Ο ελληνισμός δεν περιοριζόταν ποτέ στην ίδια την Ελλάδα. Κάθε άλλο. Και όποτε το ελληνικό κράτος μεγαλούργησε στη σύγχρονη Iστορία του, το έκανε με την έμπνευση και τη βοήθεια της Διασποράς. Σήμερα μοιάζει να υπάρχει βαθύ χάσμα ανάμεσα σε εμάς που
ζούμε τη νεοελληνική παρακμή και στον υπόλοιπο ελληνισμό. Δεν μας καταλαβαίνουν και δεν τους καταλαβαίνουμε. Δεν μιλάω ασφαλώς για τους επαγγελματίες-ομογενείς οι οποίοι βράζουν στο ίδιο ζουμί με εμάς, σε μια αέναη μικροεσωστρέφεια. Αναφέρομαι στους ανθρώπους που έχουν προκόψει στις ΗΠΑ, στην Αυστραλία και αλλού. Η Ελλάδα τούς φαίνεται ένα μεγάλο παράδοξο, μια προικισμένη χώρα που δεν μπορεί να απελευθερώσει τα χαρίσματα ενός πολύ δημιουργικού λαού. Οσοι τόλμησαν να σχεδιάσουν μια μεγάλη ή μικρή επένδυση έχουν από μια τρομακτική εμπειρία να διηγηθούν. Ξέρουν πολύ καλά τι θα πει ελληνικό επιχειρηματικό δαιμόνιο και πώς λειτουργεί μια ράτσα που έχει μάθει να κατακτά τον κόσμο, όταν είναι εξωστρεφής. Εδώ συναντούν συνεχώς γκρίνια και τη στερεότυπη φράση «αυτά δεν γίνονται».
Χάνονται όμως και οι πολιτισμικοί, συναισθηματικοί δεσμοί με την Ελλάδα. Μελέτες δείχνουν ότι στην Αμερική, για παράδειγμα, οι ενορίες θα έχουν λιγότερες από δέκα βαπτίσεις τον χρόνο κατά μέσον όρο. Η έλλειψη ισχυρής θρησκευτικής ηγεσίας έχει αποδυναμώσει τους δεσμούς της Ομογένειας και με τη θρησκεία και με την Ελλάδα. Αν ο επόμενος Αρχιεπίσκοπος δεν είναι κάποιος που θα μπορέσει να εμπνεύσει, στο πλαίσιο της αμερικανικής πραγματικότητας, και να φέρει ένα κύμα δυναμισμού, οι εξελίξεις θα είναι ραγδαίες.
Η αφομοίωση θα ξεριζώσει ό,τι έχει απομείνει από τους παραδοσιακούς δεσμούς… Χρειαζόμαστε όμως και μια νέου τύπου ηγεσία ανθρώπων που θα φέρουν κοντά στον ελληνισμό Ελληνες δεύτερης και τρίτης γενιάς. Στην περίπτωση της Αμερικής, είναι ο μόνος τρόπος να επιβιώσει κάποιου είδους λόμπι που θα έχει ουσιαστική παρέμβαση και δεν θα εξαντλείται στο ετήσιο photo opportunity της 25ης Μαρτίου. Υπάρχουν πατριώτες, μεγάλης επιφάνειας και χαμηλού προφίλ, που νιώθουν αυτή την ανάγκη και θέλουν να προσφέρουν. Η Αθήνα είναι όμως απούσα, περιοριζόμενη σε εκείνο το μίζερο «ελάτε να επενδύσετε». Τα φέουδα και τα δοβλέτια είναι πανίσχυρα και εγκλωβίζουν την Ομογένεια στην αδράνεια.
Τις δύσκολες ώρες που περνάμε εδώ, η Διασπορά θα μπορούσε να βοηθήσει πολύ. Καταξιωμένοι άνθρωποι από δεκάδες τομείς μπορούν να λειτουργήσουν ως μέντορες για όσους θέλουν και προσπαθούν να κάνουν τη διαφορά στην Ελλάδα της κρίσης. Χρειαζόμαστε ένα σοκ θετικής ενέργειας και πρακτικού οράματος σε αυτή τη φάση. Το μεγαλύτερο πρόβλημα δεν θα είναι να πεισθούν οι εκτός συνόρων Ελληνες να το κάνουν, όσο πολυάσχολοι και να είναι. Η Ελλάδα τούς μαγεύει, ακόμη και όταν κάνει ό,τι μπορεί για να χάσει τη γοητεία της. Το πρόβλημα είναι πώς θα ανοίξουν τα αυτιά και τα μυαλά ενός λαού που έχει γαλουχηθεί να πιστεύει ότι είναι ο εξυπνότερος και ικανότερος και αρνείται να καταλάβει ότι θα μπορούσε να προκόβει όπως οι συνέλληνες του εξωτερικού, αν στη χώρα μας λειτουργούσαν θεσμοί, κανόνες και κυριαρχούσε το αυτονόητο αντί για την εξυπνάδα, τη μαγκιά και την ασταμάτητη μπουρδολογία.
