Άρθρο του Γιάνκο Μπάσεφ (Јанко Бачев)-καθηγητή πανεπιστημίου και προέδρου του Λαϊκού Κινήματος για την πΓΔΜ
Το όνομα Μακεδονία υπάρχει ως χαρακτηριστικό μιας μοναδικής χώρας στα Βαλκάνια από περίπου τον VII αιώνα π.Χ. Υπάρχει μέχρι και σήμερα, σχεδόν τρεις χιλιετίες. Σε μια μακρά και συνεχή ιστορική διαδικασία (προτσές), η οποία διαρκεί εδώ και αιώνες, δημιουργήθηκαν οι απαραίτητες προϋποθέσεις για την επιλογή του εθνικού μακεδονικού ονόματος ως σημαντικού στοιχείου της εθνικής μας συνείδησης και του έθνους μας.
Αυτό έγινε συνειδητό κατά τη διάρκεια του ΧΙΧ αιώνα. Τότε, που καμία από τις χώρες των Βαλκανίων, στις αρχές του ΧΙΧ αιώνα δεν είχε συσταθεί ως έθνος.
Η σουλτανική πολιτική κατά τη διάρκεια της οθωμανικής κυριαρχίας στην περιοχή, ήταν ο καθορισμός θρησκευτικών ομάδων (και όχι εθνικών). Μέχρι τη σύσταση του σύγχρονου ‘μακεδονικού’ έθνους, κανένα άλλο έθνος δεν έφερε και δεν υιοθέτησε το όνομα Μακεδονία.
Η εισαγωγή αυτή, έχει ως στόχο, να εντυπώσει τη θέση ότι μετά από τρεις χιλιετίες, οι «Μακεδόνες» (Σλάβοι των Σκοπίων) είναι πρόθυμοι να αλλάξουν το επί αιώνων όνομά τους.
Συγκεκριμένα, κατά την κοινοβουλευτική συνεδρίαση της Τετάρτης, πριν από τα μεσάνυχτα, οι ομιλίες Γκρούεφσκι και Ζάεφ για το όνομα, πριν από την ψηφοφορία για τη νέα κυβέρνηση είπαν ότι ο κόσμος περιμένει από τη «Μακεδονία» και τους «Μακεδόνες» να καταλήξουν (ενταχθούν) στις Βρυξέλλες, μπαίνοντας με ένα συμβιβασμό/αλλαγή του ονόματος.
Ακόμη και ο Ζάεφ στην ομιλία του προς τους βουλευτές, κοίταξε στα μάτια του VMRO-DPMNE και είπε ότι μαζί θα κάνουμε την αλλαγή του ονόματος.
Άλλωστε, για το σκοπό αυτόν ‘εφευρέθηκε’ ως υπουργός Εξωτερικών, ο Νίκολα Ντιμιτρόφ, ο οποίος θα προβεί στην ετοιμασία του εδάφους για την παραμόρφωσή μας.
Αυτή είναι μια ειδική τιμή για τον Ντιμιτρόφ, έναν άνθρωπο που δεν έχει εθνικό (ψευδομακεδονικό) συναίσθημα και του οποίου η οικογένεια δεν έχει (ψευδο)μακεδονική ταυτότητα και έχει οικοδομήσει την αίσθηση ότι δεν ανήκει στο σλαβικό λαό, γιατί σύμφωνα με τις οικογενειακές παραδόσεις του δεν υπάρχουν «Μακεδόνες» (Σλάβοι ψευδομακεδόνες) αλλά οι ρίζες μας θα πρέπει να αναζητηθούν στον ανατολικό μας γείτονα (Βουλγαρία).
Ενώ, η Ραντμίλα Σεκερίνσκα, που ανέλαβε το Υπουργείο Άμυνας, επιδιώκει το SDSM να είναι το κόμμα που ένταξε τη χώρα στο ΝΑΤΟ, διότι είναι πολύ πιθανόν η χώρα να λάβει πρόσκληση για ένταξη στο ΝΑΤΟ με την αναφορά ‘πΓΔΜ’/ FYROM.
Μετά από αυτό θα υπάρξει μια μεγάλη εθνική συμφωνία παραχώρησης, όταν η Ευρωπαϊκή Ένωση θα επιτρέψει την έναρξη των διαπραγματεύσεων με τη χώρα για ένταξη της με ένα νέο όνομα.
Τέλος, όλα αυτά θα πρέπει να επιβεβαιωθούν με «δημοψήφισμα» που θα είναι μια κοινή δουλειά του SDSM και του VMRO-DPMNE, με την αναγκαία υλικοτεχνική υποστήριξη της Κρατικής Εκλογικής Επιτροπής.
Τώρα, πολλοί θα αναρωτιούνται, πως είναι δυνατόν να συμβούν αυτά, όταν το VMRO-DPMNE όλη την ώρα λέει όχι στην αλλαγή του ονόματος, μια λέξη απατηλή συσκευασμένη με μία όμορφη πατριωτική ρητορική.
Το VMRO-DPMNE επί δέκα χρόνια με έναν ωραίο πατριωτικό τρόπο που συνοδεύεται από κόλπα μάρκετινγκ έχει οικοδομήσει την εικόνα της υπεράσπισης του ονόματος.
Επί χρόνια σε συνεδριάσεις του VMRO-DPMNE δηλώνουν ότι το όνομα δεν πρόκειται να αλλάξει.
Ωστόσο στο πρόγραμμα του VMRO-DPMNE στη σελίδα 146 υπάρχει μια μικρή πονηριά, γιατί γράφουν εκεί -αν προσέξουμε καλά, ότι δεν θα αλλάξει το Σύνταγμα για να αλλαχθεί το συνταγματικό όνομα της χώρας, όχι όμως ότι δεν θα αλλάξει το όνομα της χώρας!
Έτσι, λοιπόν, σύμφωνα με τη σελίδα 146, το Σύνταγμα δεν θα αλλάξει, αφού το VMRO-DPMNE μπορεί να αλλάξει άνετα το όνομα για διεθνή χρήση.
Από την άλλη πλευρά, το SDSM που προσπαθεί σε έναν συμβιβασμό /αλλαγή του ονόματος, δεν το κρύβει εδώ και χρόνια, λέγοντας ανοιχτά ότι ακόμη και η ΕΕ απαιτεί από εμάς να αλλάξουμε το όνομά μας.
Έτσι, υπάρχει μια αντιστοιχία μεταξύ του SDSM και VMRO-DPMNE για το θέμα της ονομασίας και είναι ενδιαφέρον ότι η εντύπωση που δίνεται στο λαό είναι τα κόμματα αυτά είναι διαμετρικά αντίθετα, δηλαδή οι μεν, θεωρούνται πατριώτες και οι δε, προδότες.
Αλλά, με μία λέξη μπορούμε να πούμε ότι SDSM και VMRO-DPMNE έχουν ίδιες θέσεις για το όνομα.
Στη συνέχεια ο αρθρογράφος σημειώνει ότι οι τρόποι για να αποφευχθεί μια τέτοια συμφωνία πρέπει να γίνουν δύο πράγματα.
«Ένας τρόπος είναι η σκληρή πίεση των πατριωτικών δυνάμεων του VMRO-DPMNE, προκειμένου το κόμμα να εγκαταλείψει τη δέσμευση για ένα δημοψήφισμα για το όνομα. Γιατί εάν γίνει κάτι τέτοιο για αλλαγή του ονόματος θα έρθει και το τέλος των ‘Μακεδόνων’ ως έθνος».
«Ο δεύτερος τρόπος είναι μια μαζική μεταστροφή με οποιοδήποτε κόστος της πολιτικής της χώρας μας σε μια εναλλακτική λύση για το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, γιατί ο κόσμος είναι πολύ ευρύτερος από το να καταλήξουμε στις Βρυξέλλες και την Ουάσιγκτον».
