Κυριάκου Κόκκινου
Δικηγόρου-Προέδρου Κίνησης Οργανικότητας ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ
Αντιπροέδρου Συνδέσμου Ελλήνων Βατραχανθρώπων
Εδώ και χρόνια αναζητώ έναν ιδιαίτερο δρόμο, που να ταιριάζει στην προσωπικότητα και τα ενδιαφέροντά μου, που να οδηγεί στην αυτογνωσία, την αυτοπραγμάτωση, στην ευδαιμονία με την πραγματική έννοια του όρου και στην πολυπόθητη κατάσταση, που οι γέροντες της Ορθοδοξίας αποκάλεσαν θέωση. Άλλωστε όλοι οι φιλόσοφοι της αρχαιότητας, όπως και όλες οι εσωτερικές παραδόσεις και θρησκείες, λίγο ή πολύ, αυτό αναζητούν και ποθούν να εισφέρουν στην ανθρωπότητα. Από την άλλη και η ίδια η πολιτική δεν αποτελεί τίποτε άλλο παρά την αναζήτηση των αρχών διακυβέρνησης των ανθρώπινων συλλογικοτήτων με τον πλέον αποτελεσματικό, δίκαιο για όλους και τελολογικά σκόπιμο τρόπο, προκειμένου να επιτευχθεί η συλλογική πλέον ευημερία κι η ευτυχία ατόμων και κοινωνιών!
Αποφεύγοντας την παγίδα της θεωρητικής ανάλυσης, μεταφέρω κάποια από τα προσωπικά μου βιώματα κι ιδέες, που φωτίζουν τη δική μου πορεία αναζήτησης. Πολλοί στην πατρίδα μας, εξακολουθούν κατά τρόπο, κουραστικό και ανούσιο, μετά 8 χρόνια μιας πρωτοφανούς κρίσης σε όλα τα επίπεδα, να αναζητούν έξωθεν «σωτήρες», ηγέτες, ακόμη κι ανορθολογικούς και κατά τεκμήριο ψευδολόγους, για να λύσουν τα προβλήματα και να διορθώσουν τα κακώς κείμενα, «μαγικά», με τις ανύπαρκτες και απατηλές, σχεδόν πάντα, επικαλούμενες ιδιότητες και ικανότητές τους. Πολλά τα παραδείγματα, που όλοι μπορείτε να ανακαλέσετε από τα τελευταία λίγα μόνον χρόνια και πολλά τα «θύματα» αυτής της νοοτροπίας των «απώλειας»!
Συζητούσα λίγες ημέρες πριν με μία ομάδα φίλων το ζήτημα και αυτό, που σχεδόν κουραστικά και μονότονα επανέλαβα, είναι ότι ακόμη κι αν υπήρχε κάποιος έξωθεν «σωτήρας» και ηγέτης, μία πνευματικώς εναργής και υγιής κοινωνίας, δεν θα έπρεπε να αρκεστεί σε αυτόν. Κάθε κοινωνία οφείλει να προάγει μία ισορροπημένη και αμοιβαία ενεργοποιημένη διασύνδεση μεταξύ της ηγετικής ομάδας της και των ενεργών πολιτών της, οι οποίοι οφείλουν να παραμένουν διαρκώς σε εγρήγορση, μετέχοντας στη λήψη αποφάσεων και το διαρκή έλεγχο της συλλογικής πορείας. Άλλωστε κανένας «ηγέτης», όσο μεγάλη και φωτισμένη προσωπικότητα κι αν είναι, δεν μπορεί να διαρκέσει πολύ στην εξουσία και να παράγει έργο, αν δεν στηρίζεται σε ένα πνευματικώς έτοιμο και επίσης φωτισμένο λαό, τουλάχιστον σε ένα ελάχιστο επίπεδο, ώστε εξ αυτού να αντλεί νομιμοποίηση, δύναμη και προστασία, έναντι των απειλών, κινδύνων και αντιξοοτήτων, που συνδέονται με τη διαχείριση της πορείας ενός έθνους, εν μέσω Κυκλώπων και Λαιστρυγόνων της διεθνούς πολιτικής των εξουσιαστικών θηρίων.
Υπάρχει δε ένα αδιάψευστο και σχεδόν απόλυτα ακριβές κριτήριο αξιολόγησης της ποιότητας και πνευματικής εγκυρότητας ενός ηγέτη και ενός λαού, με βάση το αποτύπωμα εκάστου μέσα στην ιστορία. Ποια είναι η ζωή του, τι επιλογές έκανε στις δύσκολες στιγμές του, πώς πορεύτηκε, πού στηρίχτηκε, τι δημιούργησε, πώς αντιμετώπισε κρίσεις και δυσκολίες, υπήρξε συνεπής στις αρχές του; Όλα αυτά συνθέτουν αυτό, που ονομάζω, πνευματικό δρόμο του προσωπικού υποδείγματος, το οποίο και τηρώ με θρησκευτική ευλάβεια. Δεν θα λάβω καμμία οδηγία ή υπόδειγμα από κανέναν, που δεν έχει τηρήσει έμπρακτα στη ζωή του , αυτό που λεκτικά ευαγγελίζεται. Δεν θα μεταφέρω προς τα έξω, προς την οικογένεια, τους φίλους και την κοινωνία, τίποτε, το οποίο να μην το έχω και ο ίδιος εφαρμόσει έμπρακτα στη δική μου ζωή.
Ένα απλό πρόσφατο παράδειγμα είναι όταν προ ημερών ο φίλος Γιάννης Ραχοβίτσας έκανε μία δημόσια ανάρτηση για την προσωπική του πρακτική, την τελευταία εικοσαετία, ετήσιας αποτοξίνωσης μέσω «σταφυλοθεραπείας» (μία εβδομάδα διατροφής μόνο με σταφύλια)! Η πειθαρχία και το αποτέλεσμα, που έφερε στο φίλο μου η τήρηση του συγκεκριμένου προγράμματος, με παρακίνησε και το επανέλαβα κι εγώ, αποκτώντας πλέον προσωπική αντίληψη για τα ευεργετικά του αποτελέσματα και πυροδότησε την απόφασή μου, για την τακτικότερη εφαρμογή του μέσα στο χρόνο, το οποίο μόνον τώρα νομιμοποιούμαι να μεταφέρω προς τα έξω στους δικούς μου φίλους και γνωστούς. Το υπόδειγμα ζωής ενός φίλου είναι λοιπόν εξαιρετικά σημαντικό και μπορεί να πυροδοτήσει ευεργετικές αλλαγές στο περιβάλλον του. Στο απλό αυτό παράδειγμα μίας αποτοξινωτικής προσωπικής πειθαρχίας, μπορείτε να ανοίξετε μία πνευματική θύρα εμβάθυνσης, από την αναζήτηση των εσωτερικών ικανοτήτων, που αρμονικά ενεργοποιούνται σε όλο το εύρος του οργανισμού, σωματικά, ψυχικά και νοητικά, ως την πνευματική ανάλυση της παράδοσής μας για την αναγκαιότητα της νηστείας (σωματικής, ψυχικής και νοητικής αντίστοιχα), στην πνευματική ζωή κάθε ανθρώπου και το προσωπικό υπόδειγμα των γερόντων και νηπτικών πατέρων της Ορθοδοξίας. Των πνευματικών αυτών γιγάντων, οι οποίοι μέσω ενός τέτοιου πνευματικής τάξεων δρόμου οδηγήθηκαν στην έμπρακτη, Θεία χάριτι βίωση, των άκτιστων ενεργειών του Κυρίου και Θεού μας, δηλαδή στο πολυπόθητο ΤΕΛΟΣ και σκοπό της ζωής κάθε ανθρώπου και κάθε συλλογικότητάς του, που είναι η ΘΕΩΣΗ, η έμπρακτη δηλαδή καθημερινή και διαρκής σύνδεσή μας με την Πηγή της Ζωής, που την νοηματοδοτεί, αλλά αποτελεί και την Οδό , την Πυξίδα και το Τέλος της πορείας μας! Προσθέστε στο υπόδειγμα αυτό της παράδοσής μας και τις παραδοχές της σύγχρονης επιστήμης για την ευεργετικότητα της αποκαλούμενης «αυτοφαγίας», η οποία έχει, με το δέον μέτρο, ευεργετική επίδραση, πλην όμως όταν τελείται εντός ενός πνευματικού δρόμου, φωτίζεται διαφορετικά και πολλαπλασιάζονται οι ευεργετικές της ιδιότητες.
Αναλογιστείτε τώρα πόσο δραστικότερο και σημαντικότερο από άποψης βαρύτητας είναι το υπόδειγμα ζωής των δημόσιων προσώπων και λειτουργών και των πολιτικών της κυβέρνησης, τοπικής, εθνικής και υπερεθνικής. Ποιοι εξ αυτών έχουν μία τέτοια πορεία ζωής; Ποιοι υλοποιούν έμπρακτα και καθημερινά τέτοιες πνευματικής τάξεως αρχές, ανιδιοτέλεια, αίσθηση δικαίου, αρετή και αυτοπειθαρχία, αναλαμβάνοντες και το βάρος και την ευθύνη των επιλογών τους; Ποιοι έχουν πνευματικής τάξεως αρχές, που καθ’ ημέρα νοηματοδοτούν και κανοναρχούν τις ζωές, τις επιλογές και δράσεις τους;
Από την άλλη ο λαός έχει αναπτύξει τα αισθητήρια αυτά για να μπορεί να ελέγχει και αναλύει ορθολογικά, ηθικά και με πνευματικές αρχές τις δικές του επιλογές και ευθύνες, αλλά και αυτές των ηγετών , που επιλέγει να διοικήσουν την πολιτεία; Αυτονόητα διαθέτει την ικανότητα και όφειλε να την αξιοποιεί, αλλά αποδεικνύεται ότι δεν το πράττει. Διαρκώς αφήνεται σε μία βολική χειραγώγηση, που του δίνει το δικαίωμα της εκ του ασφαλούς , πάντα εκ των υστέρων και μέσα στα συντρίμμια της πολιτείας , κριτικής. Αυτάρεσκα επιλέγει και προβάλει τα πλέον ευτελή ιδιάζοντα χαρακτηριστικά της ηγεσίας του, που ταιριάζουν σε ένα στρεβλό συγκρουσιακό και ηθικώς ευτελές μοντέλο διακυβέρνησης των ζωών μας.
Επιλέγω από το παρελθόν το παράδειγμα του «μεγάλου» Ανδρέα, που ένας ολόκληρος λαός, με μία στρεβλωμένη συμπάθεια και επιδοκιμασία, δικαιολόγησε να καθοδηγείται, στα 70 χρόνια του, από το πάθος του για μια αεροσυνοδό και με μέσο επιλεγείσα παρουσιάστρια τηλεόρασης, με τάσεις πολιτικών παρεμβάσεων και άσκησης παραεξουσίας, γιατί αυτό τροφοδοτούσε τα ζωώδη ένστικτα και την ανάγκη ενός μέρους του πληθυσμού για μια στερούμενη ουσιαστικού νοήματος μαγκιάς, αλλά και στο ίδιο μήκος κύματος να δικαιολογεί δωράκια προς ανώτατα στελέχη της κυβέρνησης, από την οικονομική ελίτ της χώρα σε ένα παροξυσμό διαφθοράς, που μέσα σε λίγες δεκαετίες μεταστάσεων οδήγησε στην φυσική πτώχευση της ίδιας της Ελλάδας!
Επιλέγω από το παρόν το παράδειγμα του φαινομένου ΣΥΡΙΖΑ και Τσίπρα, που προσγειώθηκαν ανώμαλα στην διοίκηση της πολιτείας, από ένα βίτσιο της ιστορίας, που ήθελε να «σπάσει πλάκα», για το πώς άνθρωποι χωρίς ουσιαστική προσωπική δημιουργία, προϊόντα ενός κατασκευασμένου σε διεθνή εργαστήρια, πειραματικού κομματικού σωλήνα, που σκοπό είχε να παίξει το ρόλο δικλείδας ασφαλείας για τη διακυβέρνηση μιας πτωχευμένης χώρα, που δεν έπρεπε να ξεφύγει του «ελέγχου», μπορούν να κυβερνήσουν μια χώρα στην πλέον κρίσιμη στιγμή της, αν και στερούνται κάθε νομιμοποίησης και προσωπικού πνευματικού υποδείγματος!
Το διαπιστώσαμε από την άκρως συγκρουσιακή, θεατρική, αναποτελεσματική, προσχηματική και καταστροφική διαπραγμάτευση, όπου κυριάρχησαν επιλογές και άρθρα για το φαίνεσθαι και όχι την ουσία, για τις στυλιστικές επιλογές του πρωθυπουργού και των σούπερ σταρ του , τη δήθεν επαναστατικότητα της έλλειψης γραβάτας και άλλα τέτοια ευτράπελα! Η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο, όταν την ίδια στιγμή, εκεί που το πρωτόκολλο ήταν αυστηρό, τα προσωπεία έπεφταν και το πρωτόκολλο τηρούνταν (δείτε ενδεικτικά διεθνείς παρουσίες με γραβάτα των δήθεν επαναστατών).
Ωστόσο ο δρόμος του προσωπικού υποδείγματος είναι μία έμπρακτα βιωμένη πνευματικότητα, που δεν μπορεί να υποκατασταθεί με ταχύρρυθμα μαθήματα και υποδείξεις, γιατί το βίωμα εξέρχεται αυθόρμητα και ορμητικά, συνήθως απρόσμενα και απρομελέτητα και εκθέτει τον κάθε «ηθοποιό» της πολιτικής στα φώτα της κριτικής του λαού. Άνθρωποι που βιώνουν την πολιτική μέσω ταξικών ιδεοληψιών, που διαχωρίζουν την κοινωνία σε καλούς και κακούς, πελάτες και μη, άξιους προστασίας και όχι , που έχουν εγκολπώσει αρχές έλλειψης ανοχής, αποδοχής και ευγένειας, ζώντας, καίγοντας και καταστρέφοντας, ιδέες και ανθρώπους – εμπόδια, ίδιο κυρίως ακραίων αριστεροδέξιων ιδεοληψιών, όλου του χρωματικού φάσματος, κόκκινου έως μαύρου ή που βίωσαν τη ζωή εύκολα, μέσα από την βολική κομματική προστασία και προώθηση, στις σπουδές τους, στην επαγγελματική τους ζωή, συνήθως ελάχιστης διάρκειας , στο βιοπορισμό τους και στην ανέλιξή τους, αδυνατούν να οδηγήσουν την κοινωνία και την πολιτεία στην πολυπόθητη ΟΔΟ της αυτοπραγμάτωσης και Θέωσής της, εκεί όπου μπορεί να αναζητήσει τη λύτρωση μέσω της οργανικής ενότητας και αλληλοσυμπλήρωσης, από τα δεινά της ζωής, την αγωνία, την έλλειψη, την αδικία και το θάνατο!
Είναι εύκολο ως νέος και έφηβος να καις, να καταστρέφεις και να πετάς πέτρες στους ιδεολογικούς σου αντιπάλους, που συχνά στη σύγχυσή σου, τους συγχέεις με το σύνολο της υπόλοιπης κοινωνίας, αναγάγοντας τον εαυτό σου σε αρχιδεσπότη και κριτή των πάντων, ζητώντας την καταστροφή και με τη βία αλλαγή του φαύλου κατά την άποψή σου καθεστώτος. Μία τέτοια διαρκής νοοτροπία ξεριζώνει όμως από μέσα σου τη φυσική ευγένεια του ανθρώπου και την φυσική τάση για αγάπη και αποδοχή και σταδιακά η έλλειψή τους γίνεται δεύτερη φύση σου. Όταν όμως τα βιώματα αυτά τα μεταφέρεις και στην ενήλικη ζωή σου, τότε έχεις πρόβλημα κι αν είσαι και πολιτικός ηγέτης, έχει πρόβλημα και η ίδια η κοινωνία!
Ένα πρόσφατο παράδειγμα από το πόσο άβολα, αμήχανα και ντροπιαστικά αισθάνθηκα ως Έλληνας, όταν ο Πρωθυπουργός της χώρας μας, συνοδεύοντας τον πρωθυπουργό της Γαλλίας, για την αποχώρησή του, τον κατέβασε από τη σκάλα του Μαξίμου και αμέσως και πριν ο τελευταίος μπει στο αμάξι, του γύρισε την πλάτη και έσπευσε τρέχοντας να γυρίσει στην ασφάλεια του «σπιτιού»! Πόση έλλειψη προσωπικότητας, φυσικής και βιωματικής ευγένειας, ανέδειξε η όλη στάση του. Πόσο φανερό είναι ότι δεν αποτελεί παρά ένα ακόμη παιδί του κομματικού σωλήνα και των διεθνών πειραματικών κέντρων για τη διεθνή χειραγώγηση των λαών! Πόση δύναμη και αλήθεια μπορούν να προκύψουν από τις εικόνες και τη στάση του σώματος και της ζωής γενικώς!
Πόσο μας λείπει δυστυχώς το προσωπικό υπόδειγμα στη ζωή μας!!!
