© AFP 2017 / Αντρέι Ισακόβιτς Ο άνθρωπος με την σημαία της Ομοσπονδιακής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας στο Βελιγράδι
ΜΟΣΧΑ , 14 Ιουλίου – RIA Novosti, Ιγκόρ Gashkov. Έξι χώρες των Βαλκανίων, που σχεδίαζαν την ένταξη τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση, μην λαμβάνοντας τη συγκατάθεση των Βρυξελλών, ξεκινούν μια διαδικασία περιφερειακής ολοκλήρωσης που μπορεί να δώσει ζωή σε ένα ισχυρό περιφερειακό μπλοκ.Η Σερβία, το Μαυροβούνιο, η ΠΓΔΜ, η Βοσνία-Ερζεγοβίνη, η Αλβανία και το αναγνωρισμένο Κοσσυφοπέδιο, συζητούν το σχέδιο των Τελωνείων και των Συνόρων της
Ένωσης.
© East News / Συλλογή Everett Ο Βομβαρδισμός του Βελιγραδίου από τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ το 1999
Το Φάντασμα της Νέας Γιουγκολσαβίας
Η Οικονομική ολοκλήρωση στα Βαλκάνια – μια απροσδόκητη στροφή μετά τον πόλεμο της δεκαετίας 1990-x, η οποία είχε σαν αποτέλεσμα τον θάνατο όχι λιγότερων από 130 χιλιάδες ανθρώπους . Οι Ένοπλες συγκρούσεις συγκλόνισαν την δομή της πρώην Σοσιαλιστικής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας, αφήνοντας στη θέση τους μια κατάσταση, που είναι δύσκολο να οικοδομήσουν τις σχέσεις μεταξύ τους. Εκτός από την παρατεταμένη σύγκρουση της Σερβίας και του Κοσσυφοπεδίου, οι δυσκολίες δεν έλειψαν για το Κοσσυφοπέδιο και τη Δημοκρατία Σέρπσκα, τμήμα της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης. Αποτέλεσμα: διασυνοριακή έκδοση θεωρήσεων μεταξύ των μερών.
Παρά τις πολιτικές αντιξοότητες , οι οικονομικές σχέσεις που χτίστηκαν στη γιουγκοσλαβική εποχή παρέμειναν
«Πολλές Σερβικές επιχειρήσεις έχουν ένα δίκτυο λιανικής πώλησης σε όλη την πρώην Γιουγκοσλαβία», – λέει [1] Carlos de Korda, Πρόεδρος του υποκαταστήματος της τράπεζας Crédit Agricole της Σερβίας. «Υπάρχει επίσης η οικονομική συνοχή, ο πυρήνας της πρώην Γιουγκοσλαβίας», – πρόσθεσε. Συνδέει τις χώρες της περιοχής και τον γλώσσικό παράγοντα: από τη δεκαετία του 1990, η Σερβική , η κροατική και η Βοσνιακή γλώσσα θεωρούνται διαφορετικές, αλλά οι δυσκολίες στην αμοιβαία κατανόηση μεταξύ των φορέων τους δεν δημιουργεί προβλήματα.
Ενθαρρύνουν οι χώρες της πρώην Γιουγκοσλαβίας, η μια την άλλη μετά την απογοήτευση με την Ευρωπαϊκή Ένωση, που δεν έσπευσε να ανοίξει για τους περισσότερους από αυτούς τις πόρτες της. Σύμφωνα με την εκτίμηση της Le Monde, προκειμένου να φτάσουν τον μέσο όρο της ΕΕ το 2030, στις χώρες των Βαλκανίων πρέπει η οικονομική ανάπτυξη να 6% σε ετήσια βάση. Το έργο αυτό δεν είναι εφικτός αριθμός, πράγμα που σημαίνει ότι τα κράτη της πρώην Γιουγκοσλαβίας είναι μόνιμα κλειδωμένα στην «αίθουσα αναμονής».
© RIA Novosti / Αλεξέι Danichev Το περίπτερο της Δημοκρατίας της Σερβίας στο περίπτερο Expoforuma πριν από το διεθνές οικονομικό φόρουμ της Αγίας Πετρούπολης-2017
Η πίστη στην ΕΕ δεν είναι εγγυημένη
Η ενόχληση η οποία συσσωρεύεται στα Βαλκάνια λόγω της απροθυμίας του Ευρω Ελίτ να συναντηθεί με τις μετα-Γιουγκοσλαβικές χώρες, από καιρό σε καιρό γίνεται κατανοητό. Οι απόψεις τους για το αδιέξοδο στις σχέσεις τους χωρίς περιστροφές το εξέφρασε [2] ο Υπουργός Εξωτερικών του Μαυροβουνίου Srdjan Darmanovich: «Δεν πρέπει να υποθέσουμε ότι η ένταξη στην ΕΕ, θα είναι εγγυημένη, αλλά οι Ευρωπαίοι δεν θα πρέπει να έχουν εγγυημένη την δέσμευσή μας προς την ΕΕ.»
Περισσότερο ευρωσκεπτικιστές είναι οι Σέρβοι , όπου η χώρα δεν ξέχασε τον βομβαρδισμό των αεροσκαφών του ΝΑΤΟ το 1999. Εκτός από όλα, το Βελιγράδι γνωρίζει ότι την είσοδο στην ΕΕ εμποδίζει η Κροατία που έχει ήδη γίνει μέλος του μπλοκ, και να ξεπεραστεί αυτή η αντίσταση δεν θα είναι εύκολο.
Οι μεγάλοι της ΕΕ δεν έχουν καμιά βιασύνη να βλέπουν τις χώρες που έχουν εσωτερικά προβλήματα να είναι μέρος του μπλοκ επίσης.
Η Γερμανία και η Γαλλία συνεχίζουν να θεωρούν την περιοχή ως πηγή προβλημάτων, μεταξύ των οποίων – η ανάπτυξη των ισλαμιστικών συναισθημάτων και η ανεξέλεγκτη μεταναστευτική ροή τόσο διέλευσης όσο και τοπικής προέλευσης. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα στην Αλβανία: : οι μετανάστες από την χώρα αυτή ήταν το πρώτο κύμα των ισλαμιστών προσφύγων στην Ευρώπη στα όρια της δεκαετίας 1990 και 2000. Οι Αλβανοί δημιούργησαν πρώτη φορά το στρατόπεδο σκηνών στα θαλάσσια σύνορα μεταξύ Μεγάλης Βρετανίας και Γαλλίας στο Καλέ.
Στο Βερολίνο και το Παρίσι προτιμούν να δούν , τις χώρες της πρώην Γιουγκοσλαβίας να αναπτυχθούν οικονομικά, υποστηρίζοντας ο ένας τον άλλον, και το ζήτημα της ένταξη τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση θα υποβιβαστεί σε ένα αβέβαιο μέλλον.
Γι ‘αυτό τον λόγο γίνεται κατανοητό γιατί ο υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας Sigmar Gabriel, τον Μάιο του 2017 πρότεινε ένα σχέδιο «της κοινής αγοράς στα Βαλκάνια».
Τον Ιούλιο του 2017 οι ιδέες του Βερολίνου συζητήθηκαν στο διεθνές φόρουμ της Τεργέστης, το οποίο συγκέντρωσε έξι κράτη μέλη της ΕΕ και έξι βαλκανικά κράτη που ούτως ή άλλως ζήτησαν να εισέλθουν στη δομή της. Η Γερμανία υποσχέθηκε συγκρατημένες επενδύσεις στις τοπικές οικονομίες, καλώντας παράλληλα τις πρώην Γιουγκοσλαβικές χώρες να συνεργαστούν.
Η Κίνα ανοίγει το δρόμο στα Βαλκάνια
Ένα από τα κίνητρα για τη Γερμανία για να επενδύσει στην περιοχή – είναι η αυξημένη εμπορική δραστηριότητα του Πεκίνου ‘ που έριξε το βλέμμα της ‘ στην χερσόνησο στο πλαίσιο του έργου ‘ο Μεγάλος δρόμος του μεταξιού’ που ξεκίνησε το 2014. Στα τελευταία χρόνια η Κίνα έχει αποκτήσει [3] στην πρώην Γιουγκοσλαβία, αρκετές βασικές εταιρείες, συμπεριλαμβανομένης της μοναδικής παραγωγού χάλυβα της Σερβίας.
Οι επενδύσεις της Κίνας στην οικονομία των Ευρωπαϊκών χωρών στην ΕΕ προκαλούν αυξανόμενους φόβους και στην χαλυβουργία – ακόμη και οργή. Εάν η Κίνα θα ενισχυθεί στα Βαλκάνια, το Βερολίνο και το Παρίσι πρέπει να αντιμετωπίσουν αυτή την πρόκληση.
