ΑΡΙΘΜΟΣ 907/2017
ΑΡΕΙΟΣ ΠΑΓΟΣ
– Παραβίαση των διατάξεων περί πνευματικής ιδιοκτησίας.
– Κατά το άρθρο 1 παρ. 1 του Ν. 2121/1993 με τον τίτλο “πνευματική ιδιοκτησία, συγγενικά δικαιώματα και πολιτιστικά θέματα”, “οι πνευματικοί δημιουργοί, με τη δημιουργία του έργου, αποκτούν πάνω σ” αυτό πνευματική ιδιοκτησία, που περιλαμβάνει, ως αποκλειστικά και απόλυτα δικαιώματα, το δικαίωμα της εκμετάλλευσης του έργου (περιουσιακό δικαίωμα) και το δικαίωμα της προστασίας του προσωπικού του δεσμού προς αυτό (ηθικό δικαίωμα). Με το άρθρο 2 παρ. 1 του ίδιου νόμου, ορίζεται ότι: “Ως έργο νοείται κάθε πρωτότυπο πνευματικό δημιούργημα λόγου, τέχνης ή επιστήμης, που εκφράζεται με οποιαδήποτε μορφή, ιδίως τα γραπτά ή προφορικά κείμενα, οι μουσικές συνθέσεις, με κείμενο ή χωρίς, τα θεατρικά έργα …”. Από τον συνδυασμό των ανωτέρω διατάξεων προκύπτει, ότι το έργο, ως πνευματικό δημιούργημα λόγου, τέχνης ή επιστήμης, που εκφράζεται με οποιαδήποτε μορφή, προσιτή στις αισθήσεις, προστατεύεται από τις εν λόγω και λοιπές διατάξεις του νόμου αυτού, εφόσον ανταποκρίνεται στις προϋποθέσεις της γενικής ρήτρας (άρθρο 2 παρ. 1), δηλαδή εφόσον είναι πρωτότυπο.
– Κατά το άρθρο 66 παρ. 1 του Ν. 2121/1993 τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον ενός έτους και χρηματική ποινή 2900-15000 €, όποιος χωρίς δικαίωμα και κατά παράβαση των διατάξεων του νόμου αυτού ή των διατάξεων των κυρωμένων με νόμο πολυμερών διεθνών συμβάσεων για την προστασία της πνευματικής ιδιοκτησίας εγγράφει, αναπαράγει στο πρωτότυπο ή σε μετάφραση ή διασκευή, θέτει σε κυκλοφορία ή κατέχει με σκοπό θέσης σε κυκλοφορία, χρησιμοποιεί κατά παράβαση περιοριστικών όρων, παρουσιάζει στο κοινό, εκτελεί δημόσια, μεταδίδει ραδιοτηλεοπτικά κατά οποιονδήποτε τρόπο και γενικά εκμεταλλεύεται έργο που είναι αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας ή εισάγει αντίτυπα ή οργανώνει δημόσια εκτέλεση τέτοιου έργου ή προσβάλλει το δικαίωμα του πνευματικού δημιουργού να αποφασίζει για την παρουσίαση του έργου στο κοινό και να το παρουσιάζει αναλλοίωτο χωρίς προσθήκες ή περικοπές. Κατά δε το άρθρο 3 παρ. 2 του ίδιου νόμου “δημόσια θεωρείται κάθε χρήση ή εκτέλεση ή παρουσίαση του έργου, που κάνει το έργο προσιτό, σε κύκλο προσώπων ευρύτερο από το στενό κύκλο της οικογένειας και το άμεσο κοινωνικό περιβάλλον, ανεξαρτήτως από το αν τα πρόσωπα αυτού του ευρύτερου κύκλου βρίσκονται στον ίδιο ή διαφορετικούς χώρους. Εξάλλου, σύμφωνα με τα άρθρα 54 παρ. 1 και 3 και 55 παρ. 1 στοιχ. α’ του ίδιου νόμου, ο διοργανωτής της δημόσιας εκτέλεσης έργου που είναι αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας, πρέπει να έχει μεριμνήσει για τη λήψη της σχετικής άδειας από το δημιουργό, του με το νόμο αυτό προστατευόμενου πνευματικού έργου ή από τον οργανισμό στον οποίο ο δημιουργός του έχει εκχωρήσει τα επί του έργου δικαιώματα του. Για τη στοιχειοθέτηση του εγκλήματος του αρθρ. 66 παρ. 1 του Ν. 2121/1993, απαιτείται κατά το αρθρ. 26 παρ.1 ΠΚ και δόλος του υπαιτίου (έστω και ενδεχόμενος), που έγκειται στη γνώση και τη θέληση δημόσιας εκτέλεσης ή παρουσίασης στο κοινό του άνω έργου, χωρίς να έχει προηγουμένως ληφθεί η απαιτούμενη άδεια.
