Τον περασμένο Δεκέμβριο ως γνωστόν είχαμε την ενεργειακή κρίση, η οποία οδήγησε το διαχειριστή του ηλεκτρικού συστήματος να ζητήσει από τις ενεργοβόρες βιομηχανίες που συμμετέχουν στο μέτρο της διακοψιμότητας, να κόψουν τα φορτία τους.
Αυτή είναι μια κρίσιμη λειτουργία, για την οποία μάλιστα οι βιομηχανίες – ορθά – πληρώνονται και μάλιστα αρκετά σημαντικά ποσά. Όλες οι βιομηχανίες λοιπόν που δέχθηκαν τις σχετικές ειδοποιήσεις , την Παρασκευή το απόγευμα στις 23 Δεκεμβρίου έθεσαν σε εφαρμογή τις εντολές του διαχειριστή, με στόχο να μην υπάρξει πρόβλημα κατά τις ημέρες των εορτών.
Όλες πλην μιας: στη Λάρκο ο υπεύθυνος δεν άνοιξε την Παρασκευή το απόγευμα το mail του με αποτέλεσμα η βιομηχανία να μη συμμορφωθεί με την εντολή του ΑΔΜΗΕ και σήμερα να βρίσκεται αντιμέτωπη με πρόστιμο (επιστροφή της αμοιβής που έχει πάρει συν πρόστιμο 10%).
Η ιστορία αυτή είναι ενδεικτική της κατάστασης που επικρατεί στη βιομηχανία νικελίου, όπου οι μισθοί και τα μπόνους έπεφταν διαχρονικά παράλληλα με τις ζημιές, η παραγωγικότητα βρίσκεται στο ναδίρ, οι καταστροφικές επιλογές και η κακοδιαχείριση στα όρια του σκανδάλου κομματικά διορισμένων διοικήσεων συσσωρεύουν ζημιές δεκάδων εκατομμυρίων και όλα αυτά καλύπτονται από τους βασικούς μετόχους (Δημόσιο, ΔΕΗ, ΕΤΕ). Και βέβαια η ΔΕΗ πληρώνει εις διπλούν την υπόθεση Λάρκο αφού η βιομηχανία επί μακρό χρονικό διάστημα κρατιέται ζωντανή εξαιτίας του γεγονότος ότι ουσιαστικά δεν πληρώνει το ρεύμα που καταναλώνει.
Στα σοβαρά προβλήματα βιωσιμότητας, ως γνωστόν έχει προστεθεί και η ανοιχτή έρευνα της Κομισιόν για την υπόθεση των εικαζόμενων κρατικών ενισχύσεων ύψους 139 εκατ. ευρώ. Το Δεκέμβριο υπενθυμίζεται ότι υπήρξε νέα προσφυγή της Κομισιόν στο Ευρωδικαστήριο για την υπόθεση, που πολλοί θεωρούν ότι θα δώσει το τελειωτικό χτύπημα στη βιομηχανία.
Ας δούμε όμως πως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση στη βιομηχανία, την οποία επισκέφθηκε την περασμένη εβδομάδα ο υπουργός ενέργειας Γ. Σταθάκης, υποσχόμενος στην τοπική … “εκλογική πελατεία” ότι θα διατηρηθεί υπό δημόσιο έλεγχο.
Το 2013 η Λάρκο εμφάνισε τζίρο 207 εκατ. ευρώ και ζημιές 76 εκατομμύρια ευρώ όταν η τιμή του νικελίου ήταν στις 15 χιλιάδες δολάρια. Το 2016 η τιμή βρέθηκε ακόμη και κάτω από τα 9500 χιλιάδες δολάρια ο τόνος, ενώ αυτή τη στιγμή βρίσκονται στα 10.900 δολάρια ο τόνος, όταν η βιομηχανία εμφανίζει κόστος παραγωγής πάνω από τις 14,5 χιλιάδες δολάρια για κάθε τόνο. Αυτό σημαίνει ότι για κάθε τόνο που παράχθηκε πέρυσι οι ζημιές έφτασαν μέχρι και τα 5 χιλιάδες δολάρια, που σημαίνει ότι ανάλογα με την παραγωγή οι ημερήσιες ζημιές φτάνουν τις 300 χιλιάδες δολάρια ή αλλιώς 7-8 εκατ. δολάρια το μήνα ή πάνω από 60 εκατ. δολάρια ετησίως.
Αξίζει να σημειωθεί ότι για την περίπτωση της Λάρκο, όπου ένα από τα βασικά στοιχεία του κόστους είναι το ρεύμα, η ΔΕΗ έχει κάνει αλλεπάλληλες συμφωνίες και ρυθμίσεις χωρίς ωστόσο η βιομηχανία να μπορέσει να ανταπεξέλθει. Στη τελευταία ΓΣ της ΔΕΗ εγκρίθηκε μάλιστα συμφωνία για νέο τιμολόγιο και ρύθμιση μέρους των παλιών οφειλών, υπό τον όρο της καταβολής 8 δόσεων 3 εκατ. ευρώ το μήνα και ρύθμιση σε 48 δόσεις του υπολοίπου ποσού, και επιπρόσθετα εμπρόθεσμη καταβολή των νέων λογαριασμών. Δεν είναι γνωστό εάν η Λάρκο είναι συνεπής σε αυτή τη συμφωνία ωστόσο σε όλη τη διάρκεια του 2016 και παρά το γεγονός ότι είχε γίνει μία ακόμη ρύθμιση, για καταβολή 2 εκατ. ευρώ / μήνα τελικά είχε φτάσει να καταβάλει μόνο 500 χιλ. ευρώ λόγω προβλημάτων ρευστότητας.
Χαρακτηριστικές ήταν αντιπρόεδρος της ΔΕΗ Σ. Γούτσος ο οποίος σε δηλώσεις του τον περασμένο Νοέμβριο σε ενεργειακό συνέδριο είχε παραδεχθεί ότι “η Λάρκο λειτουργεί με οφειλές προς τη ΔΕΗ πάνω από 250 εκατ. ευρώ, οι οποίες αυξάνονται 5 εκατ. κάθε μήνα”.
Εάν συνυπολογιστεί και η εκκρεμής υπόθεση της κρατικής ενίσχυσης και της απαίτησης της ΕΕ για επιστροφή ποσού 136 εκατ. ευρώ από την εταιρεία προς το Δημόσιο τότε γίνεται αντιληπτό ότι η βιωσιμότητα της Λάρκο υπό τον έλεγχο του κράτους όπως σχεδιάζει ο κ. Σταθάκης, θα κοστίσει κάτι παραπάνω για τους Έλληνες φορολογούμενους…
capitalgr
