Γνωριστήκαμε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, συμφοιτητές στη Νομική Σχολή, πριν από 34 χρόνια! Συνεχίσαμε τη συνύπαρξη μέσα στη μεγαλούπολη, υπηρετώντας τη Θέμιδα και κάθε ευκαιρία επικοινωνίας μας μόνο θετικά συναισθήματα μου δημιουργούσε.
Αυτό που υπήρξε το χαρακτηριστικό της εγκόσμιας πορείας του, ήταν η φυσική του ευγένεια, το χαμόγελο , οι καλές και αρμονικές σχέσεις με τους συνανθρώπους του και η συνέχιση της καλής οικογενειακής παράδοσης να τηρεί το μέτρο και να ζει τη Δικηγορία ως λειτούργημα κι όχι ανταγωνιστικά, πράγμα πολύτιμο στο επάγγελμά μας.
Γνώρισα και τον πατέρα του το Νώντα και τολμώ να πω ότι η ευγένεια και μετριοπάθεια υπήρξε οικογενειακό χαρακτηριστικό. Να προσπαθείς να κλείνεις εξώδικα τις υποθέσεις και να μην ανοίγεις δικαστήρια , να επουλώνεις τις εντάσεις, όταν μπορείς και να θεραπεύεις τις συγκρούσεις.
Απόρησα με τη σκληρή επιλογή της μοίρας. Σκέφτηκα βέβαια ότι ζούμε σε εποχή ακραίων εντάσεων, που μετρούν τις αντοχές και τα όρια των ανθρώπων, καθώς η ανθρώπινη υπόσταση υποτιμάται διαρκώς στο χρηματιστήριο “αξιών” ενός κόσμου σε διαρκή φθορά! Όλοι στην “τσίτα”, χωρίς ανοχή, χωρίς υπομονή, χωρίς συγχώρεση, σκληροί κι έτοιμοι για καυγά, έτοιμοι να περάσουν τα όρια, να ξεφύγουν , σαν να μην έχουν τίποτα να χάσουν … και πολλοί μέσα σ’ αυτή τη χαοτική κατάσταση, που χάνονται τα όρια διάκρισης καλού και κακού, χάνουν τον εαυτό τους και σ’ αυτήν τη δεινή κατάσταση και στη δίνη της καταστροφικής άρνησης, συμπαρασύρουν πολλούς που βρίσκονται στο διάβα τους.
Δεν λυπούμαι για το Μιχάλη, γιατί όσο κι αν έζησε, έζησε και πιστεύω ότι πάλεψε με τα δικά του όρια, έκανε τον καλό αγώνα, δημιούργησε οικογένεια, αγάπησε, έκανε παιδιά και πολλοί τον αγάπησαν ως άνθρωπο, σύζυγο, πατέρα, φίλο και δικηγόρο. Δεν ήταν τέλειος, όπως κανένας από εμάς δεν είναι, αλλά το πάλεψε και τώρα επέστρεψε στο Δημιουργό του!
Γι’ αυτούς που λυπάμαι είναι γι’ αυτούς που με ένα πιστόλι με σιγαστήρα καταδίκασαν τους εαυτούς τους σε αφάνταστα “κάτεργα”, καθώς η προσβολή του θείου νόμου κι η βίαιη διακοπή της πορείας ενός θείου ανθρώπινου πλάσματος, αποτελεί τη μέγιστη ύβρη. Κανένα ζώο στη φύση δεν δολοφονεί! Μόνον το αγριότερο πλάσμα της δημιουργίας, ο άνθρωπος. Η εικόνα του Θεού, επιλέγει να καταχραστεί το δώρο της ελευθερίας της και να κάνει τις πιο απίστευτες αγριότητες, αγνοώντας τί σημαίνει αυτό για την ίδια!
Το βλέπει κανείς καθημερινά, πόσο η ανθρωπότητα έχει χάσει κάθε αίσθηση ανθρωπιάς, πόσο έχει παγιδευτεί στα εωσφορικά δίχτυα, με άλλον να σκοτώνει δεκάδες σαν να κάνει σκοποβολή, άλλους να τινάζουν στον αέρα νέους και παιδιά, άλλους να σφάζουν και να σταυρώνουν συνανθρώπους τους , για τα διαφορετικά τους πιστεύω , άλλους να δολοφονούν χιλιάδες και εκατομμύρια στο όνομα των όποιων ιδεοληψιών τους και να μην έχουν ούτε ίχνος συνείδησης ή τύψης!
Αυτούς να λυπάστε , που ζουν στην ασυνειδησία, γιατί αγνοούν τί σημαίνει να ζεις μακρυά από το Θεό , το θείο νόμο και την αρμονία Του! Αγνοούν ότι δεν φτιάχνει ο Θεός καμμιά κόλαση, αλλά μόνοι μας τη χτίζουμε με τις αισχρές μας πράξεις και επιλογές.
Ο Θεός μας έδωσε αγάπη, αλλά και ελευθερία, εμείς όμως και μόνον εμείς επιλέγουμε τί θα κάνουμε τις δωρεές του. Ο Θεός να αναπαύσει την ψυχή σου και να απαλύνει τον απερίγραπτο πόνο της μάνας, της συζύγου και των παιδιών σου. Ο Θεός ας κρίνει και ας εφαρμόσει την αδέκαστη νέμεσή Του και στα θηρία, που ζουν ανάμεσά μας ως άνθρωποι!
Καλό ταξίδι Μιχάλη!
Εμείς φίλοι μου ας μάθουμε, από κάθε τέτοια τραγωδία, ένα ακόμη μάθημα της ζωής, ότι ο χρόνος είναι ένα δώρο, που ανά πάσα στιγμή ζητείται η επιστροφή του. Γι’ αυτό ας δώσουμε αξία στη ζωή μας στον κόσμο και ας τον κάνουμε κόσμημα, σηκώνοντας ανάστημα σε κάθε τέτοια απάνθρωπη και εγκληματική πράξη. Γιατί δεν υπάρχει καμμία ασφάλεια, παρά μόνον στον ένθεο βίο και στη μεταξύ μας αγάπη, που δημιουργεί απόρθητο πλέγμα προστασίας!
Κυριάκος Κόκκινος
