Το 2012, η ανεργία των νέων βρέθηκε στο επίκεντρο ως ένα ζήτημα ευρωπαϊκής πολιτικής. Ήταν στην ατζέντα διαδοχικών Ευρωπαϊκών Συμβουλίων και έγινε στόχος πολλών πολιτικών πρωτοβουλιών για την αντιμετώπιση της ανεργίας των νέων, με την υιοθέτηση της Εγγύησης των Νέων ως κεντρικό τμήμα της ευρωπαϊκής νομοθεσίας.
Το τελευταίο δέσμευσε τα κράτη-μέλη να προσφέρουν στους νέους τους, μέσα σε τέσσερις μήνες αφού θα δηλωθούν άνεργοι ή θα τελειώσουν την εκπαίδευσή τους, είτε απασχόληση είτε περαιτέρω εκπαίδευση. Επιπλέον, η πρωτοβουλία αυτή διέθεσε περί τα 3 δισ. ευρώ σε χρηματοδότηση από την Κομισιόν για την στήριξη των νέων που ζουν σε περιοχές με ανεργία νέων υψηλότερη του 25%.
Τότε που ανακοινώνονταν αυτές οι πρωτοβουλίες, οι Mikkel Barslund και Daniel Gros επέκριναν το ότι “ξεχώριζε” η ανεργία των νέων στο δημόσιο διάλογο, υποστηρίζοντας ότι οι δημόσιες δαπάνες γίνονται μετά από διαπραγματεύσεις και δεν λείπουν ποτέ οι δικαιολογίες για το που μπορούν να διατεθούν τα κονδύλια.
Σε αυτό το νέο paper, υποστηρίζουν ότι στις περισσότερες χώρες η ανεργία των νέων δεν αποτελεί ένα μεγάλο αυτόνομο κοινωνικό πρόβλημα, αλλά μάλλον το πρόβλημα είναι η γενική ανεργία.
Διαπιστώνουν ότι η βιβλιογραφία κάθε άλλο παρά σαφής είναι για το κρίσιμο ερώτημα του εάν το να είσαι άνεργος όταν είσαι νέος, φέρει μεγαλύτερο σημάδι από ό,τι για τους μεγαλύτερους ανέργους και καταλήγει, στην πραγματικότητα, ότι δεν υπάρχει λόγος να δοθεί προτεραιότητα στις θέσεις εργασίας για νέους έναντι αυτών για ενήλικες.
