Τα παιχνίδια του Σουλτάνου κι η κατά συρροή «αφέλεια»!
Κυριάκου Κόκκινου
Δικηγόρου-Προέδρου Κίνησης Οργανικότητας ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ-Αντιπροέδρου Συνδέσμου Ελλήνων Βατραχανθρώπων
Διαβάζω τα τελευταία χρόνια τις περισπούδαστες αναλύσεις ειδικών και μη για τα όσα συμβαίνουν στη δική μας περιοχή του κόσμου. Περιγράφονται ωραιοποιημένα, με λέξεις όπως η αραβική άνοιξη, λες κι έχει κάποια ομοιότητα με την ευωδιαστή εποχή, η ανατροπή καθεστώτων με έξωθεν επεμβάσεις, η εξ αυτού του λόγου κατάρρευση όλων των δομών των κρατών αυτών κι η εξαθλίωση των λαών τους! Επεμβάσεις που οργανώνονται, όχι για την βελτίωση της «δημοκρατίας», άλλωστε πού ευδοκιμεί αυτή (;) , ούτε για την καλυτέρευση των συνθηκών των πολιτών των κρατών αυτών, αλλά για την εγκαθίδρυση χειρότερων συνθηκών, που ευνοούν όμως την εκμετάλλευση των λαών τους, υπό μορφή νεοαποικιακού ελέγχου, από τους ισχυρούς, που είτε προκάλεσαν την ανάφλεξη, είτε την τροφοδότησαν με τα κατάλληλα εμπρηστικά υλικά, κάτι που ιστορικά έχουν πλείστες φορές πράξει σε πολλές περιοχές του κόσμου! Αίγυπτος, Λιβύη, Τυνησία, Συρία και στο παρελθόν Ιράκ, Αφγανιστάν, Νότια Αμερική!!!
Οι αναφλέξεις αυτές έχουν εξυπηρετηθεί τις τελευταίες δεκαετίες «περιέργως» για τους αμύητους, από την ενίσχυση και προστασία της πλέον επικίνδυνης για την ανθρωπότητας εφαρμοσμένης και εγκληματικής ιδεοληψίας, που περιγράφεται ως ακραίος, φανατικός Ισλαμισμός ή τζιχαντισμός. Η εκτροπή αυτή, μιας θρησκείας, που θα μπορούσε στην καθαρή πνευματική της διάσταση, να αποτελεί συνδετικό κρίκο των λαών της Ανατολής με τη Χριστιανική Δύση, επιλέχθηκε, ώστε με μέσα πλύσης εγκεφάλου, ακραίας προπαγάνδας , τρόμου κι εφαρμογής μέτρων ψυχολογικού ελέγχου των μαζών, να αποτελεί τα τελευταία χρόνια την αιχμή του δόρατος στην προώθηση των σχεδιασμών της νέας παγκόσμιας τάξης, του απόλυτου ελέγχου των λαών της υφηλίου, υποβαθμισμένων και ζωοποιημένων, υπό μορφή κοπαδιών είτε άγριων θηρίων είτε τρομαγμένων αμνοεριφίων κι όχι πνευματικών κι αυτόβουλων οντοτήτων. Μια εκτροπή, που ξεκίνησε από τη δημιουργία της Αλ Κάιντα, για την αντιμετώπιση των Ρώσων στο Αφγανιστάν και αποτέλεσε για ένα διάστημα τον απόλυτο εχθρό, μετά την 11/9/2001, με την επίθεση στους δίδυμους πύργους. Μια καλοστημένη επίθεση, που όμως μια χαρά εξυπηρέτησε το σχεδιασμό εφαρμογής πρωτοφανών παγκόσμιων μέτρων περιορισμού της ελευθερίας και ελέγχου των λαών, υπό το πρόσχημα του τρομοκρατικού κινδύνου. Λίγο αργότερα οι ίδιες αυτές δυνάμεις, που είχαν δαιμονοποιηθεί, ξαναβαπτίσθηκαν καλές, για να αποτελέσουν τον καλύτερο σύμμαχο, προωθούμενες μάλιστα ως δήθεν ρεαλιστική και επιθυμητή πολιτική πρόταση, για την βίαιη αλλαγή καθεστώτων της Βορείου Αφρικής και Μέσης Ανατολής, σε απόλυτα θεοκρατικές δικτατορίες, υποταγμένες ωστόσο στους αφανείς πάτρονές τους.
Οι αλλαγές αυτές έφεραν βεβαίως και παράπλευρες συνέπειες, όπως η πυροδότηση του ρεύματος μετανάστευσης, που γονάτισε την Ελλάδα και πολιορκεί όλη την Ευρώπη, απειλώντας με αλλοίωση της πολιτικής, κοινωνικής και πολιτιστικής διάστασης του βίου μας.
Όλες δε αυτές οι παράμετροι, μας βάζουν σε σκέψεις, αφού όλοι καμώνονται ότι ολοφύρονται για το ανθρωπιστικό πρόβλημα, χωρίς όμως να συζητούν ρεαλιστικά για τα πραγματικά αίτια, που το προκάλεσαν, ώστε να τα αντιμετωπίσουν κι οι πληθυσμοί αυτοί, που μετακινούνται , να επιστρέψουν στις εστίες τους. Το γεγονός αυτό της μη επικέντρωσης στα αίτια, αποτελεί τη μεγαλύτερη απόδειξη της ύπαρξης υπόγειας ατζέντας, που εξυπηρετείται μέσω αυτών. Μία εξ αυτών είναι η επίτευξη μίας παγκοσμιοποιημένης «κοινότητας» ανέστιων και ανιθαγενών ατόμων, απόλυτα ξεριζωμένων από τις συλλογικές, εθνικές και πολιτιστικές του ταυτότητες, ως μέσου βέλτιστου ελέγχου τους.
Στην πολύπλοκη αυτή εξίσωση εμφανίζεται και η νέα ιδεολογική διάσταση του παντουρκισμού και του νεοοθωμανικού οράματος του Ερντογάν, που ονειρεύεται σουλτανάτα και νέες γενοκτονίες, ως μέσο ιστορικής του δικαίωσης. Στην περιοχή μας δε αυτή συναντώνται τα ρεύματα ισχύος της παγκοσμιοποίησης με αιχμή τον ακραίο Ισλαμισμό και τον παντουρκισμό, μια και το ένα φαίνεται να εξυπηρετεί και τις επιδιώξεις του άλλου, έστω προσωρινά, διαμορφώνοντας ένα εκρηκτικό μίγμα, ιδίως για εμάς, ως Έλληνες, που φαίνεται να είμαστε στο στόχαστρο και των δύο αυτών ρευμάτων διαλυτικής ισχύος.
Το άσχημο είναι ότι ως διαπιστώνω, δεν υπάρχει η ορθή ανάλυση των δεδομένων, αλλά μία καλλιέργεια εφησυχασμού και νιρβάνα. Έτσι η εθνικά μειοδοτική στάση σωρείας πολιτικών, υπό την έννοια τόσο των προσώπων όσο και των κινούντων αυτά ιδεολογιών, οδήγησε στην αποικιοκρατική περίδεση της Ελλάδας, χωρίς καμμία ουσιαστική αντίδραση του … «κυρίαρχου» λαού, ελεγμένου απόλυτα με ψυχοτρονικά και αντισυμβατικά όπλα, τόσο ψυχολογικής υποδούλωσης όσο και οικονομικής ασφυξίας, αφού όμως είχε προηγηθεί μία μακρά περίοδος αξιακής του ισοπέδωσης και ιδεολογικής αφασίας. Ταυτόχρονα το έθνος μας υφίσταται μία πρωτοφανή επίθεση, μέσω της δημογραφικής του εξόντωσης και της πληθυσμιακής του αλλοίωσης δια των μεταναστευτικών ρευμάτων, στα οποία οι κυρίαρχες ιδεολογικές δυνάμεις και τα πολιτικά τους φερέφωνα, σπεύδουν να τους εκχωρήσουν μερικά και στη συνέχεια πλήρη πολιτικά δικαιώματα. Παράλληλα στο εξωτερικό υφιστάμεθα μία περικύκλωση από ένα νέο άξονα, για πρώτη φορά μετά το Β παγκόσμιο πόλεμο, που καθένα από τα σύμμαχα μέρη του διεκδικεί κι ένα κομμάτι από τα ιμάτιά μας, άλλο σε επίπεδο οικονομικού ελέγχου και άλλο εδαφικού! Κι όλοι τους έχουν συμφωνήσει στη χρήση των ίδιων νεοταξίτικων όπλων, αποδυνάμωσής μας, ως είναι η μετανάστευση κι η μετατροπή των ρευμάτων αυτών, σε μορφή εσωτερικής πολεμικής φάλαγγας, έτοιμης να παίξει το ρόλο, που πολύ εύκολα οι πάσης φύσεως μυστικές υπηρεσίες, μπορούν να τους προσδώσουν, με τα μέσα που διαθέτουν κι εύκολα αξιοποιούν. Γιάφκες σε αστικά και περιαστικά μέρη, με βαρύ οπλισμό, ως επίσης και πρόσωπα κινούμενα μεταξύ εμπολέμων ζωνών κι Ε.Ε., συνδεόμενα με τρομοκρατικές επιθέσεις, το αποδεικνύουν.
Εν μέσω όλων αυτών των ούτως ή άλλως συνταρακτικών γεγονότων, που ανατρέπουν ισορροπίες σε μια τεράστια περιοχή του κόσμου, αίφνης ανακύπτει ένα πολύ περίεργο πραξικόπημα κατά του σουλτάνου Ερντογάν, όπου οι πλέον επίλεκτες δυνάμεις των τουρκικών ειδικών δυνάμεων (μπορντώ μπερέ, διμοιρίες θανάτου κλπ) φέρονται να μετέχουν, αλλά υπόπτως να είναι άκρως αναπολεσματικές, γεγονός που βεβαίως μπορεί να ερμηνευτεί κι ως ένδειξη του μη αξιόμαχού τους. Επειδή όμως η υποτίμηση του αντιπάλου, αποτελεί μέγιστο λάθος και σύνηθες στρατήγημα, οφείλουμε να ερευνούμε τα όσα, μπορεί να υποκρύπτονται και να μην είναι ευθέως ορατά. Όπως το να είναι ένα κατασκευασμένο πραξικόπημα ή να είναι υπαρκτό, αλλά πολλά από τα άτομα, που εμφανίζονται να μετείχαν σε αυτό, να παίζουν ρόλους, που εξυπηρετούν το καθεστώς. Ποια καλύτερη δε δικαιολογία να σε δεχθεί ο «εχθρός» μέσα στις τάξεις του, από το να παίξεις το ρόλο του καταδιωγμένου! Έτσι μας ανέκυψαν οι 8, που έφθασαν με ελικόπτερο στην Αλεξανδρούπολη και προσφάτως οι άλλοι 2 κομμάντος, που πέρασαν τον Έβρο με τον Αλγερινό διακινητή τους.
Δεν θα με απασχολούσε τόσο το γεγονός, αν δεν διαπίστωνα τη χειραγώγηση της κοινής γνώμης, αλλά και των ίδιων των κρατικών υπηρεσιών, τα οποία έσπευσαν αμέσως να υιοθετήσουν την εκδοχή του πολιτικού πρόσφυγα, παρακάμπτοντας κάποιες σημαντικές παραμέτρους του ζητήματος , όπως:
Α. Ανεξαρτήτως του αν οι συγκεκριμένοι μπορούν να χαρακτηριστούν πολιτικοί πρόσφυγες, μια και προφανέστατα δεν διώκονται για τις πολιτικές ή θρησκευτικές ή άλλες πεποιθήσεις τους ή το έθνος, τη φυλή κλπ, είναι προβληματικό να τους δεχθείς ως τέτοιους, με το επιχείρημα ότι η Τουρκία είναι μία ανασφαλής χώρα, ενώ την ίδια στιγμή, επιδιώκεις να την χαρακτηρίσεις ασφαλή, για να μπορείς να της επιστρέφεις τις ορδές , που η ίδια σου στέλνει ως ένα υβριδικό όπλο εξάντλησης των δυνάμεών σου.
Β. Αν υπάρχει ανάγκη να δικαιολογήσεις νομικά την παραμονή τους στην Ελλάδα και τη μη επιστροφή τους στην Τουρκία, υπάρχουν άλλοι πλέον πρόσφοροι τρόποι να το κάνεις, εκτός του να τους αποδώσεις πολιτικό άσυλο, δηλαδή δικαίωμα ελεύθερης κίνησης και εργασίας στο έδαφος όλης της Ε.Ε.!!! Ένα τέτοιο απλό μέσο θα ήταν μία καταδίκη τους για μία σειρά πλημμελημάτων, που τέλεσαν εισερχόμενοι παράνομα στην Ελληνική Επικράτεια κι ιδίως για τους δύο τελευταίους κομάντος και για τα αδικήματα της ψευδούς κατάθεσης και υπεύθυνης δήλωσης, όσον αφορά τα στοιχεία ταυτότητάς τους, ερευνώντας βεβαίως και το αδίκημα της κατασκοπίας, λόγω του σημείου και του τρόπου εισόδου τους στη χώρα. Η καταδίκη αυτή με μερικά έτη φυλάκισης, χωρίς αναστολή, για λόγους εθνικής ασφάλειας και λόγω του κινδύνου διαφυγής και τέλεσης άλλων αδικημάτων, θα προσέδιδε σε αυτούς ασφάλεια, αλλά χωρίς την ελευθερία κίνησης στο εσωτερικό της Ελλάδας και της Ε.Ε. και θα απέκρουε για κάποιο διάστημα και τα αιτήματα έκδοσης της Τουρκίας.
Αντ’ αυτού εμείς σπεύδουμε να εξετάσουμε εσπευσμένα τα αιτήματα ασύλου και στην περίπτωση των οκτώ, να τα αποδεχθούμε εν μέρει, απορρίπτοντας τις αιτήσεις έκδοσής τους με το αιτιολογικό της μη ασφαλούς δικαιοκρατικά χώρας, κάτι που δεν έγινε ούτε για τον Οτσαλάν, το οποίο αν είχε γίνει, θα μας είχε μετατρέψει τουλάχιστον σε ήρωες για τον μαχόμενο Κουρδικό λαό, διασφαλίζοντάς μας ένα στρατηγικό σύμμαχο στο εσωτερικό της Τουρκίας. Με την λύση αυτή διασφαλίζουμε να εμπλεκόμαστε σε ένα πόλεμο φθοράς με την Τουρκία, χωρίς οφέλη , διακινδυνεύοντας να έχουμε εντός μας εξειδικευμένα στελέχη του αντιπάλου στρατού, σε συνθήκες ελεύθερης κίνησης, σε συνδυασμό με τους χιλιάδες ανέλεγκτους λαθρομετανάστες, εύκολα χειραγωγίσιμους σε μεγάλο ποσοστό, κάτι όχι μόνον ανόητο, αλλά και εθνικά επικίνδυνο!!!
Καταλήγω με τη διαπίστωση ότι αν ο Ερντογάν είναι ένας ικανός σκακιστής, που κινεί τα νήματα του ψυχολογικού πολέμου, αλλά και της στρατιωτικής ισχύος, για να επιτυγχάνει πόντους και βήματα εισχώρησης στο αντίπαλο, Εθνικό έδαφος, καταμέτρησης των αντοχών του αντιπάλου, αλλά και φθοράς των δυνάμεών τους και τέλος αναζήτησης της κερκόπορτας, που θα του δώσει στρατηγικό πλεονέκτημα, εσύ, που έχεις τις ιστορικές γνώσεις και τη σοφία από τα παθήματα του παρελθόντος, δεν νοείται να κινείσαι ανόητα, χωρίς βάθος και χωρίς στρατηγική, αλλά οφείλεις να διαμορφώσεις ανορθόδοξη πολιτική και μακροπρόθεσμη στρατηγική, που να σε φέρει κάποτε στην πρωτοπορία των εξελίξεων κι όχι στο κυνήγι απάντησης των στρατηγημάτων του αντιπάλου σου. Γιατί μια τέτοια αδιέξοδη και αναποτελεσματική πολιτική, που συνεχίζεται, χάνει τη δυνατότητα να χαρακτηρίζεται αφέλεια ή απειρία κι αποκτά άλλες, επικίνδυνες εθνικά διαστάσεις!
