Δεχόμαστε επίθεση; Αυτή είναι η πρώτη σκέψη που περνάει από το μυαλό κάποιου βλέποντας, ακούγοντας και διαβάζοντας τα νέα από τη Γαλλία.
Η Νίκαια, τη μέρα του εορτασμού της Βαστίλλης, της Γαλλικής Δημοκρατίας, της
ίδιας της Δημοκρατίας της Δύσης, δέχτηκε δολοφονική επίθεση· ένα λευκό φορτηγό έπεσε με μανία πάνω στους εορτάζοντες πολίτες και επισκέπτες της επαρχίας της Νότιας Γαλλίας και «σαν κορίνες του μπόουλινγκ» τους θέρισε.
Το τυφλό μίσος του πιο σκοτεινού ανθρώπινου νου, του ISIS (που, σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες προσώρας πληροφορίες, έχει την ευθύνη γι’ αυτήν τη μαζική δολοφονία αθώων ανθρώπων), εξαπέλυσε την παράνοιά του ανήμερα του εορτασμού της Δημοκρατίας.
Ο Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ χθες μόλις ανακοίνωσε ότι συζητείται σοβαρά η άρση της κατάστασης έκτακτης ανάγκης της Γαλλίας στις 26 Ιουλίου, οπότε και λήγει. Και αυτήν ακριβώς την ημέρα επέλεξε ο ISIS να επιτεθεί, αποδεικνύοντας ότι δεν θέλει μόνο να θρηνήσουμε θύματα, αλλά, ταυτόχρονα, να θρηνήσουμε τον πολιτισμό μας, θανάσιμα λαβωμένο από τον δικό του. Εναν «πολιτισμό» που εφευρίσκει τους πιο διαβολικούς τρόπους για να σκορπίσει τον θάνατο.
Ισως τα μέτρα στη Νίκαια δεν ήταν ισάξια των μέτρων που πάρθηκαν στο Παρίσι. Ισως ο Φρανσουά Ολάντ, όταν κήρυξε τη Γαλλία σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, έπρεπε να το εννοεί και να μην επιτρέψει όχι διαδηλώσεις και γιορτές, αλλά ούτε καν τη διοργάνωση του ποδοσφαιρικού Euro.
Δεν το έπραξε. Θύμα κι εκείνος της συναισθηματικής ιδεολογικοποίησης της ελευθερίας.
Οταν δέχεσαι επίθεση από έναν στρατό που δεν φοβάται να πεθάνει, την κατάσταση έκτακτης ανάγκης την εννοείς. Αλλά αυτές είναι οι μοιραίες εμμονές της Δύσης με τον εαυτό της. Και, απ’ ό,τι φαίνεται, κοστίζουν πολύ.
Τα επιχειρήματα της Δύσης μοιάζουν να έχουν εξαντληθεί. Ο δυτικός κόσμος φαίνεται ανυπεράσπιστος απέναντι στο εμπόλεμο μαύρο. Ενα μαύρο που θεωρεί τη Νίκαια, κατά την ανάλυση του καθηγητή Γεωπολιτικής Ιωάννη Μάζη στον ΣΚΑΪ, πόλη της αμαρτίας, πόλη του τζόγου, πόλη της ακολασίας. Το Ισλαμικό Κράτος χτυπά τη δημοκρατία στο Παρίσι και την αμαρτία στη Νίκαια. Με λίγα λόγια, χτυπά όπου θέλει, όποτε θέλει και, κυρίως, όπως θέλει.
Μια χώρα δέχεται επιθέσεις από «δικά της παιδιά», δεύτερης και τρίτης γενιάς Ευρωπαίους πολίτες, και μοιάζει αδύναμη απέναντι σ’ έναν από τους καθρέφτες της. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει πότε θα είναι η ώρα της αφύπνισης της Δύσης, όπως μια κραταιά δύναμη δημοκρατίας και ελευθερίας οφείλει να πράττει ―και, κυρίως, τι μορφής θα (πρέπει να) είναι αυτή η αφύπνιση. Κανείς δεν μπορεί να εντοπίσει το «κακό» με ακρίβεια, και με ακρίβεια να το πολεμήσει.
Το κακό άλλωστε έχει μια παράδοξη ευκολία της εξάπλωσης· το καλό χρειάζεται χρόνο να πάρει μορφή αντιληπτή απ’ όλους.
Μας τελειώνουν τα επιχειρήματα και κάπως πρέπει να ανατροφοδοτήσουμε το καλό στον κόσμο. Το κακό σταμάτησε ν’ αστειεύεται εδώ και καιρό.
