Η απάντηση στην ερώτηση γιατί το δημόσιο δεν εκμεταλλευόταν- όπως επιχειρείται σήμερα- τα δεσμευμένα, ακίνητα και κινητά περιουσιακά στοιχεία (και τραπεζικούς λογαριασμούς κατηγορουμένων ή καταδικασμένων) είναι, πέραν της προφανούς απουσίας πολιτικής βούλησης και –μεταξύ άλλων- ένα εξωφρενικό στατιστικό στοιχείο:
Αυτή τη στιγμή εννέα (!!!) διαφορετικές Αρχές, μεταξύ των οποίων ΣΔΟΕ, ΚΕΑΟ, Οικονομική Αστυνομία, Αρχή για το Ξέπλυμα μαύρου χρήματος, δύνανται να δεσμεύσουν ακίνητα και λογαριασμούς σε μια υπόθεση. Έτσι το αποτέλεσμα είναι η αλληλοεπικάλυψη αρμοδιοτήτων, η έλλειψη επικοινωνίας των Υπηρεσιών, η έλλειψη ενιαίας βάσης δεδομένων (Μητρώο) όπου θα καταχωρούνται οι πράξεις Δέσμευσης, Δήμευσης ή κατάσχεσης, καθώς και η έλλειψη κοινής και συντονισμένης προσέγγισης για τις εμπλεκόμενες υπηρεσίες.
Αυτή είναι ουσιαστικά και η απάντηση που (π.χ) το δημόσιο δεν εκμεταλλεύεται το ακίνητο το Λάκη Γαβαλά στην Κάντζα: Οι πολλαπλές δεσμεύσεις του ακινήτου. Για την ακρίβεια το ακίνητο είχε δεσμευθεί από τρεις διαφορετικές Αρχές, οι οποίες έχουν αυτή τη δυνατότητα, αλλά καμία συνεννόηση μεταξύ τους!
Το ίδιο συνέβη και κατά την προσπάθεια πλειστηριασμού ακινήτου του Λάκη Γαβαλά στη Μύκονο. Εκεί υπήρχε δέσμευση από δύο Αρχές. Το ακίνητο στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, ιδιοκτησίας της συζύγου του πρώην υπουργού Ακη Τσοχατζόπουλου, αποτελεί ένα επίσης χαρακτηριστικό παράδειγμα.
Γι αυτό και προαπαιτούμενο για το “ξεμπλοκάρισμα” και τις πολλαπλές δεσμεύσεις είναι η δημιουργία Εθνικού Μητρώου και υποχρεωτική κοινοποίηση της δέσμευσης της όποιας Αρχής στο (υπάρχον ήδη αλλά υποβαθμισμένο ουσιαστικά) Εθνικό Γραφείο Ανάκτησης. Με αυτό τον τρόπο όχι μόνο θα διασφαλίσουν όλες οι αρμόδιες Αρχές την αποφυγή διπλοδεσμέυσεων, αλλά θα δοθεί η δυνατότητα στους ελεγκτικούς μηχανισμούς να έχουν πρόσβαση σε τέτοιου είδους πληροφόρηση.
