Είναι για το πολιτικό σύστημα ο αναγκαίος όρος επιβίωσης, κυρίως ως εργαλείο κάθαρσης
Η ιταλική Δικαιοσύνη αποτελεί μοναδικό παράδειγμα αμείλικτου διώκτη της διαφθοράς των πολιτικών. Πουθενά στον κόσμο δικαστές και εισαγγελείς δεν έχουν παίξει με τόση μαεστρία τον ρόλο του «τιμωρού αγγέλου» όσο στην Ιταλία τα τελευταία 30 χρόνια. Για όσους δεν ενθυμούνται ο όρος «επιχείρηση “Καθαρά χέρια”» είναι σημείο αναφοράς στην Ιταλία.
Κατά καιρούς σε πάρα πολλές χώρες όταν συμβαίνουν σκάνδαλα ή περίεργες υποθέσεις διαπλοκής με εμπλοκή κυρίως πολιτικών, γίνεται αναφορά στον όρο «καθαρά χέρια». Σε πολλά λεξικά έγινε λήμμα, ενώ είναι πάνω από το κεφάλι του κάθε διεφθαρμένου ως δαμόκλειος σπάθη. Είναι για το πολιτικό σύστημα ο αναγκαίος όρος επιβίωσης, κυρίως ως εργαλείο κάθαρσης.
Στις αρχές της δεκαετίας 1990 σείστηκε η ιταλική πολιτική σκηνή και τότε ο όρος καθαρά χέρια πρωτακούστηκε ως λύτρωση. Το μαχαίρι των δικαστών έφτασε στο κόκαλο, με αποτέλεσμα να τιναχτεί στον αέρα όλο το μεταπολεμικό κομματικό σκηνικό.
Για τους νεώτερους, αλλά και για να θυμούνται οι παλαιότεροι, ο πρώην πρωθυπουργός Μπετίνο Κράξι, αρχηγός των Σοσιαλιστών, αναγκάστηκε να αυτοεξορισθεί φυγόδικος στην Τυνησία, όπου και πέθανε ντροπιασμένος. Μια επιχείρηση «καθαρά χέρια» έχει ανάγκη και σήμερα ο τόπος για να καθαρίσει η ήρα από το σιτάρι, έτσι ώστε όπου υπάρχουν εστίες διαφθοράς να αντιμετωπιστούν άμεσα. Να κοπεί… «σύριζα» το χέρι κάθε κατεργάρη πολιτικού και να πάει σπίτι του, στην πρώτη αποκάλυψη και επιβεβαίωση ενός άθλιου δικτύου συναλλαγών με το οργανωμένο έγκλημα.
Το ζητούμενο είναι τα «καθαρά χέρια» στην μνημονιακή Ελλάδα να πάρουν σάρκα και οστά και ο κάθε…λιγδιάρης να πάρει σπίτι του. Οι υποθέσεις διαφθοράς μπορούν να ρευστοποιήσουν βίαια το πολιτικό σκηνικό και να το αναδιατάξουν. Εξάλλου, η κρίση στην Ελλάδα πρώτα ήταν πολιτική και μετά οικονομική. Στην Πρωσία του 18ου αιώνα ο βασιλιάς Φρειδερίκος περνούσε τα καλοκαίρια του στα θερινά ανάκτορα του Sans Souci κοντά στο Πότσδαμ. Εκεί όμως τον ενοχλούσε ο θόρυβος από τον τοπικό ανεμόμυλο και απαίτησε την εξαγορά του.
Ο μυλωνάς αρνήθηκε να τον και ο βασιλιάς τον απείλησε ότι θα τον πάρει με τη βία. Τότε ο μυλωνάς εκστόμισε την παροιμιώδη φράση που έμεινε στην Ιστορία: «Ναι, αλλά υπάρχουν δικαστές στο Βερολίνο». Και ο νοών νοείτο…
