Μάκης Πολλάτος
Η κοκκορομαχία του ΣΥΡΙΖΑ μετη ΝΔ για το ποιος κατασκεύασε το αεροδρόμιο της Πάρου αποκαλύπτει τα όρια του ελληνικού πολιτικού συστήματος.
Ενώ τα πράγματα ζορίζουν όλο και περισσότερο, αυτοί που μας κυβερνούν κι εκείνοι
που θέλουν να κυβερνήσουν την χώρα τσακώνονται για το ποιος έφτιαξε 300 μέτρα διάδρομο αποπροσγειώσεων.
Μονο θλίψη προκαλεί το γεγονός ότι το πολιτικό σύστημα της χώρας πανηγυρίζει επειδή κατάφεραν να φτιάξουν έναν διάδρομο και έναν πύργο ελέγχου όταν άλλες χώρες κατασκευάζουν στον ίδιο χρόνο σήραγγες κάτω από τις Άλπεις ή νέες διώρυγες που αλλάζουν τον παγκόσμιο χάρτη των σιδηροδρομικών και θαλάσσιων μεταφορών. Προφανώς αυτό είναι το μέτρο μας, αυτό είναι το μέγεθός μας, μέχρι την κατασκευή ενός νέου διαδρόμου προσγείωσης αποπροσγειώσεων στην Πάρο είμαστε ικανοί…
Η κυβέρνηση κατηγορεί την αντιπολίτευση ότι χρησιμοποιεί μεθόδους Γκαίμπελς και η ΝΔ σαν το κακομαθημένο παιδί διαμαρτύρεται που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν την προσκάλεσε στα εγκαίνια…
Κι ενώ ο ελληνικός μικρόκοσμος και τα όσα συμβαίνουν εδώ μόνο μελαγχολία μπορούν να προκαλέσουν, ακόμη δεν έχουμε καταλάβει πόσο μεγάλα είναι τα προβλήματά μας ούτε και έχουμε συνειδητοποιήσει ότι δεν θα λυθούν εάν δεν σοβαρευτούμε.
Δυστυχώς, ο κατήφορος δεν έχει τέλος. Την ίδια ώρα η κυβέρνηση σχεδιάζει «νέο Σύνταγμα, νέα μεταπολίτευση, νέα Ελλάδα» και για να μην μείνει καμιά αμφιβολία πώς εννοούν το νέο σχεδιάζουν πώς να σταματήσουν την άνοδο της αντιπολίτευσης στην εξουσία, νομοθετούν για να μένουν στα χλιδάτα ξενοδοχεία όλοι οι κομματικοί διορισμένοι στο κράτος που κάνουν ταξιδάκια στο εξωτερικό μαζί με τον πρωθυπουργό και τους υπουργούς, μαγειρεύουν ρυθμίσεις για το τηλεοπτικό τοπίο με σκοπό να ελέγξουν (καλύτερα) την ενημέρωση και γενικώς ασχολούνται με οτιδήποτε άλλο παράμε την ουσία των προβλημάτων…
Λες και δεν έχουν επίγνωση των προβλημάτων που απειλούν να αφανίσουν ό,τι δημιουργικό έχει απομείνει στην Ελλάδα, λειτουργούν με μια λογική κλεφτοκοτά. Κι όλα αυτά έναν χρόνο μετά το δημοψήφισμα. Την ώρα που αποκαλύπτεται πόσο κοντά φτάσαμε στην καταστροφή συνεχίζουν να κινούνται στο ρελαντί. Με τίποτα δεν μπορούν να καταλάβουν ότι πρέπει να δημιουργηθεί νέος πλούτος και όχι να δημεύεται η περιουσία που έχει απομείνει στους Έλληνες μέσα από φορομπηχτικές πολιτικές.
Σαν τον ζητιάνο ικετεύουμε τους ξένους για βοήθεια και δεν μπορούμε να καταστρώσουμε ένα στοιχειώδες σχέδιο για να αρχίσουμε να λύνουμε τα προβλήματά μας μπας και κάποτε βγούμε από την κρίση στην οποία βουλιάζουμε, όλο και περισσότερο κάθε μέρα που περνά.
Οι πολιτικοί για γέλια και για κλάματα: Είτε ο ένας θα κατηγορεί τον άλλο, είτε θα ασχολούνται με δευτερεύοντα προβλήματα. Οι κυβερνώντες στον κόσμο τους, φιλιούνται αγκαλιάζονται, όπως με τη φιέστα για την έναρξη λειτουργίας του νέου αεροδρομίου στην Πάρο. Οι πολίτες αυτή την εποχή σκέπτονται μόνο πώς θα πάρουν πέντε ημέρες άδεια και πού θα πάνε για διακοπές, αδιαφορώντας για το γεγονός πως μετά την επιστροφή τους τα χρέη θα είναι εκεί και μεγαλύτερα. Θα μου πείτε από την άλλη, η φτώχια θέλει καλοπέραση, σωστά;
Το λυπηρό είναι ότι την ίδια ώρα που οι περισσότερες χώρες του δυτικού κόσμου στον οποίο πιστεύουμε ότι ανήκουμε καταστρώνουν τις στρατηγικές τους για το μέλλον, εμείς παραμένουμε κολλημένοι στην μιζέρια και την διαχείριση της εθνικής μας μοναξιάς.
