Συνάντηση με τον Σύρο πρόεδρο Βashar al-Assad στο Σότσι. Τηλεφωνική επικοινωνία με τον Αμερικανό πρόεδρο Donald Trump και κατόπιν με τον Εμίρη του Κατάρ, τον βασιλιά Salman της Σαουδικής Αραβίας, τον πρόεδρο Sisi της Αιγύπτου και τον πρωθυπουργό Netanyahu του Ισραήλ. Τριμερής συνάντηση στο Σότσι με τους προέδρους του Ιράν Hassan Rowhani και της Τουρκίας Tayyip Erdogan, ενώ είχε προηγηθεί συνεργασία των υπουργών Εξωτερικών τρων τριών χωρών (την Κυριακή στην Αττάλεια) αλλά και των αρχηγών των Γενικών Επιτελείων τους.
Τα όσα έπραξε ο Vladimir Putin μέσα σε μόλις δύο 24ωρα, στην αρχή της εβδομάδας,εικονογραφούν τον βαθμό στον οποίο ο ένοικος του Κρεμλίνου ελέγχει την κατάσταση στη Συρία, καθώς και την ικανότητά του να δελεάζει ή να εκβιάζει τους πιο διαφορετικούς παίκτες να γίνουν συνομιλητές του. Και μόνο το γεγονός στη φάση αυτή ο Ρώσος πρόεδρος κρατά ενήμερους τους κατεξοχήν ηττηθέντες της επιχείρισης “αλλαγής καθεστώτος” στη Δαμασκό είναι ενδεικτικός του ιδιόμορφου ρωσικού στυλ άσκησης διπλωματίας.
Είναι σαφές ότι ο Putin επείγεται. Διότι μετά την κατάληψη της Ράκκα από τους Αμερικανούς και τους Κούρδους συμμάχους τους και αντιστοίχως την απελευθέρωση της Ντέιρ Εζόρ από τον συριακό κυβερνητικό στρατό, ο “αγώνας δρόμου” για τη διαμόρφωση της επόμενης μέρας στη Συρία έχει ξεκινήσει. Και το μέτωπο Μόσχας-Τεχεράνης-Δαμασκού δεν θέλει να αφήσει περιθώρια για ενδεχόμενη de facto διχοτόμηση της συριακής επικράτειας.
Η διχοτόμηση αυτή αποτελούσε για πολλές πλευρές το κύριο ζητούμενο της συριακής κρίσης, καθώς θα διέκοπτε την εδαφική συνέχεια του άξονα Ιράν-Ιράκ-Συρίας-Χεζμπολλάχ, που απειλεί το Ισραήλ, ενώ μελλοντικά θα διατάρασσε τον κινεζικό “νέο δρόμο του μεταξιού”, που φυσική του έξοδο έχει την ανατολική Μεσόγειο. Και αν η διχοτόμηση αυτή δεν επέπρωτο να υλοποιηθεί με την δημιουργία ενός “Σουνιστάν” εκεί που βρίσκονται τα σύνορα Ιράκ και Συρίας, μπορεί πάντα να επιτευχθεί με την απόσχιση των υπό κουρδικό έλεγχο συριακών εδαφών, όπου άλλωστε εδρεύουν περί τους 1700 Αμερικανούς πεζοναύτες.
Δεν είναι τυχαία η πρόσφατη διαμάχη που άνοιξε σχετικά με τη νομιμότητα ή μη της παρουσίας αυτών των στρατιωτών των ΗΠΑ, για τους οποίους ο επικεφαλής του Πενταγώνου James Mattisδήλωσε ότι βρίσκονται στη συριακή επικράτεια δυνάμει των αποφάσεων του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ για την καταπολέμηση του Ισλαμικού Κράτους. Όπως δεν μπορούμε να φανταστούμε ότι η τζιχαντιστική απειλή θα εκλείψει, χωρίς κίνδυνο αναζωπύρωσης, από τη μία μέρα στην άλλη, έτσι και η αμερικανική στρατιωτική παρουσία στην περιοχή (που βεβαίως δεν έχει την συγκατάθεση της Δαμασκού) δεν μπορεί να τελειώσει από τη μία μέρα στην άλλη.
Εξ ού και οι διεθνείς σύμμαχοι του Assad σπεύδουν να τονίσουν την “ήττα” του Ισλαμικού Κράτους και το “τέλος” των καθαυτό στρατιωτικών επιχειρήσεων, ενώ ταυτοχρόνως προωθούν τις διαδικασίες πολιτικού διαλόγου με ρυθμό τέτοιο, που να παρακολουθεί τις ταχύτατες εξελίξεις στο πεδίο των μαχών.
Η τριμερής σύνοδος κορυφής Ρωσίας-Τουρκίας-Ιράν στο Σότσι αποτυπώνει αυτή την κατάσταση – ιδίως στον βαθμό που οι συμμετασχόντες ηγέτες τονίζουν στο κοινό ανακοινωθέν τους την αφοσίωσή τους στην ανεξαρτησία, κυριαρχία, ενότητα και, κυρίως, εδαφική ακεραιότητα της Συρίας.
Η φράση “εδαφική ακεραιότητα” είναι κεντρική και στο ανακοινωθέν του Κρεμλίνου για την τηλεφωνική επαφή Putin-Trump, καθώς ο Ρώσος πρόεδρος προφανώς επιχειρεί, να “επιστρατεύσει” στην διαδικασία επίλυσης του συριακού και των Αμερικανό ομόλογό του, ερήμην του αμερικανικού “βαθέος κράτους”.
Από τους παρόντες στο Σότσι, αυτός που μίλησε με τη μεγαλύτερη θέρμη υπέρ της εδαφικής ακεραιότητας της Συρίας ήταν ο Τούρκος πρόεδρος Tayyip Erdogan, ο οποίος, ως γνωστόν, κατόρθωσε να συμπεριληφθεί μεταξύ των εγγυητών της “επόμενης μέρας” μόνο χάρη σε μία θεαματική στροφή 180 μοιρών, μετά την ακύρωση των φιλοδοξιών της Άγκυρας για εγκαθίδρυση ενός φιλικού καθεστώτος μαριονετών στη Δαμασκό.
Αλλά βέβαια, το άγχος που προκαλεί στην Τουρκία η “κουρδική απειλή” υπερβαίνει τις όποιες διχογνωμίες για το μέλλον του Assad. Η ειρωνεία της τύχης, μάλιστα, θέλει τον Σύρο πρόεδρο να είναι ο μόνος πραγματικός δυνάμει σύμμαχός της σε αυτή τη φάση στο βαθμό που επιμένει να ανακτήσει “και την τελευταία σπιθαμή” του συριακού εδάφους και αποκρούει όχι μόνο τα αμερικανικής ενθάρρυνσης σχέδια ενδεχόμενης απόσχισης των κουρδικών περιοχών, όπως είναι φυσικό, αλλά και τις ιδέες που φιλικά υπέβαλε η Ρωσία περί “αποκέντρωσης” της κρατικής οργάνωσης της αυριανής Συρίας, αφού “η επιστροφή στο 2011 δεν είναι νοητή”.
Είναι χαρακτηριστικό ότι η Μόσχα ουδέποτε διέκοψε τις επαφές της με το PYD (αδελφή οργάνωση του ΡΚΚ στη βόρεια Συρία) και εργάζεται για να κάμψει το τουρκικό βέτο προς την συμμετοχή του κουρδικού στοιχείου στον πολιτικό διάλογο για το μέλλον της Συρίας. Είναι το κύριο σημείο που μένει να διευκρινιστεί ως προς την “κοινή στάση” επί τους θέματος, στην οποία δηλώνεται ότι κατέληξε η τριμερής του Σότσι.
