Το ευρώ είναι ελαττωματικό από τη γένεσή του, υποστηρίζει ο νομπελίστας οικονομολόγος Τζόζεφ Στίγκλιτς, εκτιμώντας ότι έχει έρθει η ώρα για μια συνολική
αναθεώρηση του κοινού νομίσματος, ενώ δεν αποκλείει και την διάλυση της Ευρωζώνης.
Σε άρθρο του στους Financial Times, τονίζει ότι από την κρίση του 2008 και μετά η Ευρωζώνη δεν τα πάει πολύ καλά, παρά τις υποσχέσεις ευημερίας που έφερε μαζί του το ευρώ.
Αν αναλύσει κανείς το τι πήγε στραβά, διαπιστώνει, σύμφωνα με τον Στίγκλιτς, ότι το πρόβλημα δεν είναι θέμα διαχείρισης των μεταρρυθμίσεων, όπως πολλοί εικάζουν, αλλά τα θεμελιώδη προβλήματα στη δομή της Ευρωζώνης, τους κανόνες και θεσμούς που την καθοδηγούν και την συνιστούν, τα οποία, ίσως αποδειχθούν ανυπέρβλητα και να προκαλέσουν ακόμα και τη διάλυση της ζώνης.
«Ήταν σχεδόν αναπόφευκτο ότι η αφαίρεση δύο βασικών μηχανισμών προσαρμογής, όπως τα επιτόκια και οι ισοτιμίες, χωρίς να μπει κάτι άλλο στη θέση τους, θα καθιστούσαν δύσκολη την μακροοικονομική προσαρμογή. Αν προστεθεί σε αυτό μια κεντρική τράπεζα με την εντολή να εστιάζει στον πληθωρισμό και με τις χώρες να περιορίζονται επιπρόσθετα από τα ελλείμματά τους, το αποτέλεσμα θα είναι υπερβολικά υψηλή ανεργία και ακαθάριστο εγχώριο προϊόν συστηματικά κάτω της δυνητικής παραγωγής. Με τις χώρες να δανείζονται σε ένα νόμισμα που δεν είναι υπό τον έλεγχό τους, και χωρίς κανένα εύκολο μηχανισμό ελέγχου των εμπορικών ελλειμμάτων, οι κρίσεις ήταν προβλέψιμες» αναφέρει χαρακτηριστικά ο οικονομολόγος.
Όσον αφορά τα μέτρα που μπορούν να υιοθετηθούν για να λειτουργήσει το ευρώ, ο ίδιος αναφέρει ότι είναι σημαντικό να υπάρξουν αλλαγές προς την κατεύθυνση της ενοποίησης, όπως μια κοινή τραπεζική ένωση, κοινή ασφάλιση στις καταθέσεις, ευρωομόλογα για την αμοιβαιοποίηση του χρέους αλλά και κανόνες για τον περιορισμό των εμπορικών πλεονασμάτων και μια νομισματική πολιτική που θα εστιάζει όχι μόνο στον πληθωρισμό αλλά και στην απασχόληση και την ανάπτυξη.
Παράλληλα, τάσσεται υπερ της μετατόπισης από τη λιτότητα στην ανάπτυξη αλλά και μιας πολιτικής βοήθειας προς τις βραδυκίνητες οικονομίες, κάτι που όμως αυτή τη στιγμή, μάλλον αποτελεί μακρινό «όνειρο», όπως λέει.
Τέλος, υποστηρίζει ότι το τέλος του ευρώ, κατά προτίμηση με ένα «φιλικό διαζύγιο» κι ένα ευέλικτο ευρωσύστημα με ένα ισχυρό Βόρειο Ευρώ και ένα πιο μαλακό Νότιο Ευρώ, δεν αποτελεί το τέλος του ευρωπαϊκού project, αλλά δεν θα είναι εύκολο. «Το ευκολότερος τρόπος για να γίνει αυτό είναι να μετατραπούν όλα τα χρέη σε ευρώ, ως χρέη σε “Νότιο Ευρώ”» σημειώνει, προσθέτοντας ότι το ευρώ έχει γίνει πλέον αυτοσκοπός. «Η Ευρώπη ίσως πρέπει να εγκαταλείψει το ευρώ για να σώσει την Ευρώπη και το ευρωπαϊκό πρότζεκτ» καταλήγει.
.newmoney
