Με την υπ’ αριθμ. XII ZB 157/16 απόφασή του το Ομοσπονδιακό Γερμανικό Δικαστήριο (BGH) επιλύει –ή κατά άλλους έρχεται να διαρρήξει περαιτέρω τις τεταμένες σχέσεις διαζευγμένων γονέων– το θέμα εάν και με ποιου γονέα την απόφαση θα εμβολιάζεται ένα ανήλικο παιδί και πώς αυτό συναρτάται με την άσκηση της γονικής του μέριμνας.
Τι συμβαίνει, δηλαδή, στην περίπτωση που ο ένας γονέας ασκεί την επιμέλεια του παιδιού και διαφωνούν με τον εμβολιασμό του; Θα αποφασίσει το Δικαστήριο! Στην περίπτωσή μας στη Γερμανία η μητέρα ενός ανηλίκου παιδιού, του οποίου είχε την επιμέλεια λόγω διάζευξης των γονιών, αρνείτο να εμβολιαστεί το παιδί υποστηρίζοντας ότι ο οργανισμός θωρακίζεται καλύτερα από την ανάπτυξη φυσικής άμυνας και αντισωμάτων, ενώ ο πατέρας διαφωνούσε, θεωρώντας ότι οι κανόνες της σύγχρονης ιατρικής επιτάσσουν τον προληπτικό εμβολιασμό.
Έτσι ο πατέρας στράφηκε στο Ομοσπονδιακό Γερμανικό Δικαστήριο με το ερώτημα εάν ένα τόσο ζωτικής σημασίας θέμα για το παιδί αποτελεί αντικείμενο της επιμέλειας, δηλαδή της εν τοις πράγμασι καθημερινής επίβλεψης, της ανατροφής, της μόρφωσης και της εκπαίδευσής του ή είναι κομμάτι της γονικής μέριμνας, δηλαδή της ουσίας της γονεϊκής σχέσης που περιλαμβάνει τα ουσιαστικότερα και βαθύτερα ζητήματα που αφορούν στο παιδί, όπως είναι η εκπροσώπησή του, η υγεία του ή η τυχόν περιουσία του.
Το BGH αποφάσισε ότι εφόσον δεν αποδείχθηκαν ειδικοί λόγοι της υγείας του παιδιού που θα απέτρεπαν τον εμβολιασμό του, και δεδομένων των σύγχρονων ιατρικών κανόνων και πρακτικών το παιδί θα έπρεπε να υποβληθεί σε προληπτικούς εμβολιασμούς σύμφωνα με τους διεθνείς κανόνες υγείας και δικαίωσε τον πατέρα.
Η ελληνική πρακτική
Η απόφαση αυτή συνάδει και με την ελληνική έννομη τάξη, όπου στο άρθρο 1512 του Αστικού Κώδικα ρητά ορίζεται ότι «αν οι γονείς διαφωνούν κατά την άσκηση της γονικής μέριμνας και το συμφέρον του τέκνου επιβάλλει να ληφθεί απόφαση, αποφασίζει το Δικαστήριο», ωστόσο στην καθημερινότητα έχει επικρατήσει να έχει τον πρώτο (και μοναδικό) λόγο σε όλα σχεδόν τα θέματα του παιδιού ο γονιός που έχει την επιμέλειά του, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται περαιτέρω προβλήματα στις σχέσεις τους, καθώς η ουσία της κοινής επιμέλειας των παιδιών, παρότι θεσμοθετείται στο άμεσο μέλλον, δεν έχει ακόμα ωριμάσει στην ελληνική συνείδηση.
