Σε αναπόδραστη αλλαγή της ελληνικής ιδιοκτησίας της βιομηχανίας και γενικότερα της ελληνικής επιχειρηματικότητας οδηγούν, οι φόροι, το υψηλό κόστος χρηματοδότησης, οι υψηλές τιμές ρεύματος (εξαιτίας του μονοπωλιακού και
στρεβλού καθεστώτος της ενέργειας). Μέσα σε ημέρα, πωλήθηκαν 4 εργοστάσια σε μια πορτογαλική εταιρεία ενώ μια εισηγμένη πώλησε θυγατρική της στην Ρουμανία για να εξυπηρετήσει τον δανεισμό της.
Μια ιστορική υαλουργία, η Γιούλα, αναγκάστηκε να πουλήσει 4 εργοστάσια της (ένα σε Ελλάδα, δυο σε Βουλγαρία, ένα σε Ρουμανία) προκειμένου να απαλλαγεί από δανεισμό 335 εκατ. ευρώ και απαλλαγμένη από χρέη να ξεκινήσει από την αρχή στα τρία εργοστάσια που έχουν μείνει.
Η Γιούλα, η οποία ιδρύθηκε το 1947 στο Αιγάλεω, κατασκευάζοντας γυάλινα χειροποίητα επιτραπέζια είδη εξελίχθηκε σε ηγετική εταιρεία στον κλάδο της. Η έναρξη της κρίσης, το 2008-2009, την οδήγησε αρχικά στην μεταφορά των μονάδων στο εξωτερικό, καθώς το φυσικό αέριο στην Ελλάδα είναι κατά 50% ακριβότερο, ενώ το ρεύμα κατά 40% υψηλότερο.
Επίσης, η μονοπωλιακή συμπεριφορά της ΔΕΠΑ και των θυγατρικών της οδηγεί τις βιομηχανίες σε φυγή – όταν δεν μπορούν να εξασφαλίσουν την φθηνή ενέργεια που αποτελεί το 60% του κόστους παραγωγής. Από το 2004, ένας μεγάλος όμιλος η Βιοχάλκο είχε κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου για την ενέργεια, αλλά όλες οι ηγεσίες στο υπουργείο Ανάπτυξης και Βιομηχανίας δεν ενδιαφέρθηκαν να διατηρήσουν την ελληνική παραγωγή. Το αποτέλεσμα ήταν η Βιοχάλκο να προχωρήσει σε συγχωνεύσεις μεταξύ των θυγατρικών της και να μεταφέρει την εταιρεία Συμμετοχών στο Βέλγιο, αλλάζοντας την φορολογική έδρα. Τα εργοστάσια, ευτυχώς, δεν μπορούν να φύγουν, ωστόσο είναι ο μοναδικός δρόμος αντίδρασης απέναντι στο υψηλό κόστος ενέργειας και την υψηλή χρηματοδότηση.
Οι ελληνικές βιομηχανίες, όπως η Γιούλα, η Βιοχάλκο δεν αντέχουν επίσης να δανείζονται με 8% – όταν οι ανταγωνιστές τους δανείζονται με 1%, όπως συνέβη με την Πορτογαλική Vidro η οποία απέκτησε τα 4 εργοστάσια. Το ίδιο συμβαίνει και ως προς το κόστος παραγωγής. Η τιμή ρεύματος είναι κατά 40% ακριβότερη – και μόνο μονάδες όπως η Αλουμίνιον που εξασφάλισε σταθερή τιμή μπορεί να επιβιώσει αφού βεβαίως πρώτα μείωσε σημαντικά το λειτουργικό κόστος σ όλη την διαδικασία.
Πρόσκαιρα το 2014, το ελληνικό υπουργείο Βιομηχανίας προχώρησε- σε συμφωνίες μέσω της ΔΕΗ- για συμβάσεις με τις βιομηχανίες, και έτσι κατά κάποιο τρόπο, οι μονάδες της Βιοχάλκο και οι υπόλοιπες βιομηχανίες μπόρεσαν να αντέξουν στην συνέχιση της παραγωγής. Εμπόδια επίσης στις αλλαγές στην ενέργεια έθεσε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή (ιταλός κ. Βιβιανί ) ο οποίος σε συνεργασία με τους δανειστές πέρασε διατάξεις που πλήττουν την ελληνική βιομηχανία προς όφελος των ευρωπαϊκών.
Χαριστική βολή από τον δανεισμό της χώρας και το αδύναμο τραπεζικό σύστημα.
Τα ελληνικά ομόλογα συνεχίζουν να διαπραγματεύονται πάνω από 8% αντανακλώντας τις ανησυχίες των ξένων επενδυτών. Είναι χαρακτηριστικό, ότι τα βραχυπρόθεσμα εξάμηνα έντοκα γραμμάτια κινούνται στο 2,1%, ενώ τα ομόλογα λήξης 2017 έχουν επιτόκια 5,1%. Η μεγάλη αυτή διαφορά σημαίνει ότι η έξοδος της χώρας στις αγορές θα καθυστερήσει. Μόνο εταιρείες που διαθέτουν εξαγωγές και εμπεριέχουν λιγότερο ελληνικό ρίσκο μπορούν να αντλήσουν φθηνότερο χρήμα από τις αγορές (ΤΙΤΑΝ, ΕΛΠΕ κλπ).
Η αδυναμία των ελληνικών επιχειρήσεων να στραφούν τις αγορές και το διαλυμένο τραπεζικό σύστημα (από τους κεφαλαιακούς ελέγχους και τα κόκκινα δάνεια) οδηγεί αναγκαστικά είτε σε πώληση των επιχειρήσεων, είτε στην είσοδο νέων επενδυτικών κεφαλαίων. Η δημοσίευση του νέου νόμου που θα καλύπτει τα τραπεζικά στελέχη για την πώληση και την εκμετάλλευση δανείων θα σημάνει την εκκίνηση για την αλλαγή της ελληνικής επιχειρηματικότητας. Το μόνο ενθαρρυντικό στοιχείο στην όλη διαδικασία είναι ότι οι διοικήσεις των τραπεζών θα παραμείνουν κατά το μεγαλύτερο μέρος σε ελληνικά χέρια, έτσι μπορεί να αποτραπούν- όσο είναι δυνατόν- η είσοδος ξένων κεφαλαίων που θα έχουν και διαφορετικούς στόχους.
newmoney
