Brexit: Η αρχή ενός τέλους … δίχως τέλος

Η 23η Ιουνίου θα μείνει στην ιστορία σαν μια νέα D-Day, μια νίκη της ιστορικής Ευρώπης απέναντι στις νεοταξικές ολιγαρχίες, ένα μήνυμα Ανεξαρτησίας για τα

Στην Ευρώπη εμείς οι πολίτες πρέπει να αποφασίσουμε αν θέλουμε να μας κυβερνά μια μη εκλεγμένη Κομισιόν με εξουσίες εκτελεστικές που λειτουργεί περισσότερο ως θεοκρατία του 13ου αιώνα ή τα ευρωπαϊκά Έθνη-κράτη είναι οι μόνες ιστορικές, πολιτικές, δομές της αυθεντικής δημoκρατίας.
Ζούμε ουσιαστικά την απαρχή της “αποπαγκοσμιοποίησης”. Η ιστορία, η πολιτική και τα έθνη ανακτούν τα δικαιώματά τους μετά την επιστροφή των κρατών, που όλοι θεωρούσαν πριν από λίγο αδύναμα, και την υποχώρηση των αγορών, που όλοι θεωρούσαν παντοδύναμες.

Η παγκοσμιοποίηση δεν λειτουργεί, ποτέ δεν λειτούργησε. Το ίδιο και η Ευρωπαϊκή Ένωση. Στο πλαίσιο του φετιχισμού της παγκοσμιοποίησης, υπήρξαν πολλοί υπολογισμοί, πολλοί μύθοι και πολλά ψέμματα.

Ένας απ’ αυτούς ήταν και ο μύθος των “ανοικτών αγορών”, που μπορούν να αυτορυθμίζονται και να λειτουργούν… με έντιμο τρόπο και σεβασμό στον άνθρωπο. Επεκτάθηκε ευρέως και άφησε έντονα τα ίχνη του, ιδίως στις νέες γενιές -θύματα της νεοφιλελεύθερης προπαγάνδας.
Ζούμε επίσης την επαύριο του τέλους της “μιας και μόνης υπερδύναμης”.

Ο μύθος του “Αμερικανικού Αιώνα” σφράγισε την τελευταία δεκαετία του 20ου αιώνα (δεκαετία του ’90), μετά την διάλυση της ΕΣΣΔ και τον πόλεμο του Κουβέϊτ, μέχρι τα μέσα της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα. Ο πολυσχεδιασμένος …και πολυδιαφημισμένος “πόλεμος του Ιράκ”, το 2003, ήταν η αρχή του τέλους αυτών των ψευδαισθήσεων. Θυμάμαι ότι, μιλώντας τότε με Αμερικανούς και Ελληνοαμερικανούς αξιωματούχους, ανθρώπους με καλή πρόθση, τούς λέγαμε ότι δεν πρόκειται να έρθει καμμιά δημοκρατία μετά τον Σαντάμ και ότι δημιουργούν ένα “τέρας”, μια νέα Παλαιστίνη, κι έβγαιναν από τα ρούχα τους… “Εμείς; Οι Σταυροφόροι του 21ου αιώνα;”.

Τώρα, οι περισσότεροι απ’ αυτούς είναι έξαλλοι με την κυβέρνησή τους και με τα σκιώδη κέντρα δύναμης πίσω απ’ αυτήν. Ορισμένοι μάλιστα μιλάνε με τα καλύτερα λόγια για τον “σωτήρα της ανθρωπότητας” πρόεδρο Πούτιν… και μέσα στο αμερικανικό Πεντάγωνο.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες ταυτίστηκαν, στην αρχή της τελευταίας δεκαετίας του 20ου αιώνα, με την απόλυτη επικράτηση, τόσο στρατιωτική όσο και οικονομική, πολιτική και πολιτισμική. Η παθητική ή ενεργητική ουδετερότητα της Ρωσσίας και της Κίνας έδειχνε ότι και οι δυνάμεις αυτές, την εποχή εκείνη, αναγνώριζαν το γεγονός της μιας μοναδικής υπερδύναμης.

Μετά άρχισε να συζητιέται ο μύθος του “κινεζικού 21ου αιώνα”… μέχρι που η “αρκούδα” ξύπνησε από τον αναγκαστικό “χειμέριο λήθαργο” κι ήρθε η σειρά της συμμαχίας των BRICS. Η Ρωσσία έκανε μια αναγκαστική επιλογή, που θα μπορούσαμε να την πούμε και λογική, να στραφεί προς την Ασία. Η επιλογή αυτή είναι σημαδιακή και σηματοδοτεί ένα σημαντικό ρήγμα στην εξωτερική πολιτική που ακολουθεί η Μόσχα από τον 18ο αιώνα, μετά τον Μεγάλο Πέτρο.

Η ρωσσική στρατηγική προσαρμόστηκε στο νέο δόγμα του “πολυπολικού” κόσμου. Ο πολυπολικός κόσμος, που επί δεκαετίες αποτέλεσε αντικειμενικό στόχο της εξωτερικής πολιτικής της Γκωλλικής Γαλλίας της δεκαετίας του ’60, ζωντανεύει σήμερα που η παρακμή των Ηνωμένων Πολιτειών συνιστά ένα από τα στοιχεία που προσδιορίζουν την πραγματικότητα της εποχής μας.
Απέναντι στην διαδικασία αποσύνθεσης της παγκοσμιοποίησης, οι Ρώσσοι ηγέτες διαμόρφωσαν την ιδέα της “κυρίαρχης δημοκρατίας”. Ένας πολυπολικός κόσμος επιβάλλει κανόνες που οφείλουν να γίνουν δεκτοί από το σύνολο των συμμετεχόντων. Για τον λόγο αυτόν, η εθνική κυριαρχία, που η παγκοσμιοποίηση και η Ε.Ε. έχουν “ποινικοποιήσει” ως το έσχατο αμάρτημα, παραμένει θεμελιώδης αξία στον πολυπολικό κόσμο.

Όπως έχει εξηγήσει επανειλημμένα ο Βλαδίμηρος Πούτιν, δεν θα έπρεπε να υπάρχει οργάνωση της κοινωνίας των εθνών χωρίς να γίνεται σεβαστή η εθνική κυριαρχία καθεμιάς χώρας από αυτές.
Ίσως να έχει κατά νου μια θέση του Τσε Γκεβάρα, που διαχώριζε τις χώρες με πραγματική εθνική κυριαρχία από αυτές που είναι φαινομενικά κυρίαρχες αλλά η μοίρα τους βρίσκεται στην πραγματικότητα στα χέρια των πολυεθνικών.

Η έννοια αυτή, της κυρίαρχης δημοκρατίας, εμπεριέχει μια ξεκάθαρη αναφορά στον Φραγκλίνο Ρούζβελτ, τον άνθρωπο του New Deal και του ελέγχου των “αγορών”, στα πλαίσια ενός “πολιτισμένου καπιταλισμού”.

Οι ελίτ της Ευρώπη σήμερα έχουν ξεχάσει αυτές τις αξίες, επισημαίνει ο Γάλλος οικονομολόγος Ζακ Σαπίρ, και οπαδός της εξόδου της Γαλλίας από το Ευρώ. “Αφήνονται στις διεστραμμένες απολαύσεις της οικειοθελούς δουλείας”, που ισχύει λόγω της σημερινής κατάστασης των κρατών-μελών εντός της Ένωσης”.

Αυτές οι ελίτ, όμως, αρχίζουν σταδιακά να χάνουν το παιχνίδι, όπως δείχνει το βρετανικό δημοψήφισμα υπέρ του BREXIT, η αυξανόμενη αντίδραση των Ευρωπαίων πολιτών και η κατακόρυφη άνοδος του ευρωσκεπτικισμού παντού. Στα ίδια πλαίσια κινείται και η “απειθαρχία” του αμερικανικού λαού με την μεγάλη υποστήριξή του στον “λαϊκιστή” Τραμπ, τον οποίο απορρίπτει συλλήβδην όλη η αμερικανική ελίτ.

Σύμφωνα με τεκμηριωμένες εκτιμήσεις, οι Επικυρίαρχοι φαίνεται να έχουν χωριστεί σήμερα σε δύο διαφορετικές εναλλακτικές λύσεις. Η πρώτη φαίνεται να επιλέγει μια παρατεταμένη, αγωνιώδη, πολιτική λιτότητας και σταδιακής εξαθλίωσης των κοινωνιών με παράλληλη κατάργηση της εθνικής κυριαρχίας, όπως γίνεται στο πειραματόζωο “Ελλάς” με τα μνημόνια. Μετά από δεκαετίες παρακμής, φτώχειας και αστυνομικού κράτους (ήδη κοντεύουμε μια δεκαετία από το 2009, που άρχισε αυτή η πολιτική στην χώρα μας), οι κοινωνίες σιγά-σιγά θα μεταλλαχθούν, οι μεγαλύτερες γενιές, που έχουν μνήμες ιστορίας, πατρίδα και αξιοπρέπειας, θα εκλείψουν και θα μείνουν όσοι έχουν υποστεί “εξ απαλών ονύχων” την πολυπολιτισμική πλύση εγκεφάλου και την προπαγάνδα της “ελαστικής εργασίας” για να προσκυνούν την Νέα Τάξη… “Μένουμε Δούλοι”! Όπως έλεγε και σ’ ένα ποίημά της η ανυπότακτη Κατερίνα Γώγου, “…γλείφοντας, υπογράφοντας, ικετεύοντας κι ουρλιάζοντας ξεφτιλισμένα ΝΑΙ, ΝΑΙ, ΝΑΙ, ΝΑΙ!”.

Οι πρεσβεύοντες την παραπάνω θέση είναι οι πιο κυνικοί “ρεαλιστές” στις τάξεις των επικυρίαρχων ελίτ, αυτοί που σχεδιάζουν τα πλάνα τους για δεκαετίες, πίσω από τα έθνη, και δεν βιάζονται να αποκαλυφθούν, αρκεί να κρατούν οι ίδιοι τον έλεγχο του νομίσματος. Καταλαβαίνετε τι εννοώ.

Η άλλη τάση στην Λέσχη Μπίλντερμπεργκ και στα διάφορα κέντρα δύναμης της υπερεθνικής ελίτ είναι οι ζηλωτές, οι διαρκείς “ναζί”, αυτοί που φοβούνται ότι οι WASP (Αγγλοσάξωνες Προτεστάντες) θα ταρακουνηθούν σοβαρά από τις εξελίξεις και μπορεί να τους ξεφύγει η πρωτοκαθεδρία σ’ έναν πολυπολικό κόσμο. Αυτοί προωθούν μια δραματική, “σκληροπυρηνική”, πίεση στις κοινωνίες με κίνδυνο να προκληθεί σοβαρή ύφεση, κραχ και παρατεταμένο χάος στον κόσμο, ρισκάροντας ακόμα κι έναν Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Πολλοί τραπεζίτες, που ανήκουν στις τάξεις των πρώτων, εκφράζουν μεγάλη ανησυχία για το δικό τους μέλλον και θεωρούν την δεύτερη λύση των “σκληροπυρηνικών” μη βιώσιμη… ‘Ισως γι’ αυτό τα τελευταία χρόνια βρίσκονται πολλοί τραπεζίτες σε Αμερική και Ευρώπη “αυτοκτονημένοι” ή περιέργως νεκροί.

Τα μέτωπα του πολέμου ήδη έχουν αρχίσει να διακρίνονται στον παγκόσμιο χάρτη και το μόνο που θα μένει σε λίγο είναι να πατηθεί το “enter” για την κλιμάκωση, ακόμα και την πυρηνική, των συγκρούσεων. Μιλάμε για δευτερόλεπτα. Ο Βούλγαρος δημοσιογράφος Krassimir Ivandjiiski, συντάκτης του περιοδικού “Strogo Sekretno”, προβλέπει ότι, στο πλαίσιο αυτό, τα Βαλκάνια μετατρέπονται και πάλι στην πυριτιδαποθήκη της Ευρώπης. Οι επιθετικές δυνάμεις ΗΠΑ και ΝΑΤΟ δείχνουν να βαδίζουν στα τυφλά, ποντάροντας στο Χάος. Η Ρωσσία, αντίθετα, έχει σχέδιο και περιμένει, δεν κάνει άγαρμπες κινήσεις. Παρ’ όλα αυτά, τα δυτικά μέσα ενημέρωσης παπαγαλίζουν την προπαγάνδα ότι ο Πούτιν είναι ο επιτιθέμενος που απειλεί την παγκόσμια ειρήνη.

Η απομάκρυνση της Βρετανίας από το υπερκράτος των Βρυξελλών ενισχύει τον αντιγερμανικό πόλο δύναμης και σίγουρα θα παρασύρει κι άλλες χώρες που παραδοσιακά στέκονταν στο πλευρό των “θαλάσσιων δυνάμεων” εκτός Ε.Ε., της Ελλάδας συμπεριλαμβανομένης.

Με αυτά που συμβαίνουν στην “αποκεκαλυμμένη” και αποτυχημένη Παγκοσμιοποίηση, όλες οι ιδεολογικοφιλοσοφικές προσεγγίσεις της πραγματικότητας παραδέχονται ότι η «επανάσταση» που θα γκρεμίσει το σύστημα περιμένει κυριολεκτικά στην γωνία εδώ και καιρό. Όμως το σύστημα, στην Δύση κυρίως, αφού δεν μπορεί να ασκήσει κλασσική καταστολή και να χρησιμοποιήσει τους παλιούς μηχανισμούς ταξικής βίας, κάνει κάτι άλλο πιο «μαγικό»: καταφέρνει μέσα από μια «χωροχρονική» ταχυδακτυλουργία και …απομακρύνει συνεχώς την «γωνία», κερδίζοντας χρόνο.

Το τέλος του κόσμου όπως τον ξέραμε έχει αρχίσει, όμως η διαδικασία είναι τόσο αργόσυρτη και αντιφατική, που όλοι βιώνουν μια εικόνα “παγωμένη”, μια ατέλειωτη καθημερινότητα, ένας τέλος …δίχως τέλος. Κι αυτό δημιουργεί μεγαλύτερη απόγνωση.

Αυτό είναι ουσιαστικά το Σχέδιο χωρίς σχέδιο, όπως ένα απέραντο κρεμμύδι, όλο φλούδες, που έχει το κέντρο του παντού και την περιφέρειά του πουθενά. Ο Ουμπέρτο Έκο στο «Εκκρεμές του Φουκώ» το παρομοιάζει με τον δακτύλιο του Μέμπιους, που είναι το πιο απλό παράδειγμα μιας μη-προσανατολισμένης τοπολογικής πολλαπλότητας. Με πολύ θάρρος και με πολύ πίστη ότι τίποτα δεν είναι αδύνατο, μπορούμε να τον φαντασθούμε. Η δυσκολία γεννιέται από το γεγονός ότι ζούμε μέσα σ’ έναν τρισδιάστατο χώρο.

«Ο αληθινός μυημένος είναι αυτός που ξέρει ότι το ισχυρότερο μυστικό είναι ένα μυστικό χωρίς περιεχόμενο, διότι κανένας εχθρός δεν θα καταφέρει να τον κάνει να το ομολογήσει και κανένας πιστός δεν θα καταφέρει να του το αποσπάσει», για να θυμηθούμε πάλι τον Έκο.

Η «μύηση» είναι να μάθεις να μην σταματάς ποτέ να ξεφλουδίζεις τον κόσμο-κρεμμύδι, κλείνοντας τ’ αυτιά στις σειρήνες της σκόπιμης σύγχυσης. Η προσπάθεια για αντίσταση είναι υποχρέωση κάθε ανθρώπου, η επίτευξη άμεσου αποτελέσματος δεν είναι υποχρέωση κανενός μέσα σε τόσο αντίξοες συνθήκες. Ούτε είναι αναγκαία και ικανή συνθήκη. Με αυτά τα δεδομένα, η απογοήτευση είναι ανόητη αντίδραση γιατί το ζητούμενο δεν είναι να φέρουμε μόνοι μας το αποτέλεσμα, αλλά το να δείξουμε με την στάση μας ότι δεν παραιτούμεθα, ότι το αιτούμεθα κι επομένως το αξίζουμε. Μόνο έτσι, ό,τι και να γίνει, η κάθαρση θάρθει τελικά “σαν αστραπή”, όπως στις αρχαίες τραγωδίες ο “από μηχανής θεός”.