Αντισυνταγματική θεωρείται και η περαίωση του νόμου 3016/2002, για τους ίδιους λόγους που κρίθηκε αντισυνταγματική και η περαίωση του ν. 2198/1994.
Το συμβούλιο της επικρατείας με την απόφασή του ΣτΕ 1226/2017 αποφάσισε ότι η διάταξη του άρθρου 28 του νόμου 3016/2002 είναι ταυτόσημη με την διάταξη του άρθρου 14 του ν.2198/1194 η οποία είχε ήδη κριθεί αντισυνταγματική με την απόφαση ΣτΕ 1262/2005 (βλ. και ΣτΕ 487/2014). Συνεπώς δεν συντρέχει λόγος παραπομπής από Τμήμα στην Ολομέλεια του Δικαστηρίου του ζητήματος της συνταγματικότητας της διάταξης του μ.3016/2002 αφού η Ολομέλεια ή το Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο έχει ήδη κρίνει για την συνταγματικότητα άλλης μεν διάταξης τυπικού νόμου, πλην ταυτόσημης κατά περιεχόμενο με την εφαρμοστέα, ώστε στην περίπτωση αυτή να πρόκειται αναμφιβόλως για το αυτό κατ’ ουσίαν νομικό ζήτημα.
Το αναλυτικό σκεπτικό της απόφαση του ΣτΕ :
Επειδή, η διάταξη του άρθρου 100 παρ. 5 του Συντάγματος, η οποία προστέθηκε με το από 6.4.2001 Ψήφισμα της Ζ’ Αναθεωρητικής Βουλής, ορίζει τα εξής: «Όταν Τμήμα του Συμβουλίου της Επικρατείας ή του Αρείου Πάγου ή του Ελεγκτικού Συνεδρίου κρίνει διάταξη τυπικού νόμου αντισυνταγματική παραπέμπει υποχρεωτικά το ζήτημα στην οικεία ολομέλεια, εκτός αν αυτό έχει κριθεί με προηγούμενη απόφαση της Ολομέλειας ή του Ανώτατου Ειδικού Δικαστηρίου του άρθρου αυτού. …».
Κατά την έννοια της διάταξης αυτής, δεν επιβάλλεται η παραπομπή από Τμήμα στην Ολομέλεια του Δικαστηρίου του ζητήματος της συνταγματικότητας διάταξης τυπικού νόμου όταν η Ολομέλεια ή το Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο έχει ήδη κρίνει για την συνταγματικότητα άλλης μεν διάταξης τυπικού νόμου, πλην ταυτόσημης κατά περιεχόμενο με την εφαρμοστέα, ώστε στην περίπτωση αυτή να πρόκειται αναμφιβόλως για το αυτό κατ’ ουσίαν νομικό ζήτημα (βλ. ΣτΕ 1476/2004 και ΣτΕ 3536/2008).
Στην προκειμένη περίπτωση, όπως ήδη εκτέθηκε σε προηγούμενη σκέψη, με την ΣτΕ 1262/2005 απόφαση της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας κρίθηκε ότι η διάταξη του άρθρου 14 του ν. 2198/1994 αντίκειται στο άρθρο 78 παρ. 4 του Συντάγματος, καθόσον με αυτήν χορηγείται ανεπιτρέπτως εξουσιοδότηση στον Υπουργό Οικονομικών vα καθορίσει με απόφασή του τους ληπτέους υπόψη φορολογικούς συντελεστές.
Η κριθείσα ως αντισυνταγματική αυτή διάταξη είναι ταυτόσημη κατά περιεχόμενο, ως προς τα στοιχεία της που ασκούν επιρροή στην ταυτότητα του συνταγματικού ζητήματος που τίθεται (βλ. ΣτΕ 1731/2011 και ΣτΕ 3536/2009), με την εν προκειμένω εφαρμοσθείσα διάταξη του άρθρου 28 του ν. 3016/2002, η οποία επίσης κρίνεται, με την παρούσα απόφαση, ως αντικείμενη στο αυτό ως άνω άρθρο 78 παρ. 4 του Συντάγματος, για τον ίδιο λόγο που αναφέρεται στην προαναφερθείσα ΣτΕ 1262/2005 απόφαση της Ολομέλειας. Επομένως, εφόσον πρόκειται για το αυτό κατ’ ουσίαν νομικό ζήτημα, το οποίο επιλύθηκε με την εν λόγω απόφαση της Ολομέλειας, δεν συντρέχει περίπτωση υποχρεωτικής παραπομπής σε αυτήν του ζητήματος της συμφωνίας ή μη προς το Σύνταγμα, του άρθρου 28 του ν. 3016/2002 και η κρινόμενη αίτηση πρέπει, κατόπιν των ανωτέρω, να απορριφθεί, στο σύνολο της, ως αβάσιμη.
