Μία σημαντική απόφαση εξέδωσε το Συμβούλιο της Επικρατείας σχετικά με την εγκατάσταση των μονάδων διαχείρισης επικίνδυνων βιομηχανικών αποβλήτων πανελλαδικής εμβέλειας.
Ρεπορτάζ: Πωλίνα Βασιλοπούλου
Το Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο ασχολήθηκε με το ζήτημα μετά από προσφυγή που έκανε η Περιφέρεια Δυτικής Μακεδονίας κατά του υπουργού Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής, με αφορμή την έγκριση της τεχνικής περιβαλλοντικής μελέτης για το έργο «Κατασκευή τριών νέων κυψελών εντός υφιστάμενου Χώρου Διαχείρισης Βιομηχανικών Αποβλήτων σε λιγνιτωρυχείο της ΔΕΗ ΑΕ» στην Κοζάνη.
Σύμφωνα με όσα επισημαίνει το Συμβούλιο της Επικρατείας στην υπ’ αριθμόν 1682/2016 απόφασή του «μια μονάδα διαχείρισης επικινδύνων αποβλήτων, ακόμη και εάν διαθέτει έγκριση περιβαλλοντικών όρων εκδοθείσα υπό το καθεστώς του ν. 1650/1986, όπως τροποποιήθηκε με τον ν. 3010/2002, εφόσον δεν είχε λάβει και την ειδική άδεια για τη διαχείριση επικινδύνων αποβλήτων της κ.υ.α. ΗΠ 13588/725/2006, δεν δύναται να λειτουργήσει υπό το καθεστώς των νόμων 4014/2011 και 4042/2012 μόνο με την παλαιότερη περιβαλλοντική αδειοδότηση και την προβλεπόμενη στο άρθρο 36 του ν. 4042/2012 άδεια λειτουργίας».
Και αυτό διότι, όπως εξηγούν οι σύμβουλοι επικρατείας, «ορισμένες από τις προϋποθέσεις που απαιτούνται κατά νόμον για την αδειοδότηση μιας τέτοιας μονάδας, οι επιπτώσεις της οποίας ενδέχεται να είναι ιδιαιτέρως σημαντικές, όπως π.χ. το ασφαλιστήριο συμβόλαιο, δεν είχαν αποτελέσει αντικείμενο ελέγχου και αξιολογήσεως στο στάδιο της εγκρίσεως περιβαλλοντικών όρων κατά τον ν. 1650/1986, ούτε προβλέπεται ο έλεγχός τους κατά τη χορήγηση της αδείας λειτουργίας του άρθρου 36 του ν. 4042/2012».
Επιπλέον, στο σκεπτικό του ΣτΕ επισημαίνεται πως αυτό έχει ως συνέπεια μια μονάδα που είχε, ενδεχομένως, εφοδιασθεί προ του ν. 4014/2011 με έγκριση περιβαλλοντικών όρων, της οποίας δεν έχει παρέλθει ο χρόνος ισχύος, δεν είχε λάβει όμως και την ειδική άδεια της κ.υ.α. ΗΠ 13588/725/2006, πρέπει, κατά τους νόμους 4014/2011 και 4042/2012, να εφοδιασθεί αφενός με νέα Απόφαση Έγκρισης Περιβαλλοντικών Ορών (ΑΕΠΟ) και αφετέρου με άδεια λειτουργίας. Παράλληλα, τονίζεται πως η έγκριση Τεχνικής Περιβαλλοντικής Μελέτης (ΤΕΠΕΜ), κατά το άρθρο 7 παρ. 2 του ν. 4014/2011, και η άδεια λειτουργίας, κατά το άρθρο 36 του ν. 4042/2012, δεν αρκούν στην περίπτωση αυτή, διότι οι πράξεις αυτές δεν υποκαθιστούν πλήρως την ελλείπουσα άδεια διαχείρισης της κ.υ.α. ΗΠ 13588/725/2006 ούτε, κατά μείζονα λόγο, την ΑΕΠΟ του ιδίου ν. 4014/2011, εφόσον ορισμένες σημαντικές προϋποθέσεις, που εξετάζονταν κατά τη χορήγηση της ειδικής άδειας της ανωτέρω κ.υ.α. και όχι κατά την έκδοση της πράξεως εγκρίσεως περιβαλλοντικών όρων του ν. 1650/1986, δεν εξετάζονται, υπό το νυν ισχύον καθεστώς, κατά τη χορήγηση της άδειας λειτουργίας, ούτε αποτελούν αντικείμενο της ΤΕΠΕΜ.
Τι δεν αξιολόγησαν οι προγενέστεροι νόμοι
Σύμφωνα με το ΣτΕ η παραπάνω αλλαγή των δεδομένων καθίσταται αναγκαία γιατί, όπως τονίζεται, «ορισμένες από τις προϋποθέσεις που απαιτούνται κατά νόμον για την αδειοδότηση μιας τέτοιας μονάδας, οι επιπτώσεις της οποίας ενδέχεται να είναι ιδιαιτέρως σημαντικές, όπως π.χ. το ασφαλιστήριο συμβόλαιο, δεν είχαν αποτελέσει αντικείμενο ελέγχου και αξιολογήσεως στο στάδιο της εγκρίσεως περιβαλλοντικών όρων κατά τον ν. 1650/1986, ούτε προβλέπεται ο έλεγχός τους κατά τη χορήγηση της αδείας λειτουργίας του άρθρου 36 του ν. 4042/2012. Κατά συνέπεια, μια μονάδα που είχε, ενδεχομένως, εφοδιασθεί προ του ν. 4014/2011 με έγκριση περιβαλλοντικών όρων, της οποίας δεν έχει παρέλθει ο χρόνος ισχύος, δεν είχε λάβει όμως και την ειδική άδεια της κ.υ.α. ΗΠ 13588/725/2006, πρέπει, κατά τους νόμους 4014/2011 και 4042/2012, να εφοδιασθεί αφενός με νέα ΑΕΠΟ και αφετέρου με άδεια λειτουργίας».
Επιπλέον, το ΣτΕ ξεκαθαρίζει πως στην περίπτωση αυτή η έκδοση της απαιτούμενης νέας ΑΕΠΟ πρέπει να προηγείται της τυχόν εγκρίσεως ΤΕΠΕΜ, καθώς και της άδειας λειτουργίας. Με αυτό το σκεπτικό το ΣτΕ ακύρωσε την επίδικη απόφαση έγκρισης των περιβαλλοντικών όρων καθώς έκρινε πως «την εγκριθείσα ΤΕΠΕΜ δεν εξειδικεύονται απλώς, στις τεχνικές τους λεπτομέρειες, οι περιβαλλοντικοί όροι της κ.υ.α., αλλά τροποποιείται ουσιωδώς η δραστηριότητα για την οποία εκδόθηκε η απόφαση αυτή, ως προς τον τόπο προελεύσεως των επικινδύνων αποβλήτων, την ποσότητά τους σε βάρος και την αναλογική σχέση τους με τα προϊόντα αμιάντου. Καθίσταται δηλαδή ο επίδικος ΧΔΒΑ από χώρος για τη διαχείριση, κατά κύριο λόγο, προϊόντων αμιάντου προερχομένων από τις εγκαταστάσεις της ΔΕΗ στην Κοζάνη, χώρος για τη διαχείριση μεγάλων ποσοτήτων άλλων επικινδύνων βιομηχανικών αποβλήτων προερχομένων από όλη τη χώρα».
Η Άποψη
