ΗΛΙΑΣ ΜΑΓΚΛΙΝΗΣ
«Καθαρό ατομικό εισόδημα χαμηλότερο των 1.000 ευρώ τον μήνα θα εμφανίζει στις δηλώσεις του το 90% των Ελλήνων φορολογουμένων το 2018, με την ολοκλήρωση του τρίτου μνημονίου». Το ρεπορτάζ της κυριακάτικης «Κ» (με βάση στοιχεία φορολογικών δηλώσεων, το σύστημα «Ηλιος», στο οποίο καταγράφονται οι καταβαλλόμενες συντάξεις, καθώς και την επεξεργασία των αναλυτικών περιοδικών δηλώσεων που υποβάλλουν οι εργοδότες στο ΙΚΑ) είναι ενδεικτικό. Ο λόγος περί φτωχοποίησης λοιπόν.
Μονάχα που η έννοια της φτωχοποίησης δεν είναι αυστηρά οικονομική. Φτωχοποίηση σημαίνει και έκπτωση, παραίτηση, περιθώριο, απομόνωση, μελαγχολία, πτώση και άλλα δυσάρεστα. Οταν βρίσκονταν στην αντιπολίτευση οι σημερινοί κυβερνώντες, μας είχαν πάρει τα αυτιά πως με αυτούς στην εξουσία η διαρκής συνθήκη φτωχοποίησης θα γινόταν παρελθόν. Σε εκείνες τις αλησμόνητες μαζώξεις των «Αγανακτισμένων», σημερινοί υπεραριστεροί, υπερπατριώτες υπουργοί έδιναν ρεσιτάλ λαϊκισμού. Πόσο γρήγορα αλλάζουν όμως οι καιροί όταν είσαι ακριβώς αυτό: καιροσκόπος. Την Κυριακή το απόγευμα, στη γωνία Πατησίων και Πανεπιστημίου διέκρινα ένα στένσιλ, εις διπλούν μάλιστα, με το πρόσωπο του κ. Κατρούγκαλου και την επιγραφή «Υπουργός Ανεργίας και Ανασφάλειας». Προφανώς και δεν τα γράφουν αυτά «μνημονιακοί γερμανοτσολιάδες». Πρώην δικοί τους (ή περίπου δικοί τους) άνθρωποι τα γράφουν και τα λένε…
Οπότε, τώρα, βρισκόμαστε σε μια κατάσταση την οποία θα μπορούσαμε να ορίσουμε ως «εποχή της αποκοπής». Τα πάντα αυτή τη στιγμή σε ωθούν, σε πιέζουν, να αποκοπείς. Να αποκοπείς από την αγάπη για την εργασία σου: να την εγκαταλείπεις κάθε μέρα και από λίγο, η προχειρότητα να σου γίνεται δεύτερο δέρμα είτε διότι δεν έχεις δυνάμεις, δεν έχεις κέφι, δεν έχεις προοπτική μπροστά σου είτε διότι τρέμεις κάθε μέρα αν θα είσαι στη δουλειά σου την επομένη. Ετσι φυσικά δεν βρίσκεις κανένα λόγο γιατί να προσπαθείς σκληρά. Χωρίς να το πολυκαταλάβεις έχεις παραιτηθεί.
Τα πάντα αυτή τη στιγμή σε ωθούν και σε πιέζουν να αποκοπείς από τη χώρα σου και από τους τόπους με τους οποίους συνδέθηκες. Από την απόκτηση στοιχειώδους ακίνητης περιουσίας – οι φόροι θα σε εξοντώσουν, το ξέρεις καλά πια. Τα πάντα σε πιέζουν να μην έχεις σχέσεις: οι σχέσεις κοστίζουν. Σχετίζομαι σημαίνει πως μπορεί να ξοδέψω και για κάποιον άλλο. Διότι φτωχοποίηση σημαίνει (και) συναισθηματική τσιγκουνιά. Το χειρότερο; Τα πάντα αυτή τη στιγμή σε ωθούν να ΜΗΝ θέλεις να γίνεις γονιός. Η ιδέα ενός παιδιού γίνεται φορτίο, ένα επιπλέον κρατούμενο στα πολλά των φόβων που έχουν συσσωρευθεί μέσα σου. Οταν το σήμερα είναι ασφυκτικό και το αύριο «σαν αύριο να μη μοιάζει», ειδικά σε μια χώρα με παθολογικές τάσεις αυτοκαταστροφής, ένα μωρό (που είναι το αύριο) μοιάζει παράταιρο.
Κι όμως· το μόνο που πρέπει να κάνεις μέσα σε αυτή την κατάσταση είναι να μην παραιτηθείς και να μην αποκοπείς από τίποτα. Αυτή είναι η αφετηρία μιας αντίστασης που δεν γνωρίζει από συνθήματα και κραυγές. Είναι απλώς μια δύναμη που έρχεται από μέσα σου. Δεν είναι εύκολο. Αλλά είναι το μόνο που είχες και το μόνο που θα έχεις για πάντα.
