Η ευέλικτη δημιουργία συνασπισμού θα γίνει ένα ισχυρό εργαλείο στην πολιτική διαχείριση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτή η εξέλιξη επιβεβαιώνεται από την έρευνα των 28 της ΕΕ που διεξήχθη από το ECFR μεταξύ 400 φορέων χάραξης πολιτικής σε όλα τα 28 κράτη-μέλη της ΕΕ. Τα ευρήματα υποδηλώνουν ότι υπάρχουν ελάχιστες πιθανότητες να προχωρήσουμε συλλογικά και με τα 28 κράτη-μέλη στα περισσότερα ζητήματα, ακόμη και αν το 52% των ερωτηθέντων το θεωρεί ιδανικό. Το ένα τρίτο των ερωτηθέντων εγκρίνουν είτε επίσημους είτε άτυπους συνασπισμούς.
Η συλλογική άρθρων “Διερευνώντας συνασπισμούς στην ΕΕ”, σκιαγραφεί τη δυναμική των συνασπισμών για διάφορους τομείς πολιτικής, από μια ενιαία μεταναστευτική πολιτική και πολιτική ασύλου, μέχρι τη συνεργασία στην εξωτερική πολιτική ασφάλεια και στις μεταρρυθμίσεις της ευρωζώνης.
“Το θεμελιώδες κίνητρο για μια μελλοντική ΕΕ πολλαπλών ταχυτήτων δεν είναι να δημιουργηθεί μία ΕΕ δύο τάξεων”, αναφέρει ο Josef Janning. ¨Η πρωταρχική λειτουργία της δημιουργίας συνασπισμών είναι να επιτρέψει την εποικοδομητική δράση για τη δημιουργία μιας πιο ικανής κοινότητας”.
Ωστόσο, η ετοιμότητα για εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης μέσω ομάδων κρατών-μελών, διαφέρει αναλόγως με τη φύση του πολιτικού ζητήματος, όπως εξηγούν οι συντάκτες των άρθρων.:
“Ένα ζήτημα που είναι πιθανό να εμπνεύσει έναν επιλεγμένο συνασπισμό ευρωπαϊκών κρατών ώστε να εργαστούν πιο στενά στην επίσημη αναπτυξιακή βοήθεια (ODA) είναι αυτό των μακροπρόθεσμων στρατηγικών που απαιτούνται για να σταθεροποιηθεί το Σαχέλ, η Βόρεια Αφρική και η Μέση Ανατολή”, ανέφερε ο Richard Gowan.
“Η ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική, ασφάλειας και άμυνας θα πρέπει να θεωρείται ως ψηφιδωτό διαφορετικών συνασπισμών, ανεξαρτήτως από το εάν είναι περιφερειακοί, διμερείς, ή ad hoc: ή εάν περιλαμβάνουν επίσης μη κράτη-μελη της ΕΕ”, εξηγεί ο Jana Puglierin.
Η εικόνα είναι λιγότερο διαδεδομένη για την ενιαία αγορά όπου το 70% των ερωτηθέντων θα προτιμούσαν να την ολοκληρώσουν εντός της ΕΕ, σε σχέση με μόλις το 15% που προτιμά μια νομικά δεσμευμένη υπο-ομάδα για την επανεκκίνηση του συστήματος. “Κάθε μεγάλη συμφωνία για την ευρωζώνη, συμπεριλαμβανομένης της απελευθέρωσης της αγοράς, θα χρειαζόταν ως εκ τούτου την έγκριση όλων των κρατών-μελών της ΕΕ -όχι μόνο των 19 μελών της ευρωζώνης. Η Γαλλία και η Γερμανία θα πρέπει να κάνουν πολλά εάν ένα τέτοιο πακέτο πρόκειται να γίνει πραγματικότητα”, σχολιάζει ο Sebastian DUllien.
