Το Δευτεροβάθμιο Οικογενειακό Δικαστήριο δέχτηκε την έφεση (αρ.20/2012) κατά πρωτόδικης απόφασης με την οποία το δικαστήριο δεν εξέδωσε διαταγή για έξοδα. Η απόφαση του πρωτοβάθμιου δικαστηρίου, ως προς την ουσία της υπόθεσης εξέδωσε διάταγμα με το οποίο απαγόρευσε στους γονείς να μεταφέρουν την ανήλικη κόρη τους εκτός δικαιοδοσίας, με κάποιους όρους. Ωστόσο το δικαστήριο δεν εξέδωσε οποιαδήποτε διαταγή για έξοδα.
Η συνήγορος του εφεσείοντα ισχυρίστηκε ότι, αν και υπήρξε επιτυχία του αιτήματος, έστω και μερική, αδυνατεί να απολαύσει και τους καρπούς των κόπων της, ήτοι της επιτυχίας που, μεταξύ άλλων, αντικατοπτρίζεται στα έξοδα.
Όπως αναφέρει η απόφαση του Εφετείου (5.12.2017), «η γενική αρχή η οποία υπάρχει και είναι νομολογιακά τεκμηριωμένη, προσδιορίζει ότι ο επιτυχών διάδικος δικαιούται στα έξοδα του, εκτός αν υπάρχουν ειδικές περιστάσεις οι οποίες να εμφαίνονται μέσα από την απόφαση του δικαστηρίου, και να δικαιολογούν απόκλιση από την πιο πάνω αρχή. Στην προκείμενη περίπτωση η πρωτόδικη απόφαση αναφέρει: «Ενόψει όσων εξήγησα προηγουμένως δεν εκδίδεται διαταγή σε ότι αφορά τα έξοδα». Μελετώντας το σκεπτικό της απόφασης, δεν έχουμε εντοπίσει οτιδήποτε που να δικαιολογεί αυτή την προσέγγιση».
Ενόψει αυτού, το Δευτεροβάθμιο Δικαστήριο έκανε δεκτή την έφεση και η πρωτόδικη απόφαση παραμερίστηκε αναφορικά με τα έξοδα καθώς επίσης εκδόθηκε διαταγή τα πρωτόδικα έξοδα, όπως θα υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή και θα εγκριθούν από το Δικαστήριο, να επιδικαστούν υπέρ του εφεσείοντα – αιτητή και εναντίον της εφεσίβλητης – καθ’ης η αίτηση.
Επίσης, αναφορικά με τα έξοδα της έφεσης, αυτά επιδικάστηκαν επίσης υπέρ του εφεσείοντα – αιτητή και εναντίον της εφεσίβλητης – καθ’ης η αίτηση για δύο όμως εμφανίσεις, οι οποίες ήταν οι εμφανίσεις ουσίας.
