Παράσυρση πεζών αποβιβασθέντων από λεωφορείο. Ποιος φταίει;

Επιβάτης λεωφορείου που στάθμευσε σε χωμάτινο έρεισμα Εθνικής Οδού, αφού αποβιβάσθηκε από την μπροστινή πόρτα του και ενώ επιχειρούσε να διέλθει κάθετα το οδόστρωμα παρασύρθηκε από ΙΧ όχημα ενώ ξεπρόβαλε από την

Συνυπαιτιότητα κατά 70% του οδηγού του λεωφορείου ο οποίος από αμέλειά του στάθμευσε το λεωφορείο παράνομα σε σημείο Εθνικής Οδού, όπου δεν υπήρχε στάση λεωφορείων του ΚΤΕΛ, καθώς επίσης, και διάβαση πεζών, και όχι στο άκρο της οδού και στο εκεί υπάρχον, διαμορφωμένο χωμάτινο έρεισμα, καταλαμβάνοντας τμήμα του οδοστρώματος, γεγονός που εμπόδιζε οπωσδήποτε (εν όψει και του όγκου του οχήματός του) την ορατότητα των οδηγών των λοιπών οχημάτων και στη συνέχεια επέτρεψε να κατέβουν από το λεωφορείο επιβάτες, μεταξύ των οποίων και η θανούσα, τα οποία μάλιστα ήταν προχωρημένης ηλικίας.

Συνυπαιτιότητα 70% ομοίως του οδηγού ΙΧ Φορτηγού ο οποίος ενώ είδε το ως άνω σταθμευμένο λεωφορείο (έχοντας ανάψει τους δείκτες στάσης (αλάρμ) και να αποβιβάζει επιβάτες, από τους οποίους μάλιστα ένα άτομο είχε ήδη περάσει το δρόμο και έπρεπε να αναμένει ως πιθανή την κίνηση και του άλλου επιβάτη να διασχίσει το οδόστρωμα, παρά ταύτα συνέχισε την πορεία του οχήματός του μη έχοντας ρυθμίσει την ταχύτητα του με αποτέλεσμα να μην μπορέσει, αμέσως μόλις αντιλήφθηκε την πεζή, διασχίζουσα το οδόστρωμα από τα δεξιά προς τα αριστερά σε σχέση με την κατεύθυνσή του, να διακόψει την πορεία του οχήματός του, μολονότι τροχοπέδησε γι’αυτό, ενώ δεν προέβη στον ενδεδειγμένο προς τα αριστερά αποφευκτικό ελιγμό, που μπορούσε και όφειλε να έχει προβεί (άρθρα 1 και 19 Κ.Ο.Κ.).

(ΣΣ βλ. κατωτέρω Σχόλια – Παρατηρήσεις contra νομολογία)

Υπαιτιότητα 30% της πεζής η οποία προσπάθησε να διασχίσει κάθετα το οδόστρωμα Εθνικής Οδού, περνώντας μπροστά από το λεωφορείο και χωρίς να περιμένει την απομάκρυνση του, ώστε να έχει γνώση για την απόσταση και την ταχύτητα των λοιπών οχημάτων, προκειμένου να επιτρέψει τη διέλευση αυτών και στη συνέχεια να περάσει ακίνδυνα το δρόμο (άρθρο 38 παρ. 4 Κ.Ο.Κ.).

Στέρηση Διατροφής Συζύγων

Κάθε σύζυγος νομιμοποιείται, σύμφωνα με το άρθρο 928 εδ.β’ του Α.Κ. να αξιώσει από τον υπόχρεο σε αποζημίωσή του την αξία των στερηθεισών υπηρεσιών του θανόντος συζύγου του, χωρίς να υπολογίζεται το ύψος των εισοδημάτων των συζύγων, και τούτο διότι στην αντίθετη περίπτωση θα αδικείτο ο διαθέτων τα περισσότερα εισοδήματα.

Σε περίπτωση θανάτωσης της συζύγου, η οποία υπό τις συγκεκριμένες οικογενειακές συνθήκες προσφέρει μόνη αυτή εν ζωή τις προσωπικές υπηρεσίες για την κάλυψη των αναγκών της οικογενείας της, η έκταση της αποζημίωσης του επιζώντος συζύγου προσδιορίζεται από την αξία της συνεισφοράς της συζύγου με τη μορφή των προσωπικών της υπηρεσιών έναντι του συζύγου και την οποία συνεισφορά η θανατωθείσα ήταν προς τούτο υποχρεωμένη, χωρίς να είναι απαραίτητο να προσληφθεί άλλη υποκατάστατη δύναμη στη θέση της θανατωθείσας συζύγου.

Ψυχική Οδύνη
Για τον θάνατο 66χρονης (30% συνυπαίτιας)

Επιμεριζόμενη ανά:

Δικαστική Πληρεξουσιότητα από άτομο στερούμενο συνείδησης πραττομένων  και χρήσης του λογικού – Συνέπειες

Ο στερούμενος εξαιτίας πνευματικής νόσου της χρήσης του λογικού, που δεν έχει ακόμη κηρυχθεί σε κατάσταση απαγόρευσης, παρίσταται μεν εφόσον είναι ενήλικος, με το δικό του όνομα στο δικαστήριο, αλλά ο αντίδικός του μπορεί, κατά το άρθρο 131 ΑΚ, να προσβάλλει τη γενόμενη παρ’αυτού συγκεκριμένη δικαστική πράξη, όπως είναι και η δοθείσα προς εκπροσώπηση στη δικαστική πληρεξουσιότητα, αν αποδείξει είτε έλλειψη συνείδησης των πραττομένων του, είτε στέρηση της χρήσης του λογικού του, κατά το χρόνο που επιχειρήθηκε αυτή η πράξη.

Εν προκειμένω απορρίπτεται η σχετική ένσταση που προέβαλαν οι εναγόμενοι περί ακυρότητας της δοθείσας από τον ενάγοντα (και μετέπειτα αποβιώσαντα ) προς τον δικηγόρο του εντολής, να τον εκπροσωπήσει στον δικαστήριο, ισχυριζόμενοι ότι αυτός δεν είχε συνείδηση των πραττομένων, καθόσον έπασχε «από χρόνια και μη αναστρέψιμη ψυχική νόσο με ποσοστό αναπηρίας 75%.

Όπως προκύπτει όμως από το προσκομιζόμενο, με επίκληση, συμβολαιογραφικό πληρεξούσιο ο ανωτέρω εναγόμενος είχε δώσει την εντολή στις θυγατέρες του, (ομοίως ενάγουσες), να «κάνουν αγωγές … να παρίστανται και αντιπροσωπεύουν αυτόν σε όλα γενικώς τα ελληνικά δικαστήρια …» γεγονός που σημαίνει ότι αυτός δεν στερείτο της χρήσης του λογικού του, αφού, σε διαφορετική περίπτωση, θα γινόταν οπωσδήποτε αντιληπτός και από τη συντάξασα το ως άνω πληρεξούσιο Συμβολαιογράφο.

Απόφαση Ποινικού Δικαστηρίου
Δεν αποτελεί δεδικασμένο για το Πολιτικό Δικαστήριο (2)

Οι επαναφερόμενοι ισχυρισμοί των εναγομένων για αποκλειστική υπαιτιότητα της πεζής άλλως συνυπαιτιότητας αυτής και τρίτου προσώπου (του οδηγού του άλλου οχήματος) είναι απορριπτέοι στην ουσία της. Σημειώνεται ότι η απόφαση του Τριμελούς Πλημ/κείου Τρικάλων με την οποία κρίθηκαν αθώοι για την πράξη της ανθρωποκτονίας από αμέλεια οι εμπλακέντες οδηγοί, η οποία έχει ούτως ή αλλιώς αναιρεθεί με την υπ’αριθμ. 818/2013 απόφαση του Αρείου Πάγου, εκτιμάται ελευθέρως από το πολιτικό δικαστήριο.

Σχόλια – Παρατηρήσεις

1. Παράσυρση Πεζών αποβιβασθέντων από λεωφορείο

Αποβίβαση επιβατών από λεωφορείο στην Εθνική οδό. Δεν αποδείχθηκε ότι η παράβαση του άρθρου 43 παρ. 2 περ. 1β (απαγόρευση στάσης και στάθμευσης σε αυτοκινητοδρόμους και οδούς ταχείας κυκλοφορίας) εκ μέρους του οδηγού του λεωφορείου, από μόνη της, συνετέλεσε με οποιοδήποτε τρόπο αιτιωδώς στην πρόκληση του ατυχήματος. Εφ.Πατρ.39/2004, ΣΕΣυγκΔ 2010/39.

Αποκλειστική υπαιτιότητα οδηγού δίκυκλης μοτοσυκλέτας ο οποίος, ενώ πλησίαζε σε κατοικημένη περιοχή με πυκνή κίνηση, και πλησίον στάσης λεωφορείου το οποίο επιχείρησε να προσπεράσει, δεν αντιλήφθηκε τους ιστάμενους πεζούς και έτσι δεν κινήθηκε σε απόσταση που θα επέτρεπε την ασφαλή διέλευση από δίπλα τους, με αποτέλεσμα, χωρίς να προβεί σε οποιαδήποτε αποφευκτική ενέργεια, να επιπέσει επί της ανήλικης ιστάμενης επί της διπλής διαχωριστικής γραμμής. (παράβ. άρθρα 12 παρ. 1, 19 παρ. 1, 3, 3 του Κ.Ο.Κ. και 330 εδ. β΄ ΑΚ). Ειδικότερα, δεν επέδειξε ιδιαίτερη προσοχή στους πεζούς που διέσχιζαν την οδό προκειμένου να απομακρυνθούν από τα μέσα μαζικής μεταφοράς που τους αποβίβασαν (άρθρο 39 παρ. 4 ΚΟΚ). Μον.Πρ.Ρεθ.60/2007, ΕΣυγκΔ 2009/592.

2. Δεδικασμένο εκ Ποινικής Αποφάσεως – Τι καλύπτει

Με τις αυξημένης τυπικής ισχύος διατάξεις της παρ. 2 του άρθρου 6 της ΕΣΔΑ, που κυρώθηκε με το Ν. 53/1974 και του άρθρου 14 παρ. 3 του Διεθνούς Συμφώνου για τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα, το οποίο κυρώθηκε με το Ν. 2642/1997, δεν καθιερώνεται δεδικασμένο στην πολιτική δίκη από απόφαση ποινικού δικαστηρίου, αλλά κατοχυρώνεται και προστατεύεται το τεκμήριο αθωότητας του κατηγορουμένου, το οποίο και δεν περιορίζεται στις περιπτώσεις εκείνες που ο διάδικος έχει την ιδιότητα του κατηγορουμένου στα πλαίσια μιας ποινικής δίκης, αλλά έχει εφαρμογή και ενώπιον οιουδήποτε άλλου Δικαστηρίου που επιλαμβάνεται μεταγενέστερα είτε επί των αστικών αξιώσεων του παθόντος είτε επί θεμάτων διοικητικής ή πειθαρχικής φύσεως, όταν αυτό για τις ανάγκες της δίκης ερμηνεύει την ποινική αθωωτική απόφαση, που στηρίζεται στα ίδια πραγματικά περιστατικά με εκείνα που εισάγονται ενώπιον του, κατά τρόπο που δημιουργεί αμφιβολίες ως προς την προηγούμενη απαλλαγή του διαδίκου. ΑΠ 215/2013, ΕΣυγκΔ 2013/236.

Δεν ασκεί επιρροή η καταδικαστική απόφαση του Τριμ. Πλημ/κείου που καταδίκασε σε φυλάκιση 18 μηνών τον οδηγού του ΙΧΕ, για ανθρωποκτονία εξ αμελείας, εφόσον από το σύνολο των αποδεικτικών μέσων, τα οποία έλαβε υπόψη του το Πολιτικό Εφετείο, κατέληξε σε εντελώς αντίθετο αποτέλεσμα, ως προς την υπαιτιότητα των εμπλακέντων. Εφ.Αθ.6325/2000,ΣΕΣυγκΔ 2005/209.

Η αθωωτική απόφαση του Πταισματοδικείου Αμαρουσίου για την πράξη αυτή, δεν αποτελεί δεδικασμένο και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να επηρεάσει, δεσμευτικά, την κρίση του παρόντος Δικαστηρίου. Μον.Πρ.Αθ.3649/2013, ΕΣυγκΔ 2015/181.

Διαβάστε εδώ την απόφαση, όπως δημοσιεύθηκε στην Επιθεώρηση Συγκοινωνιακού Δικαίου.

NEXTDEAL