσεις επί χάρτου ή προβληματισμοί περί διαγραμμάτων, καθώς αν προβάλουμε την τριμερή σε ορίζοντα ενός χρόνου από σήμερα, δεν γνωρίζουμε αν οι δύο εκ των τριών θα βρίσκονται στη θέση τους ή καλύτερα δεν γνωρίζουμε αν η τριμερής θα επιβιώσει της επερχόμενης κατάρρευσης του Ρέντζι μετά την ήττα του στο Δημοψήφισμα τον Οκτώβριο, αλλά και της δημοσκοπικής κατάρρευσης του Ολάντ που, αν δεν αναταχθεί, μάλλον θα τον οδηγήσει να μη διεκδικήσει δεύτερη θητεία.
Σε κάθε περίπτωση η τριμερής πιστώνει τη Μέρκελ με καλή θέληση έναντι των δύο ομοτράπεζών της που καταρρέουν πολιτικά λόγω του πλαισίου, των κανόνων και της γραμμής πλεύσης της γερμανικής Ευρωζώνης και δίνει τα προσχήματα της ισοτιμίας σε όλους όσοι έχουν το ψυχικό σθένος να τα λάβουν σοβαρά υπόψη.
Στο σημείο αυτό υπάρχει μιά παράδοση του Βερολίνου στην τήρηση των προσχημάτων: Όταν η Βαυαρία δίσταζε το 1871 να θυσιάσει την κρατική κυριαρχία της εντός της Ενιαίας Γερμανίας, ο καγκελάριος της Πρωσίας και της Γερμανίας στη συνέχεια, Μπίσμαρκ, απλόχερος, της επέτρεψε να κρατήσει δικό της στρατό, υπουργείο Εξωτερικών, ταχυδρομεία και σιδηροδρόμους.
Τούτων λεχθέντων είναι αδιαμφισβήτητο ότι η Τριμερής του Αυγούστου είναι μια «Ζώνη Ασφαλείας» που δένουν ταυτόχρονα η καγκελάριος, ο πρόεδρος και ο πρωθυπουργός, ώστε να μην υπάρξουν πρώτον απρόοπτα μέχρι τότε, αλλά και να υπάρξει μια μίνιμουμ επίφαση ενότητας των «27» της Ε.Ε. στη Σύνοδο Κορυφής στην Μπρατισλάβα της Σλοβακίας στα μέσα του Σεπτεμβρίου.
Τέλος θα έχει ενδιαφέρον να διαπιστώσουμε αν θα υπάρξει παράλληλα με την επανάληψη της τριμερούς και δεύτερη Συνάντηση Κορυφής των Εξι Ιδρυτικών Μελών της ΕΟΚ που συνήλθαν σε επίπεδο υπουργών Εξωτερικών στο Βερολίνο στις 25 Ιουλίου.
Προσχήματα ισοτιμίας
Η τριμερής πιστώνει τη Μέρκελ με καλή θέληση έναντι των δύο ομοτράπεζών της που καταρρέουν πολιτικά λόγω του πλαισίου, των κανόνων και της γραμμής πλεύσης της γερμανικής Ευρωζώνης και δίνει τα προσχήματα της ισοτιμίας σε όλους όσοι έχουν το ψυχικό σθένος να τα λάβουν σοβαρά υπόψη.
