Το Ανώτατο Δικαστήριο, δικάζοντας κατ’ έφεση, ανέτρεψε πρωτόδικη απόφαση που είχε επιδικάσει περίπου 34.000 ευρώ σε ιδιοκτήτες καταστήματος εις βάρος του Δήμου Πάφου, ως αποζημίωση για την καταστροφή εμπορευμάτων που βρίσκονταν στο υπόγειο του καταστήματος το οποίο πλημμύρισε λόγω διαρροής νερού.
Συγκεκριμένα, με την έφεση προσβλήθηκε η απόφαση του Επαρχιακού Δικαστηρίου Πάφου, με την οποία επιδικάστηκε υπέρ των εφεσιβλήτων-εναγόντων και εναντίον των εφεσειόντων-εναγομένων το ποσό των €34.172,03, πλέον νόμιμους τόκους και έξοδα, ως αποζημιώσεις για τις ζημιές που υπέστησαν οι εφεσίβλητοι, συνεπεία αμέλειας και παράβασης νομίμων καθηκόντων του Δήμου. Οι εφεσίβλητοι ιδιοκτήτες καταστήματος ένδυσης και υπόδυσης στήριξαν την απαίτησή τους στο ότι το έτος 2005, «μετά από διαρροή αγωγού νερού δημοτικής παροχής λόγω της αμέλειας και/ή παράβασης των εκ του νόμου απορρεόντων καθηκόντων των Εναγομένων και/ή των υπαλλήλων και/ή αντιπροσώπου αυτών υπήρξε μεγάλη συσσώρευση και/ή διοχέτευση και/ή εισροή νερού εντός του υπογείου του ως άνω αναφερόμενου υποστατικού (στο εφ’ εξής καλούμενο «το υπόγειο») των Εναγόντων με αποτέλεσμα να πλημμυρίσει και να προκληθούν εκτεταμένες ζημιές σε εμπορεύματα και/ή άλλα αντικείμενα τα οποία ευρίσκοντο και/ή εφυλάττοντο εντός του υπογείου.».
Οι ιδιοκτήτες απέδωσαν την αμέλεια του Δήμου στην παράλειψή να διατηρήσει και/ή συντηρήσει τον υπόγειο αγωγό ύδρευσης, όπως απαιτείται από το άρθρο 84(β) του περί Δήμων Νόμου, Ν.111/1985.
Ο Δήμος Πάφου αρνήθηκε την ύπαρξη οποιασδήποτε ευθύνης και ισχυρίστηκε ότι διαπιστώθηκε μετά από εκσκαφή ότι υπήρχε υπόγεια διαρροή στη λεωφόρο Αρχ. Μακαρίου στην Πάφο, η οποία όμως δεν μπορούσε να διαπιστωθεί οπτικά και η οποία αμέσως μόλις διαπιστώθηκε, επιδιορθώθηκε και αποκαταστάθηκε καθώς και ότι η οποιαδήποτε εισροή ύδατος στα υποστατικά των εφεσιβλήτων ήταν πέραν της ευθύνης του. Διαζευκτικά, ισχυρίστηκε ότι, αν υπήρξε οποιαδήποτε ζημιά, αυτή οφείλεται στην αποκλειστική και/ή συντρέχουσα αμέλεια των ιδίων των εφεσιβλήτων, στη βάση του ότι οι εφεσίβλητοι παρέλειψαν να διαθέτουν ικανοποιητική υδρομόνωση και να εφαρμόσουν κατάλληλο σύστημα ασφαλούς αποθήκευσης εμπορευμάτων.
Το ποσό της αποζημίωσης που επιδικάστηκε είχε συμφωνηθεί μεταξύ των διαδίκων κατά το στάδιο της ακροαματικής διαδικασίας και εκδικάστηκε μόνο το θέμα της ευθύνης.
Όπως αναφέρει το Εφετείο στην απόφασή του (23ης Μαρτίου 2017), οι υπόγειοι αγωγοί βρίσκονταν κάτω από δρόμο, ο οποίος συνόρευε με υποστατικά, μεταξύ των οποίων και αυτό των εφεσιβλήτων. Επισης, δεν έχει αμφισβητηθεί ότι η ζημιά που προέκυψε στα εμπορεύματα που ευρίσκονταν εντός του υποστατικού των εφεσιβλήτων ήταν αποτέλεσμα διαρροής νερού από τον υπόγειο αγωγό, λόγω του ότι έσπασε ένα λάστιχο.
Το Εφετείο συμπέρανε ότι δεν υπήρξε μαρτυρία ότι ο λόγος που προκλήθηκε η βλάβη στο λάστιχο του σωλήνα ήταν η παράλειψη συντήρησης, όπως αυθαίρετα κατέληξε το πρωτόδικο Δικαστήριο. Όπως αναφέρει η απόφαση «ελλείπει ουσιαστικά η απόδειξη αιτιώδους συνάφειας μεταξύ της κατ΄ ισχυρισμό αμέλειας των εφεσειόντων και της προκληθείσας ζημιάς. Το μόνο στοιχείο που υπήρχε ήταν ότι η διαρροή προήλθε από το σπάσιμο ενός λαστίχου, η οποία επιδιορθώθηκε αμέσως μόλις εντοπίστηκε το πρόβλημα. Δεν είναι επίσης χωρίς σημασία το γεγονός ότι στην περιοχή διεξάγοντο υπογείως εργασίες από άλλες υπηρεσίες και ότι δεν υπήρξε διαρροή στην επιφάνεια του δρόμου, η οποία θα μπορούσε να γίνει αντιληπτή αμέσως και να επιδιορθωθεί προτού το νερό συσσωρευθεί σε παρακείμενα υποστατικά. Από τη στιγμή που το Δικαστήριο προσέγγισε την υπόθεση στη βάση της παράβασης θεσμοθετημένου καθήκοντος και αμέλειας και δεν έκανε αποδεκτή οποιαδήποτε άλλη εισήγηση των εφεσιβλήτων, είτε λόγω εφαρμογής της αρχής Res Ipsa Loquitur, είτε ότι επρόκειτο για υπόθεση ιδιωτικής οχληρίας, έπρεπε να υπήρχε μαρτυρία που να καταδεικνύει αιτιώδη συνάφεια μεταξύ της κατ΄ισχυρισμό παράβασης ή της αμέλειας και της ζημιάς που προέκυψε. Στην απουσία τέτοιας μαρτυρίας και ενώ υπήρχε η μαρτυρία του μηχανικού του Δήμου ότι το σπάσιμο του λάστιχου ήταν ένα τυχαίο γεγονός, το Δικαστήριο λανθασμένα έκρινε ότι οι εφεσίβλητοι ικανοποίησαν το βάρος απόδειξης που είχαν και εξέδωσε απόφαση υπέρ τους».
Ενόψει των παραπάνω το Δευτεροβάθμιο Δικαστήριο δέχτηκε την έφεση του Δήμου Πάφου και τον παραμερισμό της πρωτόδικης απόφασης. (εικόνα αρχείου / δημοσίευση απόφασης: cylaw.com)
