Η κρίση δεν έχει αφήσει ανεπηρέαστες τις ανθρωπιστικές δομές, ακριβώς τη στιγμή που η κοινωνία έχει μεγαλύτερη ανάγκη από ποτέ το έργο τους. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του «Μαζί για το Παιδί», μιας ένωσης κοινωφελών σωματείων μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα με επίκεντρο τα παιδιά, που μόλις έκλεισε είκοσι χρόνια κοινωνικού έργου. Υλοποιώντας 119 προγράμματα για τη φτώχεια, την αρρώστια, την ψυχική υγεία, τους πρόσφυγες κ.α., με τη βοήθεια 378 εργαζόμενων και 281 εθελοντών, έχει φτάσει να βοηθά ετησίως περισσότερα από 30.000 παιδιά σε όλη την Ελλάδα, τα 10.000 εκ των οποίων σε συστηματική βάση.
Σύμφωνα με τους ανθρώπους του Οργανισμού, τα ανασφάλιστα και άπορα παιδιά που έχουν ανάγκη στήριξης έχουν αυξηθεί ραγδαία τα τελευταία οκτώ χρόνια. Κύρια αιτία, η ανεργία που πλήττει ολοένα και περισσότερες οικογένειες οδηγώντας πολλά παιδιά να χάνουν τις ασφαλιστικές τους καλύψεις. Την ίδια στιγμή, ο οργανισμός από το 2009 έχει δει τους ισολογισμούς του να μειώνονται στο ήμισυ σε σχέση με τα επίπεδα του 2006, ενώ λόγω συρρίκνωσης της αγοράς οι ιδιωτικοί πόροι των ιδρυμάτων που τον απαρτίζουν έχουν μειωθεί σε ποσοστό 50%. Οι κρατικές επιχορηγήσεις προς τα πέντε από τα 10 σωματεία της Ενωσης έχουν μειωθεί σε ποσοστό 70% από το 2009, ενώ ο ΕΟΠΥΥ δεν καλύπτει συστηματικά τις συμβατικές του υποχρεώσεις προς τα ιδρύματα διαγράφοντας μέρος των χρεών του στο πλαίσιο της μεθόδου ισοσκελισμού των παροχών σε φορείς υγείας (clawback και rebate), με συνέπεια την αδυναμία υλοποίησης του προϋπολογισμού τους. Ως γνωστόν, ο ΕΟΠΥΥ δρομολογεί περαιτέρω μειώσεις στις ασφαλιστικές εισφορές για τα νοσήλια, τροφεία και τις θεραπείες ειδικής αγωγής παιδιών.
«Το πρόβλημα υπήρχε αλλά κάθε χρόνο γίνεται χειρότερο» λέει στην «Κ» ο κ. Γιώργος Παπαδάκης, μέλος του ΔΣ του «Μαζί για το Παιδί». «Δεν είναι μόνο ότι μειώνονται οι επιχορηγήσεις, αλλά κυρίως ότι δυσκολεύουν οι διαδικασίες για τις οικογένειες». Μία από τις δράσεις του Οργανισμού σήμερα είναι να διευκολύνουν τους γονείς στην κατανόηση των αλλεπάλληλων αλλαγών του ασφαλιστικού πλαισίου. «Η αλλαγή του τοπίου των συμβάσεων των δομών αποκατάστασης με τον ΕΟΠΥΥ είναι τεράστιο πρόβλημα. Οι θεραπευτές, γνωρίζοντας πώς λειτουργεί το σύστημα, θέλουν να αποφύγουν να υπογράψουν τη σύμβαση με τον ΕΟΠΥΥ. Εχουμε προτείνει πολλές φορές να υπάρχει μια μεταβατική περίοδος, έως ότου να δει το κράτος πώς λειτουργούν στην πράξη οι αποφάσεις του και ταυτόχρονα να προλάβει να τις αφομοιώσει και η κοινωνία. Αυτή τη στιγμή η πληροφορία που έρχεται δεν είναι πλήρης, όλοι ζητούν διευκρινίσεις».
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
