Οι πρώτες κινήσεις στη διαπραγματευτική σκακιέρα για τη δεύτερη φάση αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους άρχισαν μεταξύ Βερολίνου και ΔΝΤ, εν όψει της Εαρινής Συνόδου του Ταμείου στις 21-23 Απριλίου.
Παρ’ όλα αυτά, το σχέδιο της ευρωπαϊκής πρότασης είναι σχεδόν έτοιμο, καθώς η αντίθεση μεταξύ ΔΝΤ και Βερολίνου για το “είδος” της αναδιάρθρωσης που μπορεί να γίνει είναι ήδη γνωστή και στις δύο πλευρές.
– Το ΔΝΤ θέλει μια ελάφρυνση του χρέους η οποία μπορεί να γίνει –αυτό είναι το σημείο συμβιβασμού από πλευράς Ταμείου– με περαιτέρω επιμήκυνση της διάρκειας του χρέους και τη σταθεροποίηση του κόστους εξυπηρέτησής του, χωρίς νέο “κούρεμα”.
– Το Βερολίνο επιμένει ότι η περαιτέρω διευθέτηση δεν θα χρειαστεί, αλλά, εάν χρειαστεί, αυτή μπορεί να περιλαμβάνει επιμήκυνση, αλλά χωρίς καμία διευκόλυνση στο επιτόκιο, γιατί κάτι τέτοιο θα ισοδυναμούσε με άμεση επιβάρυνση των δανειστών. Μια διαρροή, μάλιστα, του γερμανικού ΥΠΟΙΚ έκανε λόγο για έγγραφο που κοστολογούσε αυτή την επιβάρυνση των δανειστών στα 120 δισ. ευρώ!
Στο μεταξύ, όμως, ο ESM –σε άτυπη αλλά σταθερή συνεργασία και με τις αρμόδιες υπηρεσίες του ΥΠΟΙΚ (ΟΔΔΗΧ κ.λπ.)– έχει ετοιμάσει τη δική του πρόταση με εναλλακτικές εκδοχές, που θα κατατεθεί στο ΔΝΤ στο πλαίσιο της συζήτησης που θα αρχίσει και επίσημα στις 21-23 Απριλίου στην Ουάσινγκτον για τα περιβόητα “μεσοπρόθεσμα μέτρα” ελάφρυνσης του χρέους.
Το σχέδιο
Σύμφωνα με πληροφορίες του “Κ”, το σχέδιο αυτό –το οποίο ετοιμάζεται εν γνώσει του ΔΝΤ– στηρίζεται σε μια σύνθετη “ιδέα”, η οποία συνδυάζει την απαίτηση του Ταμείου για σταθεροποίηση του κόστους εξυπηρέτησης των δανείων, για τα οποία θα προβλέπεται περαιτέρω επιμήκυνση, με την “απαγόρευση” από πλευράς Σόιμπλε του να αναλάβει η Ευρωζώνη το επιπλέον κόστος από το επιτοκιακό “κούρεμα” (δηλαδή τη σταθεροποίηση των επιτοκίων ανεξαρτήτως εξελίξεων).
Η φόρμουλα αυτή, που φαίνεται να τετραγωνίζει τον κύκλο, αν και έχει και τη “σκιά” ελληνικής παρέμβασης, αντιμετωπίζεται από τον ESM ως μια πολύ καλή πλατφόρμα συμφωνίας με το ΔΝΤ.
Και, από τις μέχρι στιγμές αντιδράσεις των στελεχών του ΔΝΤ που είναι σε γνώση της πρότασης, φαίνεται ότι μπορεί να περπατήσει στην Ουάσινγκτον.
Η “ιδέα”, λοιπόν, είναι η ακόλουθη:
– Τα δάνεια θα επιμηκυνθούν και τα επιτόκια θα σταθεροποιηθούν σε ένα επίπεδο μεταξύ 1,5% και 2% μέσω swaps για τα οποία δεν θα δοθούν εγγυήσεις από τον ESM.
– Αντίθετα, οι εγγυήσεις θα δοθούν από τα “υπόλοιπα” του δανείου προς την Ελλάδα που αφορούσαν την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και δεν θα χρησιμοποιηθούν.
Σε αυτά τα ποσά μπορεί να χρησιμοποιηθούν και τα “κέρδη” από τα ANFAs καιSMPs, δηλαδή τα ελληνικά ομόλογα που έχουν στα χέρια τους οι κεντρικές τράπεζες αγορασμένα σε πολύ χαμηλές τιμές και εξοφλούμενα στο 100% της ονομαστικής τους αξίας, αφήνοντας τεράστια κέρδη στις κεντρικές τράπεζες της Ευρωζώνης.
Μια εναλλακτική αυτής της “ιδέας” –εφόσον το ΔΝΤ εμφανίσει μεγαλύτερες επιφυλάξεις– είναι η χρήση μέρους των κεφαλαίων αυτών είτε για την άμεση επαναγορά του δανείου του ΔΝΤ είτε τη μερική προεξόφλησή του.
Σε κάθε περίπτωση, τα χρήματα αυτά, χωρίς ούτε ένα επιπλέον ευρώ από την Ευρωζώνη, θα είναι ο εγγυητής που εδώ και καιρό ψάχνουν για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους.
Με μια τέτοια συμφωνία, βέβαια, λύνονται και τα χέρια της ΕΚΤ για το… περιλάλητο QE.
Όλα αυτά, βέβαια, προϋποθέτουν την ολοκλήρωση της αξιολόγησης, η οποία έτσι κι αλλιώς έχει πλέον αποκοπεί ως διαδικασία και χρονοδιάγραμμα από τη συνολική συμφωνία-“πακέτο” (global deal) που ζητούσε η κυβέρνηση.
