Αγωγή οδηγού ΙΧΕ κατά της κατασκευάστριας εταιρίας ελαστικών για την πρόκληση υλικών ζημιών του οχήματός του από εκτροπή και πρόσκρουση σε μεταλλικό στηθαίο, λόγω θραύσης ελαττωματικού ελαστικού, απορριφθείσα ως αναπόδεικτος πρωτοδίκως και κατ΄ έφεση. ΑΠ1304/2014, ΕΣυγκΔ 2014/508
Καταδίκη Οδηγού επί Ανθρωποκτονία εξ αμελείας, συνισταμένης εις το ότι έθεσε σε κυκλοφορία όχημα με εφθαρμένα λάστιχα και είχε ηυξημένη ταχύτητα σε ολισθηρό δρόμο λόγω πιπτούσης βροχής, με αποτέλεσμα να εκτραπεί εις το
αντίθετο ρεύμα και να συγκρουσθεί μετά του κανονικώς κινουμένου οχήματος και να προκαλέσει θάνατον και τραυματισμούς. ΑΠ.1123/1983, ΕΣυγκΔ 1990/549.
Συνυπαιτιότητα 20% του εν μέθη οδηγού ΙΧΦ, ο οποίος, αν και πλησίαζε σε ισόπεδο οδικό κόμβο χωρίς ορατότητα, δεν μείωσε την ταχύτητα του οχήματός του (παράβ. άρθρου 19 § 2 ΚΟΚ), δεδομένου δε ότι η κατάσταση όλων των ελαστικών επισώτρων των τροχών του ογκώδους οχήματός του δεν ήταν καλή και συνεπώς δεν είχαν επαρκή πρόσφυση στο οδόστρωμα και απαιτούνταν συνεχώς μεγαλύτερη απόσταση για την ακινητοποίησή του. ΑΠ 1305/2013, ΕΣυγκΔ 2013/361.
Ρήξη εμπροσθίου αριστερού ελαστικού δεν αποτελεί περίπτωση ανωτέρας βίας αφού συνδέεται με τους τυπικούς κινδύνους – συνήθεις στη λειτουργία του αυτοκινήτου.ΚΑΙ Εν όψει μεγάλης ταχύτητος, εκτροπή αριστερά και μετωπική σύγκρουση μετά αντιθέτως κανονικώς κινουμένου, Εφ.Αθ.2971/1990, ΕΣυγκΔ 1991/549
Αποκλειστική υπαιτιότητα του οδηγού του λεωφορείου, ο οποίος με αυξημένη για τις περιστάσεις ταχύτητα (νύκτα, υγρό οδόστρωμα κλπ), επιχειρώντας να εισέλθει στην τρίτη λωρίδα αυτοκινητοδρόμου, (στην γέφυρα του Αλιάκμονα), απώλεσε τον έλεγχο του οχήματός του, με αποτέλεσμα την εκτροπή του επί των προστατευτικών κιγκλιδωμάτων και την εν συνεχεία πτώση του από ύψους 9 μέτρων στην κήτη του ποταμού Αλιάκμονα. Στην πρόκληση του ανωτέρω ατυχήματος, συνέβαλε καθοριστικά η εμφανής παλαιότητα των ελαστικών των οπίσθιων τροχών του λεωφορείου, η οποία μπορούσε να διαπιστωθεί οπτικά και με γυμνό μάτι. Το ύψος του πάχους πέλματος τους ευρίσκετο εκτός των πλαισίων που καθόριζε ο νόμος, η κατάσταση όμως των ελαστικών, – (διαφορετική σκληρότητα – λόγω παλαιότητας) και η φθορά που παρουσίαζαν, σε συνδυασμό με την αυξημένη ταχύτητα, που κινούνταν το λεωφορείο πάνω στο υγρό οδόστρωμα , είχε ως αποτέλεσμα την μειωμένη αποτελεσματικότητα του συστήματος πεδήσεως και την μη σωστή λειτουργία του συστήματος ανάρτησης του οχήματος , όταν αυτό κινήθηκε υπό γωνία, κατά τη διάρκεια του ελιγμού που επιχείρησε (αλλαγή λωρίδας), αφού υπό τις περιστάσεις αυτές δεν υπάρχει καλή πρόσφυση των τροχών στο οδόστρωμα. Μον.Πρ.Θεσ. 22529/2004 ΕΣυγκΔ 2005/ 333
Ισχυρισμός εναγομένων περί συνδρομής ΑΝΩΤΕΡΑΣ ΒΙΑΣ απορριπτέος ΔΙΟΤΙ η ύπαρξη ΛΑΚΚΟΥΒΑΣ στο οδόστρωμα και το ΚΛΑΤΑΡΙΣΜΑ ελαστικού, συνεπεία του οποίου το αυτοκίνητο ξεφεύγει από την κανονική του πορεία, ΔΕΝ συνιστούν περιπτώσεις ανωτέρας βίας. Μον.Πρ.Κατερ.257/1999, 2000/502
Περισσότερες πληροφορίες από την Επιθεώρηση Συγκοινωνιακού Δικαίου
Asfalisinet.gr
