Καστελόριζο, Χίος και Λέσβος βρίσκονται στο «στόχαστρο» της Άγκυρας για να μπορέσει η Τουρκία να πάρει μέρος της ελληνικής ΑΟΖ και να υλοποιήσει τον βασικό της σχεδιασμό που είναι η διχοτόμηση του Αιγαίου στον 25ο μεσημβρινό.
Η Τουρκία συνεχίζει για πάνω από 40 χρόνια την ίδια επιθετική και επεκτατική πολιτική στο Αιγαίο, στην οποία τα τελευταία χρόνια έχει συμπεριλάβει και το σύμπλεγμα του Καστελόριζου, προβάλλοντας συνεχώς αβάσιμες διεκδικήσεις, και παραβιάζοντας όλους τους κανόνες του Δίκαιου της Θάλασσας.
Πρέπει να επιστρέψει κανείς πίσω 35 χρόνια, στο 1982, για να καταλάβει το πρόβλημα της Τουρκίας. Στις 30 Απριλίου 1982 στην Νέα Υόρκη η Τουρκία ήταν μια από τέσσερις χώρες που δεν υπέγραψε τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS III) και ακόμα δεν έχει συνέλθει από αυτή τη μεγάλη ήττα της μια και η ΑΟΖ και τα δικαιώματα νησιών σε ΑΟΖ δημιούργησαν μια αφόρητη πίεση από την οποίαν υποφέρει μέχρι και σήμερα.
Βέβαια να συμπληρώσουμε ότι μια εκ των τεσσάρων χωρών ήταν οι ΗΠΑ οι οποίες θέλουν να πιστεύουν ότι διαθέτουν επαρκή στρατιωτική δύναμη (που δεν έχουν) για να αρπάξουν το μεγαλύτερο μέρος των υδρογονανθράκων της Αρκτικής. Μια Αρκτική στην οποία κυριαρχούν οι ρωσικές ένοπλες δυνάμεις λόγω εγγύτητας αλλά και εξοικίωσης με το περιβάλλον.
Αυτό έχει όμως μεγάλη σημασία καθώς έτσι οι ΗΠΑ ουσιαστικά πέρνουν το μέρος της Τουρκίας και πάντοτε ακολουθούν μια συνένοχη πολιτική «ίσων αποστάσεων» απέναντι στις δύο χώρες. «Ίσες αποστάσεις» όμως εφαρμόζονται όταν και οι δύο διεκδικούν πράγματα που κατέχει ο άλλος. Όταν αυτό το κάνει μόνο ο ένας τότε η τακτική αυτή μετατρέπεται σε μονομερή υποστήριξη της επιτιθέμενης πλευράς!
Οι αμερικανικές κυβερνήσεις επί σειρά ετών με εξαίρεση την κυβέρνηση Κάρτερ έχουν υιοθετήσει μια πολιτική βλαπτική για τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα κάτι που υπάρχει ελπίδα να αλλάξει με την κυβέρνηση Ν.Τραμπ.
Όμως μέρχι αυτή τη στιγμή το «βαθύ» αμερικανικό κράτος δεν έχει επιτρέψει στον Αμερικανό πρόεδρο να κυβερνήσει και ο ίδιος θα επιχειρήσει να το «ξεδοντιάσει» εάν τελικώς αυτό είναι εφικτό.
Έτσι, η Τουρκία, για πάνω από τρεις δεκαετίες συνεχίζει να αρνείται, ουσιαστικά, την ύπαρξη του Συντάγματος των Ωκεανών και Θαλασσών που δημιούργησε η παγκόσμια κοινότητα το 1982
Οι τουρκικές διεκδικήσεις είναι συνδεμένες με οικονομικά συμφέροντα που έχουν σχέση με τα θέματα της αλιείας και των υδρογονανθράκων.
Ο Ρ.Τ.Ερντογάν αρνείται την ύπαρξη της έννοιας της ΑΟΖ και δεν θέλει να γίνεται από την κυβέρνησή του καμία αναφορά στην ΑΟΖ γιατί γνωρίζει ότι εάν υπάρξει μια οριοθέτηση με βάση το UNCLOS, η Τουρκία θα λάβει μόνο 7,5% της συνολικής έκτασης του Αιγαίου.
Η Ελλάδα μέχρι σήμερα δεν έχει τολμήσει να διεκδικήσει τα νόμιμα συμφέροντά της και η απειλή πολέμου από την Τουρκία είναι απλώς δικαιολογία για τις ελληνικές κυβενήσεις για δύο λόγους:
Ο Κύπριος αποθανών πρώην πρόεδρος και τελευταίος μεγάλος Έλληνας ηγέτης Τ.Παπαδόπουλος με «μισό» κράτος ουσιαστικά τόλμησε, ανακήρυξε και τελικώς οριοθέτησε την κυπριακή ΑΟΖ με αποτέλεσμα η Κύπρος τώρα να βρίσκεται λίγο πριν την εκμετάλευση του ενεργειακού της πλούτου.
Ο δεύτερος λόγος είναι ότι τουλάχιστον μέχρι τώρα η Τουρκία ουδέποτε διέθετε επαρκείς δυνάμεις για να επιβληθεί της Ελλάδος σε μια σύγκρουση στο Αιγαίο. Άλλωστε όλη της η στρατηγική βασίζεται σε αιφνιδιαστικό πισώπλατο κτύπημα σε κάποιο νησί και όχι σε μια αντιπαράθεση με έναν αντίπαλο προετοιμασμένο και ε΄τοιμο προς σύγκρουση.
Η Σύμβαση του 1982 για το Δίκαιο της Θάλασσας αναφέρει ρητά (άρθρο 121, παράγραφο 2) ότι όλα τα νησιά διαθέτουν ΑΟΖ και ότι η ΑΟΖ ενός νησιού καθορίζεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που καθορίζεται και για τις ηπειρωτικές περιοχές.
Έτσι, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο εφιάλτης της Τουρκίας υπήρξε πάντα το Άρθρο 121 του UNCLOS και ενθυμούμαστε τους αγώνες της ελληνικής και της κυπριακής αντιπροσωπείας για την διατήρηση του και το πείσμα της Τουρκίας για εξαφάνισή του.
Η πρόσφατη επιθετικότητα της Τουρκίας και τα τελευταία επεισόδια στα ελληνοτουρκικά είναι περισσότερο από ανησυχητικά γιατί η κλιμάκωσή τους αποσκοπεί, σύμφωνα με το «mignatiou» στην επιχείρηση κατάληψης τριών νησιών μας: Στοχεύει με μανία το Καστελόριζο, τη Χίο και την Λέσβο.
Οι Τούρκοι μπορούν να παριστάνουν ότι η ΑΟΖ δεν υφίσταται αλλά έχουν βάλει στο μάτι τα τρία αυτά νησιά γιατί σε περίπτωση που καταληφθούν, δίνει μια μεγαλύτερη ΑΟΖ από αυτή που σήμερα δικαιούται.
Μια απλή γεωγραφική ματιά των τριών νησιών είναι εύκολο να δούμε γιατί τα εποφθαλμιούν. Η κατάληψη του Καστελόριζου δίνει στην Τουρκία ένα μεγάλο μέρος της ΑΟΖ που μας ανήκει στο τρίγωνο Καστελόριζου, Κύπρου και Κρήτης στην Ανατολικό Μεσόγειο που βρίθει από υδρογονάνθρακες.
Επίσης, η θάλασσα δυτικά της Χίου και της Λέσβου δίνει στην Τουρκία την δυνατότητα να πάρει ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής ΑΟΖ δυτικά αυτών των δύο κρατών.
Το θέμα της ΑΟΖ και η προστασία του Αιγαίου και των νησιών του είναι μεγάλη εθνική υπόθεση. Λόγω της οικονομικής κρίσης, η ΕΛλάδα βρίσκεται σε εξαιρετικά δύσκολη θέση.
Γι’ αυτό, ο Ταγίπ Ερντογάν πρέπει να αντιμετωπιστεί με αποφασιστικότητα και σε όλα τα διεθνή φόρα. Οι διεθνείς νόμοι προσφέρουν πανίσχυρα διπλωματικά όπλα στη χώρα μας, και η κυβέρνηση πρέπει να τα εκμεταλλευθεί.
Ο «ταραξίας» Ερντογάν, πιεσμένος από τα μύρια προβλήματα που αντιμετωπίζει, έχει καταστεί εξαιρετικά επικίνδυνος. Δεν είναι ορθολογιστής ως προς το τι μπορούν να πράξουν οι διαλυμένες από τις εκκαθαρίσεις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις απέναντι στις ελληνικές που παραμένουν αξιόμαχες παρά την οικονομική κρίση.
Οι στρατηγοί του το λένε αυτό αλλά αυτός είναι σίγουρο ότι έχει τελείως δικιά του αίσθηση για τα γεωστρατηγικά και στρατιωτικά τεκταινόμενα.
Ούτε έχει κατανοήσει πόσο σημαντικό είναι ότι ο διεθνής παράγοντας είναι ενετελώς εναντίον του και δεν του έχει εξηγήσει η Τανσού Τσιλέρ ότι ο μόνος λόγος για τονοποίο ο τουρκικός στόλος δεν βυθίστηκε στα Ίμια είναι γιατί παρενέβησαν οι Αμερικανοί.
