Αγώνα δρόμου για να επιτύχουν τους στόχους μείωσης των “κόκκινων” επιχειρηματικών δανείων, έχουν ξεκινήσει οι τράπεζες.
Θέτοντας στο επίκεντρο τα μεγάλα επιχειρηματικά δάνεια, καθώς και τα πιο απλά, δηλαδή αυτά με τη μικρότερη εμπλοκή πολλών τραπεζών, οι τράπεζεςέχουν καθιερώσει, σύμφωνα με τις πληροφορίες του Capital.gr, εβδομαδιαίες συναντήσεις συντονισμού. Σε αυτές επιχειρείται να διαμορφωθεί κοινή γραμμή ενόψει μεγάλων αναδιαρθρώσεων δανείων και να οριστεί επικεφαλής τράπεζα.
Κοινή επιδίωξη των τραπεζιτών στις συναντήσεις αυτές είναι το πώς θα μεταφερθούν σε νέους επενδυτές υπερχρεωμένες επιχειρήσεις εν λειτουργία, αφού διαπιστώνουν ότι οι κατόπιν εορτής (ήτοι πτώχευσης) μεταβιβάσεις εταιριών δεν είναι παρά πωλήσεις απαξιωμένων περιουσιακών στοιχείων.
Την ίδια στιγμή, εσωτερικά η κάθε τράπεζα διαμορφώνει τα συστήματά της έτσι ώστε να παρέχουν αυτοματοποιημένα στοιχεία για την επίτευξη των επιμέρους στόχων που έχει θέσει ο SSM ανά δάνειο. Και αυτό, καθώς σύμφωνα με τις πληροφορίες, αν και η στοχοθεσία για τη μείωση των NPEs και των NPLs προβλέπει τρίμηνο reporting των τραπεζών στον SSM, ο τελευταίος θα πραγματοποιεί στις τράπεζες “τσεκ απ” της πορείας των επιχειρηματικών δανείων ανά 45 ημέρες.
Στο πλαίσιο αυτό, η μεγάλη κινητικότητα των τραπεζών σημειώνεται ανεξαρτήτως των προσδοκώμενων εξελίξεων στο μέτωπο του εξωδικαστικού συμβιβασμού και του πτωχευτικού δικαίου, όχι μόνο γιατί τα τελευταία θα απαιτήσουν χρόνο για να γίνουν κοινή πρακτική, αλλά επίσης γιατί το κύριο ζητούμενο θα είναι να επιταχύνουν διαδικασίες που ήδη προωθούν οι τράπεζες.
Κατόπιν αυτού, οι τράπεζες φαίνεται να κρατούν “μικρό καλάθι” για τον εξωδικαστικό συμβιβασμό και να “τεστάρουν” στην παρούσα φάση τις δυνατότητες που παρέχει η υφιστάμενη νομοθεσία για τη διευθέτηση “κόκκινων” επιχειρηματικών δανείων.
Μέχρι νεωτέρας, λοιπόν, οι τράπεζες επιχειρούν αναδιαρθρώσεις δανείων με τρεις τρόπους:
– Συνδυαστικά με εφαρμογή του νόμου Δένδια και του άρθρου 106 ΙΑ της πτωχευτικής διαδικασίας. Το σκεπτικό των ανωτέρω διατάξεων είναι η τοποθέτηση ειδικού εκκαθαριστή στην επιχείρηση εν λειτουργία, ο οποίος “παίρνει” την εταιρία ως ενιαίο ενεργητικό και την πουλάει σε τρίτον, έχουσα λιγότερα δάνεια, νέα κεφάλαια κ.λπ. Η πρακτική αυτή συνιστά την αναδιάρθρωση επιχειρηματικών δανείων που επιδιώκει και ο εξωδικαστικός συμβιβασμός. Ωστόσο, δεν είναι πάντοτε αποτελεσματική, αφού μπορεί να την μπλοκάρει η κρίση των δικαστών.
Ενδεικτική είναι η περίπτωση που αναφέρει τραπεζίτης στο Capital.gr, για ξενοδοχειακή επιχείρηση της Κω, με μη εξυπηρετούμενες δανειακές υποχρεώσεις περίπου 45 εκατ. ευρώ. Το 85% των πιστωτών της επιχείρησης συμφώνησε πλάνο αναδιάρθρωσης και μεταβίβασής της σε νέο επενδυτή, ωστόσο όταν η υπόθεση έφτασε στο Πρωτοδικείο (τώρα έχει ασκηθεί έφεση), ο δικαστής υιοθέτησε το επιχείρημα του οφειλέτη ξενοδόχου ότι δεν έχει κάνει παύση πληρωμών (ασχέτως αν ο οφειλέτης επιχειρηματίας είχε να πληρώσει τόκους εδώ και τρία χρόνια!), “μπλοκάροντας” έτσι την αναδιάρθρωση του δανείου από τις τράπεζες.
– Με εκποίηση ενεχύρου μετοχών. Παίρνοντας τις ενεχυριασμένες μετοχές της υπερχρεωμένης επιχείρησης, οι τράπεζες αναλαμβάνουν το σύνολο των υποχρεώσεών της και δεν παίρνουν απλά μόνο το ενεργητικό της. Η μέθοδος της εκποίησης ενεχύρου μετοχών ακολουθείται από τράπεζες που έχουν συμφωνήσει με την επιχείρηση που της χορήγησαν δάνειο, να βάλει ως ενέχυρο μετοχές της.
Η απόκτηση των μετοχών της επιχείρησης, ωστόσο, δεν αρκεί από μόνη της για να μπορεί η τράπεζα να “διαβάσει” και να “τρέξει” την επιχείρηση. “Έχουμε αποκτήσει τις μετοχές της επιχείρησης εδώ και δύο μήνες. Τώρα πρέπει να πάρουμε και τα λογιστικά της βιβλία…”, αναφέρει χαρακτηριστικά τραπεζίτης στο Capital.gr, υπονοώντας σαφώς ότι η προθυμία συνεργασίας του επιχειρηματία είναι πάντα απαραίτητη…
– Με Independent Business Review, δηλαδή με μελέτη ανεξάρτητου ελεγκτή για τα δεδομένα της εταιρίας που θα διαμορφώσουν το ενδεικνυόμενο πλάνο αναδιάρθρωσης. Προϋπόθεση, όμως, για να προχωρήσει αυτή η μελέτη είναι να το επιτρέψει η επιχείρηση. Αυτό δεν το επιθυμούν όλες οι επιχειρήσεις, καθώς τα λεγόμενα IBR μπορούν να ξεσκεπάσουν τους στρατηγικούς κακοπληρωτές (π.χ. περίπτωση όπου αποκαλύπτεται από τον έλεγχο ότι η υπερχρεωμένη επιχείρηση έχει δώσει δάνειο στον μέτοχο).
