Αθώος κρίθηκε χθες με ομόφωνη απόφαση του Τριμελούς Εφετείου Δωδεκανήσου επί κακουργημάτων ο δήμαρχος Μεγίστης κ. Παύλος Πανηγύρης, που τελεί σε καθεστώς αργίας, που κατηγορήθηκε για απάτη κατά του Ελληνικού Δημοσίου με την επιβαρυντική περίπτωση του Ν. 1608/50 «περί καταχραστών του Δημοσίου».
Η εναντίον του δίωξη στηρίχθηκε στην από 7 Νοεμβρίου 2011 μηνυτήρια αναφορά του πολιτικού του αντιπάλου κ. Γεωργίου Παπουτσή προς την Κτηματική Υπηρεσία του Δημοσίου, την οποία χαρακτήρισε ψευδή και συκοφαντική.
Ο κ. Παπουτσής κατήγγειλε συγκεκριμένα ότι ο κ. Πανηγύρης με ψευδείς δηλώσεις παραπλάνησε τις συμβολαιογράφους Ρόδου κ.κ. Αριστέα Ηρακλείδου, Αθηνά Κυριακίδου – Κουταλιανού και Μαρία Πρώτου τις οποίες έπεισε να συντάξουν συμβόλαια γονικής παροχής, πώλησης και δωρεάς για ακίνητα που βρίσκονται στον οικισμό Μεγίστης και τα οποία ανήκαν τάχα στην ιδιοκτησία του Ελληνικού Δημοσίου με βάση την από 10/2/1947 Συνθήκη Ειρήνης που υπεγράφη στο Παρίσι μεταξύ της Ιταλίας και των Συμμαχικών Δυνάμεων του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου η οποία κυρώθηκε με το Ν.Δ. 423/1947.
Ο κ. Πανηγύρης παραπέμφθηκε για 8 ακίνητα τα οποία εφέροντο να ανήκουν στην ιδιοκτησία του Ελληνικού Δημοσίου.
Με την έναρξη της ακροαματικής διαδικασίας προέκυψε ότι ένα από τα ακίνητα αυτά είναι ιδιωτικό ενώ για τα λοιπά η δίκη εξελίχθηκε ουσιαστικά σε μια ανάλυση του ιδιοκτησιακού καθεστώτος του νησιού.
Από τις καταθέσεις επιτελών της Κτηματικής Υπηρεσίας του Δημοσίου προέκυψε ουσιαστικά ότι εντός του οικισμού του ακριτικού νησιού το Ελληνικό Δημόσιο δεν εγείρει αξιώσεις έναντι ακινήτων τα οποία έχουν περιέλθει στην ιδιοκτησία κατοίκων του νησιού με την μέθοδο της χρησικτησίας και έχουν εγγραφεί από τον υποθηκοφύλακα στα οικία βιβλία και για τον λόγο αυτό εξάλλου δεν παρέστη στη δίκη το Ελληνικό Δημόσιο ως πολιτική αγωγή.
Πιο συγκεκριμένα από την υπεράσπιση, δια του συνηγόρου υπεράσπισης του κατηγορούμενου, δικηγόρου κ. Μανώλη Κουτσούκου, υποστηρίχθηκε ότι η δίωξη σε βάρος του δημάρχου, υπήρξε απαράδεκτη όχι μόνο νομικά αλλά και ιστορικά και αν επικρατούσε η εσφαλμένη αυτή αντίληψη ότι δηλαδή ολόκληρο το νησί της Μεγίστης ανήκει τάχα στο Ελληνικό Δημόσιο και όχι στους κατοίκους του, θα οδηγούσε τη χώρα σε πολιτικό, εθνικό και διπλωματικό αδιέξοδο.
Όπως εξήγησε την 12η Μαΐου 1912 η Ρόδος και τα υπόλοιπα νησιά του Αρχιπελάγους (πλην της Μεγίστης, γνωστά τότε ως Νότιες Σποράδες) καταλήφθηκαν από την Ιταλία η οποία έθεσε τέλος στην Οθωμανική κυριαρχία που άρχισε τον μήνα Δεκέμβριο του 1522.
Ωστόσο, όπως προαναφέρθηκε, η Μεγίστη δεν κατελήφθη από τους Ιταλούς το έτος 1912 (όπως έγινε με τα υπόλοιπα Δωδεκάνησα) διότι τότε βρισκόταν υπό την κηδεμονία της Γαλλίας η οποία και τελικά την κατέλαβε τον μήνα Δεκέμβριο του έτους 1915 σε υλοποίηση της Συνθήκης που υπεγράφη στο Λονδίνο στις 6 Αυγούστου 1914 ανάμεσα στη Βρετανία και στη Γαλλία που τότε είχαν υπό τον έλεγχό τους την ναυσιπλοΐα στην Ανατολική Μεσόγειο και κυρίως τη φύλαξη οι μεν Βρετανοί των στενών του Γιβραλτάρ και οι δε Γάλλοι της διώρυγας του Σουέζ.
Τελικά λόγω της νέας πολιτικής κατάστασης που δημιούργησε ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος η Γαλλία πώλησε (στη σχετική συμφωνία εχρησιμοποιήθηκε ο όρος «εκχώρησε») την Μεγίστη την 1η Μαρτίου 1921 στην Ιταλία. Μάλιστα όταν ο Γάλλος Ναύαρχος Μορνέ ανακοίνωσε στους κατοίκους του νησιού την αποχώρηση των γαλλικών δυνάμεων και την εγκατάσταση των ιταλικών στρατευμάτων ζήτησε από τους κατοίκους του Καστελόριζου να υποταχθούν στην ιταλική εξουσία με «ευμένεια».
Η περιέλευση της Μεγίστης (και γενικά όλων των Δωδεκανήσων) υπό την κυριαρχία και τον απόλυτο έλεγχο της Ιταλίας σαν συνέπεια είχε να μην συμπεριληφθεί ούτε φυσικά να γίνει οποιαδήποτε μνεία για την τύχη των Δωδεκανήσων στη Συνθήκη Ειρήνης της Λωζάνης, που υπεγράφη στις 24 Ιουλίου 1923.
Έτσι η ιταλική κατοχή και κυριαρχία στα Δωδεκάνησα διατηρήθηκε μέχρι τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και την παράδοση των Δυνάμεων του Αξονα στους Συμμάχους στις 9 Μαΐου 1945.
Στο σημείο αυτό θα πρέπει ιδιαίτερα να σημειωθεί ότι στις 9 Μαΐου 1945 τα Δωδεκάνησα (και κατ’ επέκταση και η Μεγίστη) δεν παραδόθηκαν στην Ελλάδα διότι σύμφωνα με τη νομική άποψη της Βρετανικής Διπλωματίας τα Δωδεκάνησα πριν από την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου δεν αποτελούσαν ελληνικό αλλά ιταλικό έδαφος!!
Με τη εφεύρεση αυτή τα Δωδεκάνησα βρέθηκαν υπό βρετανική κατοχή και με ιδιότυπο καθεστώς διακυβέρνησης από τις 9 Μαΐου 1945 μέχρι τις 7 Μαρτίου 1948 που έγινε η ενσωμάτωση των Δωδεκανήσων με την Ελλάδα αφού προηγήθηκε η απελευθέρωσή τους στις 31 Μαρτίου 1947.
Στις 10 Φεβρουαρίου 1947 υπεγράφη στο Παρίσι η περίφημη Συνθήκη Ειρήνης με την οποία αποφασίσθηκε να αποδοθούν τα Δωδεκάνησα στην Ελλάδα. Η Συνθήκη κυρώθηκε με το Ν.Δ. 423/22-10-1947 (δηλαδή μετά την απελευθέρωση αλλά πριν από την ενσωμάτωση των Δωδεκανήσων) και σ’ αυτήν περιελήφθη ειδικός όρος ότι το Ελληνικό Δημόσιο υπεισέρχεται αυτοδικαίως σε όλα τα δικαιώματα, τις υποχρεώσεις και γενικά στις «σχέσεις» ως διάδοχο του Ιταλικού Δημοσίου. Ο όρος αυτός ήταν αναγκαίος ώστε να υπάρξει συνέχεια κυριαρχίας και εξουσίας.
Ωστόσο ο παραπάνω όρος έχει σκόπιμα «παρερμηνευθεί», όπως υποστήριξε ο κ. Κουτσούκος, που τόνισε ότι ολόκληρος ο οικισμός του Καστελόριζου δηλαδή τα σπίτια και τα αστικά ακίνητα ανήκαν πάντοτε (ακόμη και επί Γαλλικής και Ιταλικής κατοχής) στους κατοίκους του νησιού οι οποίοι τα προίκιζαν, τα δώριζαν ή τα πωλούσαν χωρίς την ανάμειξη των κατακτητών.
Τονίστηκε ακόμη ότι ο χαρακτηρισμός ως δημόσιας περιουσίας ολόκληρου του νησιού της Μεγίστης είναι αυθαίρετος, παράνομος, αντισυνταγματικός και χωρίς έννομες συνέπειες. Η μονομερής και αυθαίρετη καταγραφή του νησιού της Μεγίστης από την Κ.Υ.Δ. ως Δημοσίου Κτήματος με αριθμό μάλιστα ΒΚ 5242 δεν σημαίνει τίποτε αφού σε διαφορετική περίπτωση θα φτάναμε στο αδιέξοδο να κατηγορηθούν όλοι οι κάτοικοι του Καστελόριζου, που μετά την ενσωμάτωση μεταβίβασαν ή απέκτησαν ακίνητα με μεταγεγραμμένα συμβολαιογραφικά έγγραφα ή κληρονομητήρια για απάτη σε βάρος του Ελληνικού Δημοσίου και επιπλέον να απομακρυνθούν βίαια από τις κατοικίες και τις περιουσίες τους (ως αυθαίρετοι κάτοχοι) με Πρωτόκολλα Διοικητικής Αποβολής!!
Κανένα Δικαστήριο μέχρι σήμερα (από το Ειρηνοδικείο μέχρι τον Αρειο Πάγο) δεν εξέδωσε απόφαση που να δέχθηκε την άποψη ότι ολόκληρο το νησί ανήκει ιδιοκτησιακά στο Ελληνικό Δημόσιο.
