Στις περιπτώσεις που ο εργοδότης υποβάλλεται σε έξωση από τον ιδιοκτήτη του ακινήτου στο οποίο στεγάζεται η επιχείρηση, λόγω μη ανταπόκρισής του στις
οικονομικές υποχρεώσεις έναντι του ιδιοκτήτη, εξακολουθεί και υπάρχει η υποχρέωση απασχόλησης των εργαζομένων από τον εργοδότη, δηλαδή οφείλει ο εργοδότης να αποδέχεται τις υπηρεσίες των μισθωτών σύμφωνα με το άρθρο 61 του Ν.4139/2013, διαφορετικά καθίσταται υπερήμερος έναντι των εργαζομένων.
Το συγκεκριμένο φαινόμενο (έξωση εργοδότη) συναντούμε όλο και πιο συχνά στην αγορά εργασίας λόγω των δύσκολων οικονομικών συνθηκών και της παρατεταμένης οικονομικής κρίσης και αφορά ακόμη και επιχειρήσεις μεγάλου οικονομικού μεγέθους καθώς και επιχειρήσεις με μεγάλο αριθμό καταστημάτων.
Η μη αποδοχή της εργασίας του μισθωτού λόγω της έξωσης, καθιστά τον εργοδότη υπερήμερο, γεγονός που δημιουργεί την υποχρέωση της καταβολής του μισθού στον εργαζόμενο έστω και αν αυτός δεν απασχολήθηκε.
οικονομικές υποχρεώσεις έναντι του ιδιοκτήτη, εξακολουθεί και υπάρχει η υποχρέωση απασχόλησης των εργαζομένων από τον εργοδότη, δηλαδή οφείλει ο εργοδότης να αποδέχεται τις υπηρεσίες των μισθωτών σύμφωνα με το άρθρο 61 του Ν.4139/2013, διαφορετικά καθίσταται υπερήμερος έναντι των εργαζομένων.
Το συγκεκριμένο φαινόμενο (έξωση εργοδότη) συναντούμε όλο και πιο συχνά στην αγορά εργασίας λόγω των δύσκολων οικονομικών συνθηκών και της παρατεταμένης οικονομικής κρίσης και αφορά ακόμη και επιχειρήσεις μεγάλου οικονομικού μεγέθους καθώς και επιχειρήσεις με μεγάλο αριθμό καταστημάτων.
Η μη αποδοχή της εργασίας του μισθωτού λόγω της έξωσης, καθιστά τον εργοδότη υπερήμερο, γεγονός που δημιουργεί την υποχρέωση της καταβολής του μισθού στον εργαζόμενο έστω και αν αυτός δεν απασχολήθηκε.
Ο εργοδότης απαλλάσσεται από την καταβολή μισθού μόνο όταν η μη απασχόληση του μισθωτού οφείλεται σε λόγους ανωτέρας βίας (σεισμοί, πλημμύρες, πρωτοφανή φυσικά φαινόμενα, κ.λ.π).
Όπως είναι εύκολα αντιληπτό, η μη ανταπόκριση του εργοδότη στις οικονομικές υποχρεώσεις του έναντι του ιδιοκτήτη του ακινήτου και η επερχόμενη έξωση δεν αποτελεί ανωτέρα βία.
Στην περίπτωση της υπερημερίας του εργοδότη λόγω μη απασχόλησης του μισθωτού, ο εργαζόμενος ενώ δικαιούται τον μισθό του, δεν υποχρεούται να παράσχει την εργασία σε άλλο χρόνο.
Σύμφωνα με τη διάταξη του άρθρου 61 του Ν.4139/2013 ο εργαζόμενος παράλληλα με τους μισθούς υπερημερίας έχει το δικαίωμα να απαιτήσει την πραγματική απασχόλησή του, από τον εργοδότη.
Όπως αναφέρεται στην αιτιολογική έκθεση της διάταξης, η εργασία αποτελεί κατ’εξοχήν έναν από τους σπουδαιότερους παράγοντες της ανάπτυξης της προσωπικότητας του ανθρώπου. Η αξίωση για μισθούς υπερημερίας δεν αρκεί από μόνη της για την προστασία του δικαιώματος της εργασίας. Η αναγνώριση του δικαιώματος για πραγματική απασχόληση εναρμονίζεται καλύτερα με την υποχρέωση πρόνοιας που έχει ο εργοδότης (άρθρο 288 ΑΚ) καθώς και με τη συνταγματική προστασία του δικαιώματος εργασίας (άρθρο 22 Συντ.).
Όσο αφορά τη χορήγηση της κανονικής άδειας στον μισθωτό σε αυτές τις περιπτώσεις μονομερώς, με απόφαση του εργοδότη μέχρι να βρεθεί μια λύση όπως συχνά προβάλλεται ο εν λόγω ισχυρισμός, τονίζουμε ότι η μονομερής χορήγηση κανονικής άδειας στον μισθωτό απαγορεύεται σύμφωνα με τις διατάξεις του Α.Ν 539/1945 και για να προκριθεί η συγκεκριμένη λύση, απαιτείται οπωσδήποτε η συμφωνία του εργαζόμενου.
Σε διαφορετική περίπτωση δεν είναι νόμιμος ο τρόπος χορήγησης της άδειας και οδηγούμαστε στο ίδιο ακριβώς αποτέλεσμα, στην υπερημερία του εργοδότη.
Βασίλης Τραϊανόπουλος
Επιθ. Εργασιακών Σχέσεων
